De weg tussen stront :)
Varanasi is een fascinerende stad, India op zijn meest Indische. Op muren en op de grond zie je op enorm veel plaatsen koeien- en waterbuffalostront drogen. Het is best een grappig zicht. Op onze eerste dag hier wandelen we richting fort. Je kan de oversteek van de rivier per boot doen of je kan naar een tijdelijke brug gaan die je naar de overkant brengt. Wij wandelen naar de brug want dat lijkt ons wel eens de moeite om te zien, een brug die enkel van november tot juni gebruikt wordt. Het is op zijn minst gezegd een interessante constructie :). Ons doel was dus het fort maar daar zijn we uiteindelijk niet geraakt. Kosta wordt onwel onderweg en na een uur langs de kant van de weg zitten, keren we met een rickshaw terug. We betalen te veel maar gezien de situatie onderhandel ik amper (toch een beetje hoor, ik kan het niet laten LOL) zodat we vrij snel kunnen vertrekken. En dit is dus ook reizen in India: op een of andere manier kruipt dit land meer in je kleren dan een ander. Je mag dan wel elke dag zo gezond mogelijk proberen te eten en drinken, het haalt niet altijd veel uit. Kosta is op een maand tijd 5 kilo verloren. Ik zou dit voor mezelf toejuichen LOL, maar voor iemand die al zeker niet moest vermageren, is dat veel.
Varanasi is de stad van de helige Ganges. In dit degoutant vuile water baden mensen zich, poetsen ze hun tanden, zwemmen ze... en zegenen ze hun doden. Harishchandra is een 'burning ghat' (ik weet niet hoe ik dat moet vertalen, maar een ghat is een plek waar je dus onder andere zegeningen doet - en al de hiervoor vermelde activiteiten), waar de doden worden gezegend en de lijken worden verbrand. Hier worden aan de lopende band mensen gecremeerd. Gewikkeld in doeken liggen de lijken op straat, als het ware aan te schuiven voor deze 24/7-activiteit. De overledene wordt eerst ondergedompeld in de Ganges om gezegend te worden en daarna op hout gelegd, al dan niet in een laken. Op het lichaam leggen ze meer hout en na 5 keer rond de stapel te hebben gelopen met brandend stro, steekt de zoon gekleed in enkel een wit laken, het hout in brand. Het is altijd de (oudste) zoon die dit ritueel uitvoert, tenzij er geen is. Dan doet de dochter dit. Ik zie dat sommigen toeristen toch een beetje met grote ogen staan te kijken, maar dit maakt deel uit van het leven. Voor hen is dit de normaalste zaak van de wereld, inclusief het feit dat dit zo openlijk wordt gedaan.
De was even proper maken in de Ganges, en dan drogen tussen de stront. Ik mag er niet aan denken waar onze lakens zijn gewassen. LOLElke avond worden hier ook een aantal ceremonies gehouden langs de ghats. Mensen steken onder andere kaarsjes aan en laten deze dobberen op het water. Er wordt gezongen en gezegend. Ik ben trouwens nog nooit in een land geweest waar geloof en bijgeloof zo een prominente rol spelen in het dagdagelijkse leven van elke burger. Zelf ben ik niet gelovig maar respecteer dat anderen dat wel zijn, alleen hier in India vind ik het er vaak over. Hoeveel tempels kan je bouwen in een land waar armoede overal en altijd aanwezig is? Hoe kan je blijven geloven dat door te bidden alles in orde komt? Ja, ik heb het er moeilijk mee. Mensen smeken op hun knieen al huilend om hulp. Hun toekomst ziet er alles behalve rooskleurig uit, maar zij rekenen erop dat hun gebeden een oplossing bieden. Na wat ik hier al heb gezien, wordt er naar die hulpkreten niet veel geluisterd... Ik snap het diepgewortelde geloof wel, hun geloof is hun enige houvast... alleen wat zij echt nodig hebben is concrete hulp. Wat doet de overheid om deze miserie te verhelpen? Wanneer ik rond me kijk, lijkt me dat helaas niet voldoende... En wat bijgeloof betreft, hier een paar leuke voorbeelden: als je over een slapende hond stapt, dan word je blind, als je met blote voeten op gras loopt dan ga je beter zien. Kleine kindjes worden ook geschminkt rond de ogen zodat ze geen bril moeten dragen later.
