This my friends is paradise!

Dit is het.... er moet dan toch een god bestaan want ik, beste vrienden, ben in de hemel beland!


De Andamaneilanden mogen dan wel deel uitmaken van India, het is echter zo mooi en proper dat ik precies in een ander land ben terechtgekomen! Dit heeft niets meer met India te maken. Buiten de rickshaw drivers die vaste en belachelijke prijzen onderling hebben afgesproken (you can't get rid of the scum) is er nu eens niets waaraan je je hier kan storen. Ik vond de Andamaneilanden zo fantastisch dat ik van mening ben dat Indiers een visa zouden moeten krijgen om hier te logeren. LOL


Bij aankomst aan de luchthaven van Port Blair, waar we trouwens geen foto's mogen nemen omdat het een militaire basis is, vullen we de nodige papieren in om een vergunning te verkrijgen om zo maximum 30 dagen op het eiland te verblijven. Dit gedaan zijnde, nemen we de taxi naar de ferry. We verwachten ons aan helse taferelen van toeristen die er alles aan doen om een plekje te bemachtigen op de laatste boot van die dag. Wat we echter aantreffen is niets meer dan een aantal andere toeristen dat rustig zit te wachten om een ticketje te kopen. Het hoogseizoen is precies voorbij... Ik hoor iemand vertellen dat de laatste keer dat hij hier was, het pure chaos was. Ik kan het me al inbeelden...


Wij hebben gekozen om naar Haverlock Island te gaan, op iets meer dan twee uur varen van Port Blair. We nemen een hutje op een 100 meter van de azuurblauwe zee. Het hele eiland straalt rust uit, hier kan een mens enkel en alleen maar ontspannen. :) Een weekje vakantie in de vakantie, niet steeds van plek veranderen, de rugzak weer inladen, bus of trein zoeken of onderhandelen over. Nee, gewoon genieten van zon, zee en strand.



Kleine krabjes maken kleine huisjes

De Andamaneilanden zijn gekend omwille van de mogelijkheid om hier prachtige vissen en koralen te zien. Kosta en ik gaan dus uiteraard ook duiken. En het is echt prachtig. Zo veel vissen en kleuren, zo zou de natuur overal moeten zijn. Hier is geen sprake overbevissing. Je ziet hier nog grote scholen grote en kleine vissen. En het is eigenlijk ongelooflijk hoe mooi zo'n zwemmend beestje kan zijn. Prachtige blauwe paraderen me voorbij, een hele school gele houdt zich paraat om op tijd weg te kunnen zwemmen, gigantische vissen of kleine Nemo's, er is zoveel te zien. De koralen hebben helaas al een deel van hun kleur verloren door de opwarming van het water. Ja, de opwarming van de aarde is een feit, ondanks de koude winter dit jaar in ons Belgieland (heb ik van horen zeggen LOL).


Op Haverlock Island zijn er verschillende stranden. Radga Nagar Beach, is er zo een van. Omdat dat langs de andere kant is van het eiland, huren we een brommertje. Ja, een fiets zou iets sportiever zijn, maar het is hier zo warm dat een mens daar geen plezier aan zou beleven.;) En ik weet niet wat Radga Nagar wil zeggen maar als 'paradise beach' de vertaling zou zijn, dan is deze naamkeuze 'spot on'! Dit strand is on-waar-schijn-lijk mooi! Een plaats waar het witzand zo fijn is dat het ultrazacht je voeten streelt, het water azuurblauw is en je een plekje kan zoeken in de schaduw van de bomen die voor verkoeling zorgen. En dat maakt dit eiland eveneens zo fantastisch: je bent omringd door groen. Prachtige grote bomen zorgen ervoor dat je niet gekookt wordt in je hut, dat je zonder tandoorirood te zien een boek kan lezen in de hangmatten en dat je een welverdiend dutje kan doen op het strand. Yes, this my friends is paradise!

