Het einde van een r(e)i(j)s(t)verhaal

Het is bijna zover, binnen een uur staat de taxi voor de deur. Het is tijd om naar de luchthaven te gaan.

Voor de derde keer was ik maanden op trot. Deze reis doorheen Azie was weeral een geweldige ervaring. Vermoeiend? Ja. Frustrerend? Zeker. Fantastisch? Onwaarschijnlijk. Beginnen in het gemakkelijke Hong Kong waar iedereen je verstaat, dan naar vasteland China reizen om meer dan eens mijn beste gebarentaal boven te halen. Meer rijst met de oversteek naar Vietnam, gevolgd door een tussenstopje in Italie ;). Naar Singapore en Maleisie, onverwachte stop in Thailand om een visum aan te vragen dat me uiteindelijk voor de laatste drie maanden van deze reis naar India bracht.

Hoeveel kilometers ik heb afgelegd, dat zal ik nooit weten. Maar geloof me, het waren er veel. ;) Uren heb ik doorgebracht op bussen en op treinen. Uren heb ik erop zitten wachten. Ongelooflijk veel rugpijn, hoofdpijn, slechte bedden, slapeloze nachten en vermoeidheid, ook dat hoort er allemaal bij. Was het dat allemaal waard? Zonder twijfel! Wat daar tegenoverstaat valt met geen woorden te beschrijven. Prachtige natuur, ontmoeten van interessante mensen, ontdekken van andere culturen met de bijhorende cultuurschocks, en vooral een ongeevenaard gevoel van vrijheid. Niets is zo bevrijdend dan je ergens in de wereld te begeven, weg van al wat je kent. Weg van de realiteit kan je wel stellen. Als je er zoals ik voor kiest om de actualiteit niet echt meer op de voet te volgen, leef je in een soort van roze bubbel (en kan je verrast zijn door het feit dat er nog steeds geen regering is ;)). Wanneer je rondreist en prachtige dingen ziet, leuke plekjes ontdekt, valt het bijna niet meer te vatten dat elders gevochten wordt, dat de natuur door ons om zeep wordt gehaald, gewoonweg dat het ergens fout gaat. Onwetendheid is een onwaarschijnlijk rustgevend gevoel. En daar, ver van alles, komt alles wel goed...

En wat heb ik het meeste gemist gedurende deze maanden? Eten dat zo lekker is dat ik mijn volprop tot ik op ontploffen sta! Ik zal moeite moeten doen om mij niet te laten gaan eens ik weer elke dag heerlijke maaltijden naar binnenwerk. Rijst heb ik nu niet bepaald moeten missen ;), maar mijn maag riep meer dan eens om andere lekkernijen: een sandwish met jonge kaas of krabsla, frietjes, kroketjes, een lekkere pasta, gekookte patatjes of een zalige puree, spinazie, bloemkool in witte saus, rode kool, een heerlijke sla, ... Ik kan zo pagina's doorgaan, zo erg heb ik het eten thuis gemist! Ik ben de Aziatische keuken meer dan kotsbeu! Maar met het afsluiten van dit avontuur open ik de deur naar lekkere gerechten :).

Bij afsluiten hoort uiteraard een bedankje. Dus dank u aan allen die mij op de voet volgden. Deze blog schrijf ik uiteraard ook als souvenir voor mezelf, maar het is fijn te weten dat buiten mijn moeder nog iemand meeleest. :) Ik schrijf enorm graag en ben blij dat ik deze blog heb, maar geloof me, er kruipen heel wat uren in. Dus echt waar bedankt want het doet ontzettend deugd te weten dat vrienden en familie de tijd nemen om mee te reizen.

Ook bedankt aan zij die me regelmatig een mailtje stuurden om te laten weten wat er zoal gaande was in hun leven. Een extra dikke merci aan Aline en aan Christiane!

Ik wil ook nog even de tijd nemen om een aantal onder jullie net iets uitgebreider te bedanken. Ik ga proberen niet al te melig te doen maar aangezien het mijn blog is, laat ik me misschien wat gaan LOL. Ik weet niet aan wat ik ze heb verdiend maar ik heb de meest fantastische vrienden! Iedereen denkt dat uiteraard van zijn vrienden, maar de mijn zijn één voor één geschenken uit de hemel!

Toch allereerst nog even mijn moeke bedanken, want wat is een mens zonder de goede zorgen van zijn moeder ;). Dus dikke, dikke merci mama voor het opvolgen van de papierenmolen. Zonder jou was deze reis minder zorgenloos verlopen! Ik kan niet wachten om mijn voetjes onder jouw tafel te schuiven en weer te genieten van je heerlijke eten! Kip in koriander here I come! xxx

Layla, mijn soepertroeperfrientin! Bedankt om telkens trouw te reageren op de blog, ook tussen al die borstvoedingen door ;). Je bent sinds jaren een geweldige vriendin. Bij jullie over de vloer komen is telkens thuiskomen voor mij. Bedankt voor al het lachen, bedankt voor alle keren dat ik bij jullie terecht kan, gewoonweg bedankt voor onze geweldige vriendschap! En oh ja, maak jij verse appelmoes met frietjes en kip tegen vrijdag, of is dat erover? LOL LOL LOL

Maja, bedankt om een vriendin uit de duizend te zijn! When the going gets tough, even the tough need a friend... and that is what you definitely are. Dat ene, heel onverwachte, telefoontje zit nog vers in mijn geheugen. Nooit heb ik me zo geliefd en belangrijk gevoeld als toen. Straight to the heart, dit zal ik nooit of te nimmer vergeten! Bedankt!!!

