Shanti shanti

Zes uurtjes zouden we erover doen om in Fort Cochin te geraken. Van deur tot deur, is het eerder een lange negen uur geworden. Drie uurtjes meer is niet veel zou je zo denken, en dat is waar... moest het niet zijn dat je potverdekke lang op overheidsbussen zit die niet bepaald bekend staan om hun comfort ;). Aan de snelheid van de chauffeur heeft het zeker niet gelegen. De soepelheid waarmee deze mens zijn bochten nam is Formule 1 waard! Eigenlijk niet te begrijpen dat de wereldkampioen Formule 1 niet één of andere ex-buschauffeur uit Indie is! LOL

Al plakkend van het zweet komen we aan. En dit stadje kan me zeker bekoren: het is er zo rustig, ik ben precies in een ander land terechtgekomen, zij het dat er nog steeds rickshaw drivers zijn die me meer dan eens op de zenuwen werken. Ik kan ze niet meer horen of zien. In het begin dat Kosta hier was vond hij dat ik nogal laat ons zeggen 'kort' kon zijn tegen deze taxichauffeurs. Na drie weken begrijpt hij nu waarom dat dat zo is. Ik had hem gewaarschuwd dat ook hij niet onbewogen ging blijven bij het aanzicht van weer eens een andere rickshaw driver. Nu vind ik toch dat hij tegenwoordig wat kort is tegen de chauffeurs hoor LOL.

Je houdt dat hier echt niet voor mogelijk hoor. Zij die in Azie hebben gereisd, zullen me zeker begrijpen. Om de twee minuten (als het al niet korter is) word je gevraagd of je een rickshaw wil. Beeld het je in: je loopt op straat en de eerste vraagt je of je hem nodig hebt. Je antwoordt vriendelijk met 'Nee, dank u'. Hij blijft aandringen en somt je vier à vijf verschillende bezienswaardigheden op. Je blijft geduldig 'Nee, dank u' zeggen. De tweede kerel ziet dit en toch zal hij je (nog geen drie meter verder) weer hetzelfde vragen. Dat wordt dan nog eens overgedaan door de derde en vierde rickshaw driver die je ziet aankomen en die ziet dat je de andere 'nee' hebt gegeven als antwoord. Blijf nu maar eens vriendelijk na dat zo wat tien keer op een dag mee te maken, en dit elke dag, zonder uitzonderingen. Tegenwoordig antwoord ik al niet meer en loop hen gewoon voorbij. Ik weet het, zo zijn we niet opgevoed maar ja, zo zijn we geworden. ;)


In Fort Cochin is er, ondanks wat de naam doet vermoeden, geen fort, het is gewoon een gezellig stadje om wat rond te lopen. Alles is hier zo shanti shanti, relax, je wordt er zelf helemaal ontspannen van. We gaan een kijkje nemen bij de bekende Japanse visnetten. In deze reuzenetten vangen ze kleine visjes (ze eten hier echt alles). De vissers vragen aan Kosta om eens een handje te helpen. Hij doet dit uiteraard met alle plezier, ondertussen neem ik wat foto's. En af en toe kan ik, ondanks mijn uitermate wantrouwerige houding tegenover Jan en allemaal, toch wel zalig naief zijn zenne. LOL Ik vind dit leuk dat de vissers dat eens vragen aangezien we zo geinteresseerd stonden te kijken. Wanneer de visjes binnenzijn bedank ik hen en loop voort. Kosta die zegt me dat hij denkt dat ze hem om een tip vroegen. Ik zeg hem dat hij dat wel verkeerd zal hebben verstaan... maar dan zien we een beetje verder al die andere blanke toeristen die een 'handje toesteken' en dan een ander soort 'handje toesteken. Ah ja, ze moeten maar leren iets te doen voor een ander zonder altijd iets terug te verwachten of ze gaan nooit Nirwana bereiken. ;) (Ik heb dat trouwens eens letterlijk tegen een kerel gezegd. Iemand verwonderd daarover? LOL LOL LOL)

Na een paar dagen van relaxen, wandelen en nogmaals relax zijn, gaan we richting backwaters. Allepey is zo een stadje dat kanaaltjes heeft ipv straten. Kosta en ik opteren ervoor om een roeiboot te nemen (wij roeien niet he! LOL). Op die manier kunnen we genieten van de rust en hebben we niet constant het geluid van een motor. Je ziet dan wel wat minder maar daar hebben we geen probleem mee. ;) Het is echt superontspannend! We zien toch wel wat van 'het leven zoals het is': vrouwen die in het vuile water hun haren een -volgens mij enkel wekelijkse- wasbeurt geven, die de afwas doen, de kleren wassen en de vis kuisen.