Shanti shanti

Zes uurtjes zouden we erover doen om in Fort Cochin te geraken. Van deur tot deur, is het eerder een lange negen uur geworden. Drie uurtjes meer is niet veel zou je zo denken, en dat is waar... moest het niet zijn dat je potverdekke lang op overheidsbussen zit die niet bepaald bekend staan om hun comfort ;). Aan de snelheid van de chauffeur heeft het zeker niet gelegen. De soepelheid waarmee deze mens zijn bochten nam is Formule 1 waard! Eigenlijk niet te begrijpen dat de wereldkampioen Formule 1 niet één of andere ex-buschauffeur uit Indie is! LOL

Al plakkend van het zweet komen we aan. En dit stadje kan me zeker bekoren: het is er zo rustig, ik ben precies in een ander land terechtgekomen, zij het dat er nog steeds rickshaw drivers zijn die me meer dan eens op de zenuwen werken. Ik kan ze niet meer horen of zien. In het begin dat Kosta hier was vond hij dat ik nogal laat ons zeggen 'kort' kon zijn tegen deze taxichauffeurs. Na drie weken begrijpt hij nu waarom dat dat zo is. Ik had hem gewaarschuwd dat ook hij niet onbewogen ging blijven bij het aanzicht van weer eens een andere rickshaw driver. Nu vind ik toch dat hij tegenwoordig wat kort is tegen de chauffeurs hoor LOL.

Je houdt dat hier echt niet voor mogelijk hoor. Zij die in Azie hebben gereisd, zullen me zeker begrijpen. Om de twee minuten (als het al niet korter is) word je gevraagd of je een rickshaw wil. Beeld het je in: je loopt op straat en de eerste vraagt je of je hem nodig hebt. Je antwoordt vriendelijk met 'Nee, dank u'. Hij blijft aandringen en somt je vier à vijf verschillende bezienswaardigheden op. Je blijft geduldig 'Nee, dank u' zeggen. De tweede kerel ziet dit en toch zal hij je (nog geen drie meter verder) weer hetzelfde vragen. Dat wordt dan nog eens overgedaan door de derde en vierde rickshaw driver die je ziet aankomen en die ziet dat je de andere 'nee' hebt gegeven als antwoord. Blijf nu maar eens vriendelijk na dat zo wat tien keer op een dag mee te maken, en dit elke dag, zonder uitzonderingen. Tegenwoordig antwoord ik al niet meer en loop hen gewoon voorbij. Ik weet het, zo zijn we niet opgevoed maar ja, zo zijn we geworden. ;)


In Fort Cochin is er, ondanks wat de naam doet vermoeden, geen fort, het is gewoon een gezellig stadje om wat rond te lopen. Alles is hier zo shanti shanti, relax, je wordt er zelf helemaal ontspannen van. We gaan een kijkje nemen bij de bekende Japanse visnetten. In deze reuzenetten vangen ze kleine visjes (ze eten hier echt alles). De vissers vragen aan Kosta om eens een handje te helpen. Hij doet dit uiteraard met alle plezier, ondertussen neem ik wat foto's. En af en toe kan ik, ondanks mijn uitermate wantrouwerige houding tegenover Jan en allemaal, toch wel zalig naief zijn zenne. LOL Ik vind dit leuk dat de vissers dat eens vragen aangezien we zo geinteresseerd stonden te kijken. Wanneer de visjes binnenzijn bedank ik hen en loop voort. Kosta die zegt me dat hij denkt dat ze hem om een tip vroegen. Ik zeg hem dat hij dat wel verkeerd zal hebben verstaan... maar dan zien we een beetje verder al die andere blanke toeristen die een 'handje toesteken' en dan een ander soort 'handje toesteken. Ah ja, ze moeten maar leren iets te doen voor een ander zonder altijd iets terug te verwachten of ze gaan nooit Nirwana bereiken. ;) (Ik heb dat trouwens eens letterlijk tegen een kerel gezegd. Iemand verwonderd daarover? LOL LOL LOL)

Na een paar dagen van relaxen, wandelen en nogmaals relax zijn, gaan we richting backwaters. Allepey is zo een stadje dat kanaaltjes heeft ipv straten. Kosta en ik opteren ervoor om een roeiboot te nemen (wij roeien niet he! LOL). Op die manier kunnen we genieten van de rust en hebben we niet constant het geluid van een motor. Je ziet dan wel wat minder maar daar hebben we geen probleem mee. ;) Het is echt superontspannend! We zien toch wel wat van 'het leven zoals het is': vrouwen die in het vuile water hun haren een -volgens mij enkel wekelijkse- wasbeurt geven, die de afwas doen, de kleren wassen en de vis kuisen.