Anne-Frédérique, zonder twijfel mijn zotste vriendin. Er is niemand die met zoveel passie in de bres zou springen voor iemand die ze graag ziet. Een vriendin als geen ander, ik zou je niet meer kunnen missen! Zet de latin lovers al maar klaar!! :)

Florence, for always caring...

Bart, mijn grappigste en onwaarschijnlijk geweldige vriend! Speciaal voor jou een gedichtje want ik weet hoe belangrijk dat voor je is. LOL
Er verscheen daar een mail
Zo'n negen jaar geleden
Jij werkte aan de overkant
Ik bij FM beneden

12 uur lunchtijd
We gingen eindelijk eten
Daar zaten we dan te gieren
Plezier om nooit te vergeten!

Ondertussen zijn we geen collega's meer
Maar beste vrienden gebleven
Ik prijs me elke dag gelukkig
Met iemand als jij in mijn leven

En laten we snel weer iets gaan eten
Wanneer kom je me halen?
Ik trakteer op frietjes
Want het is mijn beurt om te betalen LOL

Sonnie, mijn absolute soulmate. Met niemand heb ik zoveel gedeeld, gelachen en plezier beleefd. Bedankt voor al wat je voor mij doet, ook zonder het te beseffen. Ik kan me geen betere, meer fantastische en meer geweldige vriendin voorstellen. Jouw vrienschap is de grootste verrijking van mijn leven!

Kosta, I told you I wouldn't do it, but just a few words for you ;): "Zeg", zegt Frans tegen Frans in 't Frans, "is Frans in 't Frans ook Frans?". "Nee", zegt Frans tegen Frans in 't Frans, "want Frans in 't Frans is François". Niet te geloven, he!

Ok this is it, beste vrienden, het einde van een reis vol rijst. Blij om familie en vrienden terug te zien ga ik naar huis, net op tijd om het dochtertje van mijn broer te verwelkomen. Toch ook een beetje met lood in de schoenen want ik ga dit echt missen. Maar aan alles komt een einde... en dat is de start van een nieuw begin.

xxx

De laatste kilometers

We hebben er een dagje van niksdoen opzitten in Tala. Normaal gezien zouden we na de tijgers te hebben gezien vertrekken, maar als we een dagje wachten hebben we een rechtstreekse trein van Satna naar Jalgoan, zo een 765 kilometer verderop. Dus op de eerste dag van mijn laatste 14 dagen in India nemen we tegen de middag de taxi naar Satna. Uiteraard doen we dit meestal niet maar er staat een taxi te wachten die sowieso naar Satna terugkeert na hier toeristen te hebben afgezet. Hij vraagt 2000 rupees om ons te brengen. Wij hebben echter tijd genoeg om in Satna te geraken dus we gaan niet in op zijn aanbod. En dan gaat de prijs naar beneden he. Van 2000 zakken we tenslotte naar 300 rupees, een kleine 5 euro. The power of walking away. :) Geweldig vind ik dat. We worden zoveel afgezopen zonder dat er iets aan kunnen doen omdat rickshaw drivers prijzen afspreken bijvoorbeeld, maar deze keer staan wij in de sterkere positie aangezien die kerel absoluut een centje wil verdienen aan zijn tripje naar huis. 4 uur in de wagen, niet moeten overstappen van bus op trein in deze hitte, ja, het is heel mooi meegenomen!






Na iets van een dertien uur op de trein komen we aan. Kosta en ik nemen meteen de bus richting Ajantagrotten. In Ajanta werden 26 grotten gemaakt met allerlei standbeelden van buddha, prachtige beelden werden uit de grot gesculpteerd. Zeer indrukwekkend moet ik zeggen. Lunchke achter de kiezen en we reizen verder naar Aurangabad. Nog eens 2 uur in de bus en we zijn er eindelijk. Maar ook hier blijven we niet lang want de volgende ochtend is het nogmaals tijd om mijn gepijnigd achterste gedurende 5 uur neer te zetten in de bus. Pune is onze bestemming. Het plan was hier de volgende dag de trein te nemen maar we zijn precies in vorm en zien het wel zitten om de proberen op de trein van deze avond te geraken. Een uur voor de trein naar Goa vertrekt, ja, dat is eerlijk gezegd ijdele hoop. Deze trein is maanden op voorhand volgeboekt, uiteraard is de kans zeer miniem om erop te geraken. Aangezien we een ticket te pakken hebben voor de volgende namiddag is dat niet zo erg... maar Pune is een vreselijke stad en we willen eigenlijk verdergaan. Wanneer Kosta even gaat checken voor bussen, wordt dit gevoel verstrekt door het feit dat daar op straat het lijk van een jongeman ligt. Het is duidelijk dat hij niet ligt te slapen, zijn magere lichaam ligt in een zeer onnatuurlijke houding en de honderde vliegen vormen het bewijs van een laatst uitgeblazen adem.