We proberen, en ik zeg duidelijk proberen, naar de gouden tempel te gaan hier in Varansasi (niet te verwarren met de gouden temple van Amristar - ik weet niet waarom ik dit eigenlijk zeg maar het is maar voor in 't geval iemand hier ook is geweest en denkt dat ik je reinste onzin begin uit te kramen LOL). Het is een aanschuiven van jewelste aan een van de ingangen. We krijgen echter te horen dat toeristen naar ingang nummer twee moeten gaan. Ok, geen probleem. Wanneer Kosta aan een bewaker vraagt 'of wij langs hier naar binnen mogen' begint die kerel iets uit te kramen van ''house of god, you know god, g-o-d, god almighty''. Ik kan amper mijn glimlach onderdrukken want hij ziet er vrij komisch uit: deze militair heeft een buik om 'u' tegen te zeggen, tandjes die zo klein zijn als die van een kind en rood door een of andere brol waar de kerel een hele dag op kauwt. Het is een grappig zicht. We zien er echter van af om binnen te gaan na een aantal minuten. Waarom? Daarom: in het kleine straatje van amper 1 meter is het rustig, je babbelt met de bewaker die niet gewoon antwoordt, maar over g-o-d begint. Drie verschillende mensen zeggen je binnen de minuut dat je je zak en fotoapparaat in de locker moet laten. Ineens word je opzijgeduwd door een horde Indiers die willen aanschuiven. Je gaat wat opzij in het ultrasmalle straatje. Je wordt weer opzijgeduwd, je hebt amper plaats. Binnen de 30 seconden is er een file van meters, het lawaai, het geduw, en het feit dat we de schoenen moeten uitdoen in deze verschrikkelijke vuile koeienstrontstad is er voor mij teveel aan. Een tempel is een tempel, we geven er de brui aan. :)
We verlaten Varanasi last minute met de trein die rechtsreeks naar Khajuraho gaat en maar drie keer per week deze route aflegt. Even verduidelijken misschien. We zitten dus even op het internet te surfen, bekijken nog eens hoe we naar Khajuraho zullen gaan. We hebben immers een trein geboekt voor Satni en van daar zouden we verdergaan. Het is toch echt stom dat de trein naar Khajuraho vol zit, denken we dan zo. Je kan dat immers allemaal nagaan op het internet. Hoe het juist is gegaan, weet ik niet meer, maar voor we het wel en goed beseffen hebben we besloten om toch te vertrekken en het erop te wagen dat we misschien toch een plaats krijgen op de trein. Ik ben naar een reisbureau gegaan en zij wisten me te vertellen dat er normaal gezien dan toch nog twaalf sleepers vrij zouden zijn. Het klinkt misschien allemaal wat raar dat er dan ineens toch plaatsen zijn, maar hier worden last-minute vaak annuleringen gedaan. Je kan dat dan niet zien via het internet omdat ze de reserveringen hebben afgesloten. Je kan ook geen plek meer reserveren tenzij je een basic fare ticket koopt in het station (goedkoopste zonder zit- en ligplaats) en de controleur vindt een hoopt dat je kan upgraden. Dus ok, zot zijn doet niet zeer, wij rugzak ingepakt in 5 minuten en hop richting treinstation. Een uur voor de trein vertrekt, komen we aan. Jullie denken nu 'zeeen van tijd' maar geloof me, in India is dit last minute. Begin al maar eens aan te schuiven in een land waar niets vooruitgaat. Terwijl Kosta aanschuift waar de toeristen moeten boeken, ga ik toch even uitzoeken of we niet ergens anders moeten zijn nu we op het laatste moment een ticket te pakken willen krijgen. En inderdaad, als je zo laat boekt, moet je meteen naar de loketten waar alle Indiers staan te kopen. Eerst krijg ik geen ticket te pakken. 'Too late', zegt de kerel aan de balie. Ok, plan B. Terug naar tourist information. Daar zijn ze super. De bewaker brengt me naar andere loketten waar ik het ticket kan kopen. Hier is echter geen aanschuif want ik bevind me niet aan het loket maar in het loket, naast de loketbediendes! Ik zie zeker 50 Indiers aanschuiven en ik mag ze allemaal voorbijsteken! Geweldig! Ok, basic fare ticket op zak, Kosta gaan halen die bij de rugzakken zit te wachten en hop naar het perron. En weeral worden we ongelooflijk goed geholpen. Een van de bewakers daar helpt ons de controleur te vinden, en lucky us, tien minuten voor vertrek hebben we twee sleepers te pakken! Super! Want geloof me, een hele nacht op een trein op de rugzak zitten naast de toiletten, dat wil je niet meemaken. We zitten dan wel onvoorbereid op de nachttrein (geen tijd meer om te eten) maar we zitten op de rechtstreekse naar Khajuraho! Olé!