zij die de vis kuisen
zij die de afwas doen
en zij die niets doen LOL

Vanuit Allepey nemen we de openbare ferry naar Kottayam om zo terug te komen in Cochin waar de nachttrein ons staat te wachten. Omdat er geen plaats meer vrij was in de goedkoopste wagons, hebben Kosta en ik eerste klasse geboekt. Niet superdeluxe hoor, maar de bedden zijn wat ruimer en je kan de deur op slot doen zodat je niet met een half oog open slaapt onwille van je vertrouwen in de mensheid en je rugzak die erg wegneembaar is. ;)

Na 9,5 uur zijn we in Trichy om wat tempels te bezoeken. We blijven maar een dagje en zitten de volgende dag al weer eens 6 uur op een overheidsbus om in Puducherry te geraken. Puducherry is het stadje van ashrams en zen-zijn. Een ashram is zo een plek waar je kan leren hoe te mediteren en hoe je in allerlei bochten te wringen tijdens de yogaklassen. Je kan er ook een kamer huren. Sri Aurobindo is hier de bekenste guru, samen met The Mother. Hoewel ze beiden overleden zijn, leeft hun 'legacy' voort en hebben ze duizenden volgelingen. Ik ben misschien altijd wat te sceptisch tov zo'n toestanden, het lijkt allemaal wat brain washing. Zo zeggen ze dat je al je wereldlijke goederen moet loslaten (handig dat je dat onder andere ook kan door te doneren), je goddelijke innerlijke kracht moet vinden om gelukkig te zijn en nog meer van die blabla. Ik kan hier moeilijk in detail gaan, maar een paar dingen die ik heb gelezen deden me meer dan eens glimlachen... het is maar wat je de mensen kan doen geloven natuurlijk...


En zoals ik al zei, je kan dus ook in ashrams slapen. Wanneer Kosta en ik aankomen in Puducherry komen we per toeval terecht in een van die ashrams, nadat verscheidene guest houses al vol blijken te zijn wegens weekend. Ik heb dat niet meteen door en vind de foto's van die twee oude mensen maar een raar ding om aan de receptie te hangen, precies een sekte. Terwijl ik mijn beurt afwacht zegt Kosta me dat dit een van de ashrams is. Aha, dat verklaart al veel. De prijs van de kamer is echt spotgoedkoop, 200 rupees voor twee personen. Ik ben natuurlijk een leek in de wereld der ashrams en vraag om de kamer eerst te mogen zien (het mag dan wel goedkoop zijn, maar een mens moet kritisch blijven, zeker na wat ik al heb gezien in het land van 'we kuisen maar niet te veel'). Dat is echter de verkeerde vraag, beste vrienden. Nee, ik mag de kamer niet zien, en nee, we kunnen er sowieso geen meer krijgen. LOL Zo gaat dat dus, zij die kritisch zijn en niet klakkeloos geloven en aanvaarden worden aan de deur gezet! LOL LOL LOL

Genieten van een pizza aan het water.... ik kan geen rijst en geen curry meer zien!

De volgende dag gaan we uiteraard de ashram bezoeken waar Sri Aurobindo is begraven. Er wordt geen woord gezegd in een ashram, alles staat in teken van rust en meditatie. En het is raar zo al die mensen te zien bidden bij dat graf, inclusief blanken die aanhangers zijn geworden. Nabij Puducherry is er trouwens een dorp Auroville genoemd waar 1800 mensen verblijven van 40 verschillende nationaliteiten, die allen streven naar verbondenheid met elkaar, naar liefde en naar eenheid tussen mensen... Het lijkt mij eerder een plek om lui te kunnen en mogen zijn, weg van de wereld en de dagdagelijkse realiteit (precies iets voor mij LOL). Ook hier worden 'The Mother' en Sri Aurobindo aangehangen. Het voelt eerder aan als een minigemeenschap die gelooft dat alles mooi en goed is, en dat alles in orde komt als je maar innerlijke rust hebt en je samen werkt aan een betere wereld. In Auroville lijkt dat ook zo en volgens mij in elke ashram want als je meer dan voldoende tijd hebt om aan jezelf te werken, ver van de harde realiteit, ja, dan is elke mens gelukkig he... Ze hebben op het terrein ook een nogal spacy-achtige bol staan, de Matrimandir. Binnenin bevindt zich een kristallen bol van 70 centimeter diameter, de grootste ter wereld. Bezoekers krijgen deze jammer genoeg niet te zien.

Spacy...