Hoewel we geen sleeper te pakken krijgen, zijn we zo gemotiveerd om door te reizen dat we de volgende 12 uur al zittend op de bus doorbrengen, en dan nog eens twee bussen nemen om aan onze eindebestemming te geraken: Palolem. Op 72 uur hebben we iets van 1900 kilometers afgelegd, en dat dus met 1 taxi, 1 trein en 6 bussen. Dat verdient wat rust ;). Met nog tien dagen te gaan,gaan we relaxen in Goa, weg van de vieze steden in India, gedaan met uitzoeken van vervoer, gedaan met wachten op een bus, gedaan met rondreizen. Nog wat extra zon en hitte meepikken en even ergens ter plekke blijven is een mooie afsluiter van drie maanden India. En wat doet een mens zoal in Goa om de tijd te doen passeren? Naar de Russen kijken! 't Is een plezier om naar te kijken: van een groep van zestien sleuren 12 een flinke buik met zich mee. Heel begrijpelijk wanneer je ziet dat om half elf 's morgens de vodka en de whisky al goed achterover gegoten wordt :). Mannen maar zeker ook de vrouwen laten de alcohol extra vertier brengen op het strand. De cola of sprite die ze erbij gieten zal dan om te hydrateren zijn in deze hitte, zeker? LOL




Van hieruit gaan we vandaag naar Mumbai om de slums te bezoeken en dan staat er een vlieger te blinken op de luchthaven, met een zitje met mijn naam op. Ja, het is tijd om naar huis te gaan... Ik kan zeggen dat India een beproeving is geweest. In de laatste drie jaar en een half heb ik heel wat afgereisd. Ik heb geweldige dingen meegmaakt, ongelooflijk mooie plekken gezien, maar ik heb ook armoede gezien, ben getuige geweest van schrijnende toestanden. Maar nergens is miserie zo alomtegenwoordig aanwezig als in India. Elke dag, zonder uitzondering, werd ik geconfronteerd met de harde realiteit van een bestaan in India. Voor velen is het knokken om te overleven. Wat je hier ziet, grenst aan het onwaarschijnlijke.

En als je me na drie maanden zou vragen wat ik van India vond....Tja, uitermate positief ben ik zeker niet. Waarom ben ik hier drie maanden gebleven? Omdat ik een non refundable flight naar huis heb ;). Dat is een beetje overdreven, natuurlijk.... maar toch LOL. Velen zullen het niet met me eens zijn, dat is uiteraard ieders persoonlijke mening, maar ik denk dan dat het eens tijd wordt dat we stoppen met het romantiseren van India. Incredible India is een leuze die ze hier hebben uitgevonden, overal zie je dit. Ja, India is ongelooflijk, maar dat is voor mij eerder een ongelooflijk hard bestaan, eerder dan een ongelooflijk geweldige plek. De ontdekker in mij is elke keer nieuwsgierig geweest naar wat ze te zien zal krijgen, maar vaak kreeg ik, weliswaar in een ander kader, dezelfde dingen te zien en deze zullen me zeker bijblijven. Je onthoudt na een tijd altijd wat leuk is en de minder plezante kanten vergeet je, maar het eerste dat me van india zal blijven te binnen schieten is dit: het is een land waar armoede altijd en overal aanwezig is, waar het overal vuil is, waar de enige kleurrijke dingen in het leven van velen de sari's van de vrouwen zijn, waar de claxons in het oneindige toeteren (en volgens mij velen doof hebben gemaakt ;) ). Een plek op aarde waar de mensen geen respect hebben voor dieren, ook al niet voor hun zogezegde heilige koeien, geen respect hebben voor de natuur in het algemeen. En er zijn zoveel dingen die ik nog wil neerschrijven, maar als toeriste is het misschien maar al te gemakkelijk om een oordeel te vellen. Want wie ben ik om dat te doen, ik die straks naar huis gaat en een toch gemakkelijker Westers bestaan leid.

Ik ga uiteraard niet alleen met negatieve gevoelens over India naar huis. Nee, het is een interessant land met een grote diversiteit aan dingen die je kunnen imponeren. De olifanten in het wild zien was een absoluut hoogtepunt van India, net als de tijgers in hun natuurlijke omgeving te kunnen bewonderen. Het boottripje in de backwaters, de tempels van Hampi en Khajuraho. India ten top in Varanasi, hard maar intrigerend. Rajastan met al de forts en paleizen, de Taj Mahal. En dan uiteraard mijn favoriete plek in India: de Andamaneilanden. En oh ja, het is ondanks het feit dat je meer dan 100 keer afgezopen wordt, enorm goedkoop! LOL

Een laatste gedichtje. Dit kwam in me op toen we na een week op de Andamaneilanden op de trein van Kolkata naar Varanasi zaten te wachten:
Bad smells, sometimes good smells
All the time and everywhere
Poverty all over
In a world that doesn't care

Rickshaw drivers ripping you off
People lying all the time
No one you can trust
Thank goodness this country isn't mine

Merchants calling you in
Trying to sell you blablabla
So much driving you insane
Well this my friends is India!