En wat hebben we op de nachttrein nogmaals geleerd?
1: Dat hoe warm ook overdag, het 's nachts, hoewel al vele minder, koud is op de trein.
2: Dat ongelooflijk veel mannen snurken (zeker 20 bomen gesneuveld in mijn compartiment alleen al).
3: En dat er van slapen weinig in huis komt.
Maar bon, om 6 uur 's morgens zijn we er. Khajuraho is gekend voor diens erotisch getinte tempels. De eerste dag gaan we er een aantal bezien buiten het centrum. We worden gebracht op de moto van een kerel van 23 die graag Frans met mij wil spreken. Een leuke winwinsituatie: wij krijgen wat uitleg van deze toekomstige gids, hij kan zijn Frans oefenen. De volgende dag gaan we de tempels bezichtigen waar je 25 keer meer voor betaalt dan de Indiers. Ze zijn prachtig, en ik zeg die niet omwille van de erotische sculpturen LOL. Mooi gerestaureerd en onderhouden. Hieronder vind je een aantal foto's. Zij die snel geschockeerd zijn, mogen nu de blog verlaten LOL.
We proberen, en ik zeg duidelijk proberen, naar de gouden tempel te gaan hier in Varansasi (niet te verwarren met de gouden temple van Amristar - ik weet niet waarom ik dit eigenlijk zeg maar het is maar voor in 't geval iemand hier ook is geweest en denkt dat ik je reinste onzin begin uit te kramen LOL). Het is een aanschuiven van jewelste aan een van de ingangen. We krijgen echter te horen dat toeristen naar ingang nummer twee moeten gaan. Ok, geen probleem. Wanneer Kosta aan een bewaker vraagt 'of wij langs hier naar binnen mogen' begint die kerel iets uit te kramen van ''house of god, you know god, g-o-d, god almighty''. Ik kan amper mijn glimlach onderdrukken want hij ziet er vrij komisch uit: deze militair heeft een buik om 'u' tegen te zeggen, tandjes die zo klein zijn als die van een kind en rood door een of andere brol waar de kerel een hele dag op kauwt. Het is een grappig zicht. We zien er echter van af om binnen te gaan na een aantal minuten. Waarom? Daarom: in het kleine straatje van amper 1 meter is het rustig, je babbelt met de bewaker die niet gewoon antwoordt, maar over g-o-d begint. Drie verschillende mensen zeggen je binnen de minuut dat je je zak en fotoapparaat in de locker moet laten. Ineens word je opzijgeduwd door een horde Indiers die willen aanschuiven. Je gaat wat opzij in het ultrasmalle straatje. Je wordt weer opzijgeduwd, je hebt amper plaats. Binnen de 30 seconden is er een file van meters, het lawaai, het geduw, en het feit dat we de schoenen moeten uitdoen in deze verschrikkelijke vuile koeienstrontstad is er voor mij teveel aan. Een tempel is een tempel, we geven er de brui aan. :)We verlaten Varanasi last minute met de trein die rechtsreeks naar Khajuraho gaat en maar drie keer per week deze route aflegt. Even verduidelijken misschien. We zitten dus even op het internet te surfen, bekijken nog eens hoe we naar Khajuraho zullen gaan. We hebben immers een trein geboekt voor Satni en van daar zouden we verdergaan. Het is toch echt stom dat de trein naar Khajuraho vol zit, denken we dan zo. Je kan dat immers allemaal nagaan op het internet. Hoe het juist is gegaan, weet ik niet meer, maar voor we het wel en goed beseffen hebben we besloten om toch te vertrekken en het erop te wagen dat we misschien toch een plaats krijgen op de trein. Ik