Onze laatste stop voor we de vlieger nemen naar de Andamaneilanden: Mamullapuram, een stadje dat in Lonely Planet beschreven staat als backpakistan. En dat is het inderdaad: vele restaurantjes met laten-we-het-beste-uit-de-toerist-halen-prijzen, ontelbare winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen en meer dan voldoende guesthouses om van te kiezen. We genieten een paar dagen van niets doen (wel, Kosta is wat ziek dus ik geniet van niets doen LOL), en dan is het tijd om naar de luchthaven te gaan en de vlieger naar de Andamaneilanden te nemen. Ja, het leven kan toch zwaar zijn ;).

Warmere oorden

Mumbai is op twee uur vliegen van New Delhi, en een wereld van verschil wat de temperatuur betreft! ZALIG!!! Ik voel me als het ware herboren! Mumbai is eigenlijk wel een mooie stad (en dure - we betalen voor een kamer drie keer meer dan in Delhi), er zijn prachtige gebouwen en het is fijn er rond te wandelen. We bezoeken ook een 'nationaal park´ waar tijgers en leeuwen worden gehouden. Fijn om zo even buiten de drukte van de stad te vertoeven. En zo typisch voor India: het is een vuil nationaal park... ;)


Achter dat topmodel zie je de Taj Mahal Palace and Tower, het hotel waar in 2008 een terroristische aanslag plaatsvond

Mister Popular die steeds om een foto gevraagd wordt ;)

Na drie dagen nemen we de bus richting Goa om te ontsnappen aan de drukte in de steden van India. We kiezen voor Anguna beach, een dorpje dat je volledig tot rust brengt. Gedurende twee dagen huren we een brommertje. Wanneer we naar Old Goa rijden, worden we tegengehouden omdat Kosta geen helm draagt. Blijkbaar zijn we inmiddels op de autostrade terechtgekomen (ik dacht dat wij gewoon op een net iets drukkere baan met twee rijstroken waren LOL). Ik heb er ook geen maar aangezien ik passagier ben, moet dat niet (ja, ik weet het, zoek de logica). We krijgen een boete van wel 100 rupees, de volledige 1,75 euro! Terwijl de politieman ons het bedrag meedeelt, kan ik amper een glimlach onderdrukken. Mark heeft hen kunnen ontwijken (lees: negeren LOL), maar wanneer we nog geen vijf minuten later een u-turn moeten maken staan andere politiemannen ons op te wachten. Ok, hier gaan we weer... Wanneer Kosta echter onze net-betaalde boete toont, mogen we gewoon door. Mark daarentegen mag deze keer wel de rupees op tafel leggen. Zo gaat dat hier dus: je betaalt 1 boete voor die dag en het is in orde. Indiers worden uiteraard niet gestopt, maar ja, daar verschieten we al lang niet meer van. ;) We mogen al blij zijn dat de 'flik' die ons stopte geloofde dat Kosta's rijbewijs ook geldt als internationaal rijbewijs. ;)



Koe leest menu ;)
Het strand is voor iedereen

Hampi is onze volgende halte. De busrit naar daar is niet de meest ontspannende reis die ik ooit heb ondernomen. We hebben de sleepers achteraan de bus, je weet wel, de beste plek om de bewegingen van de bus goed te voelen ;). Wat wel een leuk voordeel is, is dat we op de eerste rij zitten om de volle maan te zien. In een bus liggen en naar de hemel staren, het is eens iets anders dan op het strand ;). Even verduidijken misschien waarom ik sleeper zeg: je kan hier een zitplaats reserveren in de privebussen maar ook een ligplaats. Er zijn single sleepers en doubles. Meestal zijn het doubles dus als je alleen reist kan het zijn dat je 'het bed' deelt met iemand die je niet kent... of je doet zoals menig toerist, je betaalt twee ligplaatsen.



De weg naar Humpty Dumpty, zoals ik het noem, is er een van vele putten in de weg, bochten en speed breakers. Van slapen kom uiteraard niet veel in huis maar korte nachten ben ik ondertussen al meer dan gewoon. 's Nachts reizen heeft als voordeel dat je wat tijd wint, maar eerlijk gezegd is dat toch maar miniem hoor. De volgende dag ben je vaak stikkapot en dus als je niet megagehaast bent, dan doe je die dag niet veel meer dan wat rondlopen en relaxen. Ik heb nog even tijd hier in India dus voor mij geen probleem ;). De eerste dag in Hampi bestaat bijgevolg niet uit noemenswaardige activiteiten. En eigenlijk moet ik hetzelfde zeggen van de tweede dag. Hampi heeft een mega-ontspannend effect. De hostels hebben vaak een eigen restaurant met lage tafeltjes en matrassen op de grond. Je kan je je al inbeelden hoe je hier de dag relax kan doorbrengen met een boek, wat loungemuziek op de achtergrond en een water om je de vloeistoffen op peil te houden. Maar Hampi is uiteraard meer dan 'chill city', het is rijk aan oude tempels. Het is echt heel mooi (en leuk om te bezoeken als je al liftend naar de verschillende tempels wordt gebracht ;) ). Geen afzuipende rickshaw voor ons maar mensen die zo vrij zijn om ons op weg af te zetten. :) Hampi is voor mij zeker een hoogtepunt van India.