Op zoek naar de tijger

Na twee dagen zijn we 'uitgetempeld'. Om half zes gaat de wekker af, want Kosta en ik are on a mission: in Tala geraken. De rickshaw die ons naar de 'snelweg' zou brengen is niet komen opdagen, maar geen probleem, er staat er buiten een andere te wachten. Ok, we zijn vertrokken. Na een stuk of 5 keer onderweg te zijn stilgevallen, komen we aan. Op deze baan zouden we een bus moeten te pakken krijgen die naar Satna gaat. Er komt echter een shared jeep aangereden en we besluiten zo naar onze tweede halte te gaan. In het overvolle busstation van Satna lukt het ons te achterhalen hoe we in Tala geraken. Je zou denken dat ze ook hier Engels spreken, maar op 2 uur tijd zijn we precies ergens beland waar niemand de taal machtig is. Er is enkel 1 kerel die daar werkt en wat Engels spreekt. HIj zegt ons dat er geen bussen zijn naar Tala en dat we de trein moeten nemen, om dan over te stappen op een bus. Nu, de trein-en-bus-optie zijn wij al nagegaan en die is verre van ideaal. Ik kan me trouwens niet inbeelden dan dat de enige mogelijkheid is want wat doen al die Indiers die daar moeten geraken. 'Lets double check', zeg ik tegen Kosta. Dat is echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. Met gebarentaal hopen we te hebben verstaan dat er weldra een bus aankomt. Nadat we een hele tijd op de uitkijk staan om iemand te vinden die Engels spreekt, lukt het ons om iemand aan te spreken die een heel klein beetje de taal spreekt. De man is echt geweldig, gaat even voor ons informeren bij een van de tientallen mannen die staat te roepen voor de bussen. Via Baharia (or whatever) komen we dan uiteindelijk in Tala aan. De twee busritten waren niet de meest comfortabel ooit moet ik zeggen. Buiten het feit dat de bus met momenten overvol was, ben ik nog nooit zo aangestaard als toen. Meestal zeg ik daar dan iets van tegen de persoon die gaapt, maar ik kan nu moeilijk 5 mensen gaan aanspreken, die dan weer gevolgd worden door anderen die de bus opstappen. Ik weet niet of iemand je al eens 10 minuten heeft aangestaard, maar ik kan je verzekeren dat dat op de zenuwen werkt. Maar in de laatste bus word ik, zoals elke vrouw zou zijn, gecharmeerd door de jongens die me ''You beautiful'' komen zeggen. Na een korte nacht, haar in een staart, geen make-up op en moe van een hele dag onderweg te zijn geweest in de hitte, doet dat deugd. ;))) Het kleine schattige meisje van nog geen drie dat mij handkusjes toewerpt, tovert meer dan eens een glimlach op mijn gezicht. Wanneer ze echter begint te spuwen zoals alle Indiers, is ze net iets minder schattig! LOL

En waarom zijn wij 11 uur onderweg geweest? Om naar Bandgavargh National Park te gaan waar nog 65 tijgers in het wild leven. Voor deze prachtige beesten, met uitsterven bedreigd, leggen wij met (niet altijd evenveel) plezier een lange weg af. De volgende ochtend springen we om 6 uur de jeep in. Geen gesloten wagen, maar een open jeep zodat je een heel goed zicht hebt. :) En ja, we hebben twee tijgers gezien langs de kant van de hoofdweg. We stoppen op amper 15 meter (echt mensen, dat is heel dicht bij een vleesetende reus LOL) van deze indrukwekkende katten. In het park zelf hebben we er geen gezien maar hebben we bambi meer dan eens gespot, zagen we pauwen, verscheidene vogels en apen. Van de mega-Garfields echter geen spoor. Het is niet gemakkelijk tijgers te zien, zeker eens het wat warmer wordt. Die leggen zich dan ergens neer en dan wordt het moeilijk om ze te vinden natuurlijk. Maar we kunnen zeker niet klagen want we hebben twee prachtexemplaren gezien. Waar anders ter wereld zouden we misschien nog de kans hebben gehad om deze dieren van zo dichtbij in hun natuurlijke omgeving te kunnen bewonderen?

Niet voor de gevoelige kijker

Na een weekje van pure ontspanning begeven we ons met wat tegenzin naar de luchthaven. Na maanden op de baan te zijn geweest en dan in een zo een geweldige plek terechtkomen, geeft je niet echt de motivatie om weer die rugzak op te pakken. Binnen drie weken vlieg ik echter naar huis en het deel dat ik had overgeslagen door naar Mumbai te vliegen richting zon, wil ik nog doen. Maar dat is, moet ik toch met wat lood in de wandelschoenen. We vliegen niet terug naar Chennai maar ineens naar Kalkota waar ons dan een nachttrein te wachten staat die ons in 15 uur naar Varanasi brengt. Helaas was een vlucht van het paradijs naar Varanasi veel te duur dus doen we het met een kleine omweg. Ik moet zeker niet vertellen dat ik amper heb geslapen en dat de stank van de toiletten me al helemaal deed wensen dat ik de laatste drie weken van mijn reis op een paradijselijk strand had gezeten... Aangekomen in Varanasi word ik weer geconfronteerd met hoe het is om in dit land rond te reizen. Veel te veel mensen, claxons die non-stop worden ingedrukt, pollutie, stank overal, discussie met de kerel die probeert commissie te krijgen en dan meer hier dan ergens anders: koeienstront. Ik ben blij dat Kosta erbij is want alleen zou de moed me vandaag meteen in de schoenen zakken.


De weg tussen stront :)

Varanasi is een fascinerende stad, India op zijn meest Indische. Op muren en op de grond zie je op enorm veel plaatsen koeien- en waterbuffalostront drogen. Het is best een grappig zicht. Op onze eerste dag hier wandelen we richting fort. Je kan de oversteek van de rivier per boot doen of je kan naar een tijdelijke brug gaan die je naar de overkant brengt. Wij wandelen naar de brug want dat lijkt ons wel eens de moeite om te zien, een brug die enkel van november tot juni gebruikt wordt. Het is op zijn minst gezegd een interessante constructie :). Ons doel was dus het fort maar daar zijn we uiteindelijk niet geraakt. Kosta wordt onwel onderweg en na een uur langs de kant van de weg zitten, keren we met een rickshaw terug. We betalen te veel maar gezien de situatie onderhandel ik amper (toch een beetje hoor, ik kan het niet laten LOL) zodat we vrij snel kunnen vertrekken. En dit is dus ook reizen in India: op een of andere manier kruipt dit land meer in je kleren dan een ander. Je mag dan wel elke dag zo gezond mogelijk proberen te eten en drinken, het haalt niet altijd veel uit. Kosta is op een maand tijd 5 kilo verloren. Ik zou dit voor mezelf toejuichen LOL, maar voor iemand die al zeker niet moest vermageren, is dat veel.