ben naar een reisbureau gegaan en zij wisten me te vertellen dat er normaal gezien dan toch nog twaalf sleepers vrij zouden zijn. Het klinkt misschien allemaal wat raar dat er dan ineens toch plaatsen zijn, maar hier worden last-minute vaak annuleringen gedaan. Je kan dat dan niet zien via het internet omdat ze de reserveringen hebben afgesloten. Je kan ook geen plek meer reserveren tenzij je een basic fare ticket koopt in het station (goedkoopste zonder zit- en ligplaats) en de controleur vindt een hoopt dat je kan upgraden. Dus ok, zot zijn doet niet zeer, wij rugzak ingepakt in 5 minuten en hop richting treinstation. Een uur voor de trein vertrekt, komen we aan. Jullie denken nu 'zeeen van tijd' maar geloof me, in India is dit last minute. Begin al maar eens aan te schuiven in een land waar niets vooruitgaat. Terwijl Kosta aanschuift waar de toeristen moeten boeken, ga ik toch even uitzoeken of we niet ergens anders moeten zijn nu we op het laatste moment een ticket te pakken willen krijgen. En inderdaad, als je zo laat boekt, moet je meteen naar de loketten waar alle Indiers staan te kopen. Eerst krijg ik geen ticket te pakken. 'Too late', zegt de kerel aan de balie. Ok, plan B. Terug naar tourist information. Daar zijn ze super. De bewaker brengt me naar andere loketten waar ik het ticket kan kopen. Hier is echter geen aanschuif want ik bevind me niet aan het loket maar in het loket, naast de loketbediendes! Ik zie zeker 50 Indiers aanschuiven en ik mag ze allemaal voorbijsteken! Geweldig! Ok, basic fare ticket op zak, Kosta gaan halen die bij de rugzakken zit te wachten en hop naar het perron. En weeral worden we ongelooflijk goed geholpen. Een van de bewakers daar helpt ons de controleur te vinden, en lucky us, tien minuten voor vertrek hebben we twee sleepers te pakken! Super! Want geloof me, een hele nacht op een trein op de rugzak zitten naast de toiletten, dat wil je niet meemaken. We zitten dan wel onvoorbereid op de nachttrein (geen tijd meer om te eten) maar we zitten op de rechtstreekse naar Khajuraho! Olé!
En wat hebben we op de nachttrein nogmaals geleerd?
1: Dat hoe warm ook overdag, het 's nachts, hoewel al vele minder, koud is op de trein.
2: Dat ongelooflijk veel mannen snurken (zeker 20 bomen gesneuveld in mijn compartiment alleen al).
3: En dat er van slapen weinig in huis komt.
Maar bon, om 6 uur 's morgens zijn we er. Khajuraho is gekend voor diens erotisch getinte tempels. De eerste dag gaan we er een aantal bezien buiten het centrum. We worden gebracht op de moto van een kerel van 23 die graag Frans met mij wil spreken. Een leuke winwinsituatie: wij krijgen wat uitleg van deze toekomstige gids, hij kan zijn Frans oefenen. De volgende dag gaan we de tempels bezichtigen waar je 25 keer meer voor betaalt dan de Indiers. Ze zijn prachtig, en ik zeg die niet omwille van de erotische sculpturen LOL. Mooi gerestaureerd en onderhouden. Hieronder vind je een aantal foto's. Zij die snel geschockeerd zijn, mogen nu de blog verlaten LOL.
Dit stuk lezen terwijl je een lekkere kom cornflakes naar binnen werkt was toch geen goed idee... :o) jakkes seg! En dan heb ik het vooral over het zegenen van de doden en andere dingen die ze in de ganges doen bwweeuurrkk!
BeantwoordenVerwijderen