zij die de vis kuisen
zij die de afwas doen
en zij die niets doen LOL

Vanuit Allepey nemen we de openbare ferry naar Kottayam om zo terug te komen in Cochin waar de nachttrein ons staat te wachten. Omdat er geen plaats meer vrij was in de goedkoopste wagons, hebben Kosta en ik eerste klasse geboekt. Niet superdeluxe hoor, maar de bedden zijn wat ruimer en je kan de deur op slot doen zodat je niet met een half oog open slaapt onwille van je vertrouwen in de mensheid en je rugzak die erg wegneembaar is. ;)

Na 9,5 uur zijn we in Trichy om wat tempels te bezoeken. We blijven maar een dagje en zitten de volgende dag al weer eens 6 uur op een overheidsbus om in Puducherry te geraken. Puducherry is het stadje van ashrams en zen-zijn. Een ashram is zo een plek waar je kan leren hoe te mediteren en hoe je in allerlei bochten te wringen tijdens de yogaklassen. Je kan er ook een kamer huren. Sri Aurobindo is hier de bekenste guru, samen met The Mother. Hoewel ze beiden overleden zijn, leeft hun 'legacy' voort en hebben ze duizenden volgelingen. Ik ben misschien altijd wat te sceptisch tov zo'n toestanden, het lijkt allemaal wat brain washing. Zo zeggen ze dat je al je wereldlijke goederen moet loslaten (handig dat je dat onder andere ook kan door te doneren), je goddelijke innerlijke kracht moet vinden om gelukkig te zijn en nog meer van die blabla. Ik kan hier moeilijk in detail gaan, maar een paar dingen die ik heb gelezen deden me meer dan eens glimlachen... het is maar wat je de mensen kan doen geloven natuurlijk...


En zoals ik al zei, je kan dus ook in ashrams slapen. Wanneer Kosta en ik aankomen in Puducherry komen we per toeval terecht in een van die ashrams, nadat verscheidene guest houses al vol blijken te zijn wegens weekend. Ik heb dat niet meteen door en vind de foto's van die twee oude mensen maar een raar ding om aan de receptie te hangen, precies een sekte. Terwijl ik mijn beurt afwacht zegt Kosta me dat dit een van de ashrams is. Aha, dat verklaart al veel. De prijs van de kamer is echt spotgoedkoop, 200 rupees voor twee personen. Ik ben natuurlijk een leek in de wereld der ashrams en vraag om de kamer eerst te mogen zien (het mag dan wel goedkoop zijn, maar een mens moet kritisch blijven, zeker na wat ik al heb gezien in het land van 'we kuisen maar niet te veel'). Dat is echter de verkeerde vraag, beste vrienden. Nee, ik mag de kamer niet zien, en nee, we kunnen er sowieso geen meer krijgen. LOL Zo gaat dat dus, zij die kritisch zijn en niet klakkeloos geloven en aanvaarden worden aan de deur gezet! LOL LOL LOL

Genieten van een pizza aan het water.... ik kan geen rijst en geen curry meer zien!

De volgende dag gaan we uiteraard de ashram bezoeken waar Sri Aurobindo is begraven. Er wordt geen woord gezegd in een ashram, alles staat in teken van rust en meditatie. En het is raar zo al die mensen te zien bidden bij dat graf, inclusief blanken die aanhangers zijn geworden. Nabij Puducherry is er trouwens een dorp Auroville genoemd waar 1800 mensen verblijven van 40 verschillende nationaliteiten, die allen streven naar verbondenheid met elkaar, naar liefde en naar eenheid tussen mensen... Het lijkt mij eerder een plek om lui te kunnen en mogen zijn, weg van de wereld en de dagdagelijkse realiteit (precies iets voor mij LOL). Ook hier worden 'The Mother' en Sri Aurobindo aangehangen. Het voelt eerder aan als een minigemeenschap die gelooft dat alles mooi en goed is, en dat alles in orde komt als je maar innerlijke rust hebt en je samen werkt aan een betere wereld. In Auroville lijkt dat ook zo en volgens mij in elke ashram want als je meer dan voldoende tijd hebt om aan jezelf te werken, ver van de harde realiteit, ja, dan is elke mens gelukkig he... Ze hebben op het terrein ook een nogal spacy-achtige bol staan, de Matrimandir. Binnenin bevindt zich een kristallen bol van 70 centimeter diameter, de grootste ter wereld. Bezoekers krijgen deze jammer genoeg niet te zien.

Spacy...

Onze laatste stop voor we de vlieger nemen naar de Andamaneilanden: Mamullapuram, een stadje dat in Lonely Planet beschreven staat als backpakistan. En dat is het inderdaad: vele restaurantjes met laten-we-het-beste-uit-de-toerist-halen-prijzen, ontelbare winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen en meer dan voldoende guesthouses om van te kiezen. We genieten een paar dagen van niets doen (wel, Kosta is wat ziek dus ik geniet van niets doen LOL), en dan is het tijd om naar de luchthaven te gaan en de vlieger naar de Andamaneilanden te nemen. Ja, het leven kan toch zwaar zijn ;).