Varanasi is de stad van de helige Ganges. In dit degoutant vuile water baden mensen zich, poetsen ze hun tanden, zwemmen ze... en zegenen ze hun doden. Harishchandra is een 'burning ghat' (ik weet niet hoe ik dat moet vertalen, maar een ghat is een plek waar je dus onder andere zegeningen doet - en al de hiervoor vermelde activiteiten), waar de doden worden gezegend en de lijken worden verbrand. Hier worden aan de lopende band mensen gecremeerd. Gewikkeld in doeken liggen de lijken op straat, als het ware aan te schuiven voor deze 24/7-activiteit. De overledene wordt eerst ondergedompeld in de Ganges om gezegend te worden en daarna op hout gelegd, al dan niet in een laken. Op het lichaam leggen ze meer hout en na 5 keer rond de stapel te hebben gelopen met brandend stro, steekt de zoon gekleed in enkel een wit laken, het hout in brand. Het is altijd de (oudste) zoon die dit ritueel uitvoert, tenzij er geen is. Dan doet de dochter dit. Ik zie dat sommigen toeristen toch een beetje met grote ogen staan te kijken, maar dit maakt deel uit van het leven. Voor hen is dit de normaalste zaak van de wereld, inclusief het feit dat dit zo openlijk wordt gedaan.

De was even proper maken in de Ganges, en dan drogen tussen de stront. Ik mag er niet aan denken waar onze lakens zijn gewassen. LOL

Elke avond worden hier ook een aantal ceremonies gehouden langs de ghats. Mensen steken onder andere kaarsjes aan en laten deze dobberen op het water. Er wordt gezongen en gezegend. Ik ben trouwens nog nooit in een land geweest waar geloof en bijgeloof zo een prominente rol spelen in het dagdagelijkse leven van elke burger. Zelf ben ik niet gelovig maar respecteer dat anderen dat wel zijn, alleen hier in India vind ik het er vaak over. Hoeveel tempels kan je bouwen in een land waar armoede overal en altijd aanwezig is? Hoe kan je blijven geloven dat door te bidden alles in orde komt? Ja, ik heb het er moeilijk mee. Mensen smeken op hun knieen al huilend om hulp. Hun toekomst ziet er alles behalve rooskleurig uit, maar zij rekenen erop dat hun gebeden een oplossing bieden. Na wat ik hier al heb gezien, wordt er naar die hulpkreten niet veel geluisterd... Ik snap het diepgewortelde geloof wel, hun geloof is hun enige houvast... alleen wat zij echt nodig hebben is concrete hulp. Wat doet de overheid om deze miserie te verhelpen? Wanneer ik rond me kijk, lijkt me dat helaas niet voldoende... En wat bijgeloof betreft, hier een paar leuke voorbeelden: als je over een slapende hond stapt, dan word je blind, als je met blote voeten op gras loopt dan ga je beter zien. Kleine kindjes worden ook geschminkt rond de ogen zodat ze geen bril moeten dragen later.

We proberen, en ik zeg duidelijk proberen, naar de gouden tempel te gaan hier in Varansasi (niet te verwarren met de gouden temple van Amristar - ik weet niet waarom ik dit eigenlijk zeg maar het is maar voor in 't geval iemand hier ook is geweest en denkt dat ik je reinste onzin begin uit te kramen LOL). Het is een aanschuiven van jewelste aan een van de ingangen. We krijgen echter te horen dat toeristen naar ingang nummer twee moeten gaan. Ok, geen probleem. Wanneer Kosta aan een bewaker vraagt 'of wij langs hier naar binnen mogen' begint die kerel iets uit te kramen van ''house of god, you know god, g-o-d, god almighty''. Ik kan amper mijn glimlach onderdrukken want hij ziet er vrij komisch uit: deze militair heeft een buik om 'u' tegen te zeggen, tandjes die zo klein zijn als die van een kind en rood door een of andere brol waar de kerel een hele dag op kauwt. Het is een grappig zicht. We zien er echter van af om binnen te gaan na een aantal minuten. Waarom? Daarom: in het kleine straatje van amper 1 meter is het rustig, je babbelt met de bewaker die niet gewoon antwoordt, maar over g-o-d begint. Drie verschillende mensen zeggen je binnen de minuut dat je je zak en fotoapparaat in de locker moet laten. Ineens word je opzijgeduwd door een horde Indiers die willen aanschuiven. Je gaat wat opzij in het ultrasmalle straatje. Je wordt weer opzijgeduwd, je hebt amper plaats. Binnen de 30 seconden is er een file van meters, het lawaai, het geduw, en het feit dat we de schoenen moeten uitdoen in deze verschrikkelijke vuile koeienstrontstad is er voor mij teveel aan. Een tempel is een tempel, we geven er de brui aan. :)

