Op zoek naar de tijger

Na twee dagen zijn we 'uitgetempeld'. Om half zes gaat de wekker af, want Kosta en ik are on a mission: in Tala geraken. De rickshaw die ons naar de 'snelweg' zou brengen is niet komen opdagen, maar geen probleem, er staat er buiten een andere te wachten. Ok, we zijn vertrokken. Na een stuk of 5 keer onderweg te zijn stilgevallen, komen we aan. Op deze baan zouden we een bus moeten te pakken krijgen die naar Satna gaat. Er komt echter een shared jeep aangereden en we besluiten zo naar onze tweede halte te gaan. In het overvolle busstation van Satna lukt het ons te achterhalen hoe we in Tala geraken. Je zou denken dat ze ook hier Engels spreken, maar op 2 uur tijd zijn we precies ergens beland waar niemand de taal machtig is. Er is enkel 1 kerel die daar werkt en wat Engels spreekt. HIj zegt ons dat er geen bussen zijn naar Tala en dat we de trein moeten nemen, om dan over te stappen op een bus. Nu, de trein-en-bus-optie zijn wij al nagegaan en die is verre van ideaal. Ik kan me trouwens niet inbeelden dan dat de enige mogelijkheid is want wat doen al die Indiers die daar moeten geraken. 'Lets double check', zeg ik tegen Kosta. Dat is echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. Met gebarentaal hopen we te hebben verstaan dat er weldra een bus aankomt. Nadat we een hele tijd op de uitkijk staan om iemand te vinden die Engels spreekt, lukt het ons om iemand aan te spreken die een heel klein beetje de taal spreekt. De man is echt geweldig, gaat even voor ons informeren bij een van de tientallen mannen die staat te roepen voor de bussen. Via Baharia (or whatever) komen we dan uiteindelijk in Tala aan. De twee busritten waren niet de meest comfortabel ooit moet ik zeggen. Buiten het feit dat de bus met momenten overvol was, ben ik nog nooit zo aangestaard als toen. Meestal zeg ik daar dan iets van tegen de persoon die gaapt, maar ik kan nu moeilijk 5 mensen gaan aanspreken, die dan weer gevolgd worden door anderen die de bus opstappen. Ik weet niet of iemand je al eens 10 minuten heeft aangestaard, maar ik kan je verzekeren dat dat op de zenuwen werkt. Maar in de laatste bus word ik, zoals elke vrouw zou zijn, gecharmeerd door de jongens die me ''You beautiful'' komen zeggen. Na een korte nacht, haar in een staart, geen make-up op en moe van een hele dag onderweg te zijn geweest in de hitte, doet dat deugd. ;))) Het kleine schattige meisje van nog geen drie dat mij handkusjes toewerpt, tovert meer dan eens een glimlach op mijn gezicht. Wanneer ze echter begint te spuwen zoals alle Indiers, is ze net iets minder schattig! LOL

En waarom zijn wij 11 uur onderweg geweest? Om naar Bandgavargh National Park te gaan waar nog 65 tijgers in het wild leven. Voor deze prachtige beesten, met uitsterven bedreigd, leggen wij met (niet altijd evenveel) plezier een lange weg af. De volgende ochtend springen we om 6 uur de jeep in. Geen gesloten wagen, maar een open jeep zodat je een heel goed zicht hebt. :) En ja, we hebben twee tijgers gezien langs de kant van de hoofdweg. We stoppen op amper 15 meter (echt mensen, dat is heel dicht bij een vleesetende reus LOL) van deze indrukwekkende katten. In het park zelf hebben we er geen gezien maar hebben we bambi meer dan eens gespot, zagen we pauwen, verscheidene vogels en apen. Van de mega-Garfields echter geen spoor. Het is niet gemakkelijk tijgers te zien, zeker eens het wat warmer wordt. Die leggen zich dan ergens neer en dan wordt het moeilijk om ze te vinden natuurlijk. Maar we kunnen zeker niet klagen want we hebben twee prachtexemplaren gezien. Waar anders ter wereld zouden we misschien nog de kans hebben gehad om deze dieren van zo dichtbij in hun natuurlijke omgeving te kunnen bewonderen?