We verlaten Varanasi last minute met de trein die rechtsreeks naar Khajuraho gaat en maar drie keer per week deze route aflegt. Even verduidelijken misschien. We zitten dus even op het internet te surfen, bekijken nog eens hoe we naar Khajuraho zullen gaan. We hebben immers een trein geboekt voor Satni en van daar zouden we verdergaan. Het is toch echt stom dat de trein naar Khajuraho vol zit, denken we dan zo. Je kan dat immers allemaal nagaan op het internet. Hoe het juist is gegaan, weet ik niet meer, maar voor we het wel en goed beseffen hebben we besloten om toch te vertrekken en het erop te wagen dat we misschien toch een plaats krijgen op de trein. Ik ben naar een reisbureau gegaan en zij wisten me te vertellen dat er normaal gezien dan toch nog twaalf sleepers vrij zouden zijn. Het klinkt misschien allemaal wat raar dat er dan ineens toch plaatsen zijn, maar hier worden last-minute vaak annuleringen gedaan. Je kan dat dan niet zien via het internet omdat ze de reserveringen hebben afgesloten. Je kan ook geen plek meer reserveren tenzij je een basic fare ticket koopt in het station (goedkoopste zonder zit- en ligplaats) en de controleur vindt een hoopt dat je kan upgraden. Dus ok, zot zijn doet niet zeer, wij rugzak ingepakt in 5 minuten en hop richting treinstation. Een uur voor de trein vertrekt, komen we aan. Jullie denken nu 'zeeen van tijd' maar geloof me, in India is dit last minute. Begin al maar eens aan te schuiven in een land waar niets vooruitgaat. Terwijl Kosta aanschuift waar de toeristen moeten boeken, ga ik toch even uitzoeken of we niet ergens anders moeten zijn nu we op het laatste moment een ticket te pakken willen krijgen. En inderdaad, als je zo laat boekt, moet je meteen naar de loketten waar alle Indiers staan te kopen. Eerst krijg ik geen ticket te pakken. 'Too late', zegt de kerel aan de balie. Ok, plan B. Terug naar tourist information. Daar zijn ze super. De bewaker brengt me naar andere loketten waar ik het ticket kan kopen. Hier is echter geen aanschuif want ik bevind me niet aan het loket maar in het loket, naast de loketbediendes! Ik zie zeker 50 Indiers aanschuiven en ik mag ze allemaal voorbijsteken! Geweldig! Ok, basic fare ticket op zak, Kosta gaan halen die bij de rugzakken zit te wachten en hop naar het perron. En weeral worden we ongelooflijk goed geholpen. Een van de bewakers daar helpt ons de controleur te vinden, en lucky us, tien minuten voor vertrek hebben we twee sleepers te pakken! Super! Want geloof me, een hele nacht op een trein op de rugzak zitten naast de toiletten, dat wil je niet meemaken. We zitten dan wel onvoorbereid op de nachttrein (geen tijd meer om te eten) maar we zitten op de rechtstreekse naar Khajuraho! Olé!

En wat hebben we op de nachttrein nogmaals geleerd?
1: Dat hoe warm ook overdag, het 's nachts, hoewel al vele minder, koud is op de trein.
2: Dat ongelooflijk veel mannen snurken (zeker 20 bomen gesneuveld in mijn compartiment alleen al).
3: En dat er van slapen weinig in huis komt.

Maar bon, om 6 uur 's morgens zijn we er. Khajuraho is gekend voor diens erotisch getinte tempels. De eerste dag gaan we er een aantal bezien buiten het centrum. We worden gebracht op de moto van een kerel van 23 die graag Frans met mij wil spreken. Een leuke winwinsituatie: wij krijgen wat uitleg van deze toekomstige gids, hij kan zijn Frans oefenen. De volgende dag gaan we de tempels bezichtigen waar je 25 keer meer voor betaalt dan de Indiers. Ze zijn prachtig, en ik zeg die niet omwille van de erotische sculpturen LOL. Mooi gerestaureerd en onderhouden. Hieronder vind je een aantal foto's. Zij die snel geschockeerd zijn, mogen nu de blog verlaten LOL.

This my friends is paradise!

Dit is het.... er moet dan toch een god bestaan want ik, beste vrienden, ben in de hemel beland!


De Andamaneilanden mogen dan wel deel uitmaken van India, het is echter zo mooi en proper dat ik precies in een ander land ben terechtgekomen! Dit heeft niets meer met India te maken. Buiten de rickshaw drivers die vaste en belachelijke prijzen onderling hebben afgesproken (you can't get rid of the scum) is er nu eens niets waaraan je je hier kan storen. Ik vond de Andamaneilanden zo fantastisch dat ik van mening ben dat Indiers een visa zouden moeten krijgen om hier te logeren. LOL


Bij aankomst aan de luchthaven van Port Blair, waar we trouwens geen foto's mogen nemen omdat het een militaire basis is, vullen we de nodige papieren in om een vergunning te verkrijgen om zo maximum 30 dagen op het eiland te verblijven. Dit gedaan zijnde, nemen we de taxi naar de ferry. We verwachten ons aan helse taferelen van toeristen die er alles aan doen om een plekje te bemachtigen op de laatste boot van die dag. Wat we echter aantreffen is niets meer dan een aantal andere toeristen dat rustig zit te wachten om een ticketje te kopen. Het hoogseizoen is precies voorbij... Ik hoor iemand vertellen dat de laatste keer dat hij hier was, het pure chaos was. Ik kan het me al inbeelden...


Wij hebben gekozen om naar Haverlock Island te gaan, op iets meer dan twee uur varen van Port Blair. We nemen een hutje op een 100 meter van de azuurblauwe zee. Het hele eiland straalt rust uit, hier kan een mens enkel en alleen maar ontspannen. :) Een weekje vakantie in de vakantie, niet steeds van plek veranderen, de rugzak weer inladen, bus of trein zoeken of onderhandelen over. Nee, gewoon genieten van zon, zee en strand.



Kleine krabjes maken kleine huisjes

De Andamaneilanden zijn gekend omwille van de mogelijkheid om hier prachtige vissen en koralen te zien. Kosta en ik gaan dus uiteraard ook duiken. En het is echt prachtig. Zo veel vissen en kleuren, zo zou de natuur overal moeten zijn. Hier is geen sprake overbevissing. Je ziet hier nog grote scholen grote en kleine vissen. En het is eigenlijk ongelooflijk hoe mooi zo'n zwemmend beestje kan zijn. Prachtige blauwe paraderen me voorbij, een hele school gele houdt zich paraat om op tijd weg te kunnen zwemmen, gigantische vissen of kleine Nemo's, er is zoveel te zien. De koralen hebben helaas al een deel van hun kleur verloren door de opwarming van het water. Ja, de opwarming van de aarde is een feit, ondanks de koude winter dit jaar in ons Belgieland (heb ik van horen zeggen LOL).


Op Haverlock Island zijn er verschillende stranden. Radga Nagar Beach, is er zo een van. Omdat dat langs de andere kant is van het eiland, huren we een brommertje. Ja, een fiets zou iets sportiever zijn, maar het is hier zo warm dat een mens daar geen plezier aan zou beleven.;) En ik weet niet wat Radga Nagar wil zeggen maar als 'paradise beach' de vertaling zou zijn, dan is deze naamkeuze 'spot on'! Dit strand is on-waar-schijn-lijk mooi! Een plaats waar het witzand zo fijn is dat het ultrazacht je voeten streelt, het water azuurblauw is en je een plekje kan zoeken in de schaduw van de bomen die voor verkoeling zorgen. En dat maakt dit eiland eveneens zo fantastisch: je bent omringd door groen. Prachtige grote bomen zorgen ervoor dat je niet gekookt wordt in je hut, dat je zonder tandoorirood te zien een boek kan lezen in de hangmatten en dat je een welverdiend dutje kan doen op het strand. Yes, this my friends is paradise!

Shanti shanti

Zes uurtjes zouden we erover doen om in Fort Cochin te geraken. Van deur tot deur, is het eerder een lange negen uur geworden. Drie uurtjes meer is niet veel zou je zo denken, en dat is waar... moest het niet zijn dat je potverdekke lang op overheidsbussen zit die niet bepaald bekend staan om hun comfort ;). Aan de snelheid van de chauffeur heeft het zeker niet gelegen. De soepelheid waarmee deze mens zijn bochten nam is Formule 1 waard! Eigenlijk niet te begrijpen dat de wereldkampioen Formule 1 niet één of andere ex-buschauffeur uit Indie is! LOL

Al plakkend van het zweet komen we aan. En dit stadje kan me zeker bekoren: het is er zo rustig, ik ben precies in een ander land terechtgekomen, zij het dat er nog steeds rickshaw drivers zijn die me meer dan eens op de zenuwen werken. Ik kan ze niet meer horen of zien. In het begin dat Kosta hier was vond hij dat ik nogal laat ons zeggen 'kort' kon zijn tegen deze taxichauffeurs. Na drie weken begrijpt hij nu waarom dat dat zo is. Ik had hem gewaarschuwd dat ook hij niet onbewogen ging blijven bij het aanzicht van weer eens een andere rickshaw driver. Nu vind ik toch dat hij tegenwoordig wat kort is tegen de chauffeurs hoor LOL.

Je houdt dat hier echt niet voor mogelijk hoor. Zij die in Azie hebben gereisd, zullen me zeker begrijpen. Om de twee minuten (als het al niet korter is) word je gevraagd of je een rickshaw wil. Beeld het je in: je loopt op straat en de eerste vraagt je of je hem nodig hebt. Je antwoordt vriendelijk met 'Nee, dank u'. Hij blijft aandringen en somt je vier à vijf verschillende bezienswaardigheden op. Je blijft geduldig 'Nee, dank u' zeggen. De tweede kerel ziet dit en toch zal hij je (nog geen drie meter verder) weer hetzelfde vragen. Dat wordt dan nog eens overgedaan door de derde en vierde rickshaw driver die je ziet aankomen en die ziet dat je de andere 'nee' hebt gegeven als antwoord. Blijf nu maar eens vriendelijk na dat zo wat tien keer op een dag mee te maken, en dit elke dag, zonder uitzonderingen. Tegenwoordig antwoord ik al niet meer en loop hen gewoon voorbij. Ik weet het, zo zijn we niet opgevoed maar ja, zo zijn we geworden. ;)


In Fort Cochin is er, ondanks wat de naam doet vermoeden, geen fort, het is gewoon een gezellig stadje om wat rond te lopen. Alles is hier zo shanti shanti, relax, je wordt er zelf helemaal ontspannen van. We gaan een kijkje nemen bij de bekende Japanse visnetten. In deze reuzenetten vangen ze kleine visjes (ze eten hier echt alles). De vissers vragen aan Kosta om eens een handje te helpen. Hij doet dit uiteraard met alle plezier, ondertussen neem ik wat foto's. En af en toe kan ik, ondanks mijn uitermate wantrouwerige houding tegenover Jan en allemaal, toch wel zalig naief zijn zenne. LOL Ik vind dit leuk dat de vissers dat eens vragen aangezien we zo geinteresseerd stonden te kijken. Wanneer de visjes binnenzijn bedank ik hen en loop voort. Kosta die zegt me dat hij denkt dat ze hem om een tip vroegen. Ik zeg hem dat hij dat wel verkeerd zal hebben verstaan... maar dan zien we een beetje verder al die andere blanke toeristen die een 'handje toesteken' en dan een ander soort 'handje toesteken. Ah ja, ze moeten maar leren iets te doen voor een ander zonder altijd iets terug te verwachten of ze gaan nooit Nirwana bereiken. ;) (Ik heb dat trouwens eens letterlijk tegen een kerel gezegd. Iemand verwonderd daarover? LOL LOL LOL)

Na een paar dagen van relaxen, wandelen en nogmaals relax zijn, gaan we richting backwaters. Allepey is zo een stadje dat kanaaltjes heeft ipv straten. Kosta en ik opteren ervoor om een roeiboot te nemen (wij roeien niet he! LOL). Op die manier kunnen we genieten van de rust en hebben we niet constant het geluid van een motor. Je ziet dan wel wat minder maar daar hebben we geen probleem mee. ;) Het is echt superontspannend! We zien toch wel wat van 'het leven zoals het is': vrouwen die in het vuile water hun haren een -volgens mij enkel wekelijkse- wasbeurt geven, die de afwas doen, de kleren wassen en de vis kuisen.

zij die de vis kuisen
zij die de afwas doen
en zij die niets doen LOL

Vanuit Allepey nemen we de openbare ferry naar Kottayam om zo terug te komen in Cochin waar de nachttrein ons staat te wachten. Omdat er geen plaats meer vrij was in de goedkoopste wagons, hebben Kosta en ik eerste klasse geboekt. Niet superdeluxe hoor, maar de bedden zijn wat ruimer en je kan de deur op slot doen zodat je niet met een half oog open slaapt onwille van je vertrouwen in de mensheid en je rugzak die erg wegneembaar is. ;)

Na 9,5 uur zijn we in Trichy om wat tempels te bezoeken. We blijven maar een dagje en zitten de volgende dag al weer eens 6 uur op een overheidsbus om in Puducherry te geraken. Puducherry is het stadje van ashrams en zen-zijn. Een ashram is zo een plek waar je kan leren hoe te mediteren en hoe je in allerlei bochten te wringen tijdens de yogaklassen. Je kan er ook een kamer huren. Sri Aurobindo is hier de bekenste guru, samen met The Mother. Hoewel ze beiden overleden zijn, leeft hun 'legacy' voort en hebben ze duizenden volgelingen. Ik ben misschien altijd wat te sceptisch tov zo'n toestanden, het lijkt allemaal wat brain washing. Zo zeggen ze dat je al je wereldlijke goederen moet loslaten (handig dat je dat onder andere ook kan door te doneren), je goddelijke innerlijke kracht moet vinden om gelukkig te zijn en nog meer van die blabla. Ik kan hier moeilijk in detail gaan, maar een paar dingen die ik heb gelezen deden me meer dan eens glimlachen... het is maar wat je de mensen kan doen geloven natuurlijk...


En zoals ik al zei, je kan dus ook in ashrams slapen. Wanneer Kosta en ik aankomen in Puducherry komen we per toeval terecht in een van die ashrams, nadat verscheidene guest houses al vol blijken te zijn wegens weekend. Ik heb dat niet meteen door en vind de foto's van die twee oude mensen maar een raar ding om aan de receptie te hangen, precies een sekte. Terwijl ik mijn beurt afwacht zegt Kosta me dat dit een van de ashrams is. Aha, dat verklaart al veel. De prijs van de kamer is echt spotgoedkoop, 200 rupees voor twee personen. Ik ben natuurlijk een leek in de wereld der ashrams en vraag om de kamer eerst te mogen zien (het mag dan wel goedkoop zijn, maar een mens moet kritisch blijven, zeker na wat ik al heb gezien in het land van 'we kuisen maar niet te veel'). Dat is echter de verkeerde vraag, beste vrienden. Nee, ik mag de kamer niet zien, en nee, we kunnen er sowieso geen meer krijgen. LOL Zo gaat dat dus, zij die kritisch zijn en niet klakkeloos geloven en aanvaarden worden aan de deur gezet! LOL LOL LOL

Genieten van een pizza aan het water.... ik kan geen rijst en geen curry meer zien!

De volgende dag gaan we uiteraard de ashram bezoeken waar Sri Aurobindo is begraven. Er wordt geen woord gezegd in een ashram, alles staat in teken van rust en meditatie. En het is raar zo al die mensen te zien bidden bij dat graf, inclusief blanken die aanhangers zijn geworden. Nabij Puducherry is er trouwens een dorp Auroville genoemd waar 1800 mensen verblijven van 40 verschillende nationaliteiten, die allen streven naar verbondenheid met elkaar, naar liefde en naar eenheid tussen mensen... Het lijkt mij eerder een plek om lui te kunnen en mogen zijn, weg van de wereld en de dagdagelijkse realiteit (precies iets voor mij LOL). Ook hier worden 'The Mother' en Sri Aurobindo aangehangen. Het voelt eerder aan als een minigemeenschap die gelooft dat alles mooi en goed is, en dat alles in orde komt als je maar innerlijke rust hebt en je samen werkt aan een betere wereld. In Auroville lijkt dat ook zo en volgens mij in elke ashram want als je meer dan voldoende tijd hebt om aan jezelf te werken, ver van de harde realiteit, ja, dan is elke mens gelukkig he... Ze hebben op het terrein ook een nogal spacy-achtige bol staan, de Matrimandir. Binnenin bevindt zich een kristallen bol van 70 centimeter diameter, de grootste ter wereld. Bezoekers krijgen deze jammer genoeg niet te zien.

Spacy...

Onze laatste stop voor we de vlieger nemen naar de Andamaneilanden: Mamullapuram, een stadje dat in Lonely Planet beschreven staat als backpakistan. En dat is het inderdaad: vele restaurantjes met laten-we-het-beste-uit-de-toerist-halen-prijzen, ontelbare winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen en meer dan voldoende guesthouses om van te kiezen. We genieten een paar dagen van niets doen (wel, Kosta is wat ziek dus ik geniet van niets doen LOL), en dan is het tijd om naar de luchthaven te gaan en de vlieger naar de Andamaneilanden te nemen. Ja, het leven kan toch zwaar zijn ;).