Ergens op een van de 600 treden op weg naar de monkey temple :)

Hoogtepunt of niet, een mens moet uiteraard verder in het leven :). Ja, en daar gaan we weer de nachtbus op! Via Hospet de bus op naar Bengalore om dan 's morgens de bus te nemen naar onze eindebestemming van de dag: Mysore. Dit stadje heeft het mooiste paleis dat ik tot nu toe heb gezien. Langs de buitenkant is het mooi, maar binnenin is het ronduit prachtig. Ondanks de 250 rupees inkom voor buitenlanders (20 voor Indiers) mogen er helaas geen foto's genomen worden.
Op een vijtal uur van Mysore ligt het Wayanad Natural Reserve. Hier leven onder andere tijgers en olifanten in het wild. We boeken dus een 'jeepsafari'. Samen met vier anderen staan we de volgende ochtend paraat. Omdat er meer kans bestaat om 's avonds olifanten te spotten, gaan we 's morgens eerst op trot om thee- en koffieplantages te zien, allerlei planten en een waterval.


Het klinkt saai misschien, maar dat is het allesbehalve. Ten eerste is dit volop genieten van een rustig India, en ten tweede is het ook heel interessant. Zo had ik nog nooit gezien hoe ze theeblaadjes oogsten. Dat is dus blijkbaar met een 'kniptang' waar een een mandje aan vasthangt waar de afgeknipte bladeren in worden opgevangen. We stoppen eveneens aan bomen die natuurlijke rubber produceren. En amai, dat stinkt, niet te doen! We hebben trouwens geluk want de kerel die de rubber bewerkt komt net uit zijn huis en toont ons hoe hij dat dagelijks verwerkt.

Draaien aan het molentje
Iemand een douchemat nodig?

En dan volgt het hoogtepunt van de dag, the moment we've all been waiting for: we gaan naar het reservaat! Ik weet niet of je dat echt een reservaat kan noemen, want het is geen afgeschermd gebied of zo. Je ziet bijvoorbeeld ook overal olifantenstront langs de kant van de weg. Een aantal apen en herten verwelkomen ons al bij het begin. Leuk om naar te kijken maar ik wil wilde olifanten zien! En nog geen tien minuten later spotten we ze. Niet 1, of 2, nee, 17 olifanten krijgen we te zien! Van geluk gesproken!!! Anderen die gisteren waren geweest vertelden dat ze er 1 hadden gezien. Wij staan daar 17 prachtige beesten te bewonderen, inclusief 5 kleintjes. En we zijn echt niet zo ver van deze indrukwekkende beesten hoor. Ik schat dat de wagen op nog geen 80 meter staat! Dit is gewoonweg geweldig, schitterend, fenomenaal! Mijn dag kan niet meer stuk!





De reuze-eekhoorn, de Malabar

Lange treinritten en mist

Kosta is goed en wel aangekomen en de volgende ochtend vertrekken we, samen met Mark, naar Agra om te Taj Mahal te bewonderen. Ik heb Mark leren kennen in Mexico 2,5 jaar geleden en hij is een aantal uur later geland. We gaan dus met ons drietjes op stap. Wat een treinrit van drie uur had moeten zijn, wordt er een van twee uur wachten wegens vertraging door mist en vijf uur rijden voor amper 300 kilometer.
Het plan was de volgende dag vroeg op te staan en de massa's voor te zijn maar er is zoveel mist in Agra dat dat geen nut heeft (oef LOL). Tegen dat we op ons gemakje hebben ontbeten is het middag en staat het mooiste gebouw ter wereld nog in volle mist. Het mausoleum werd gebouwd door keizer Shah Jahan ter nagedachtenis van zijn vrouw die stierf tijdens de geboorte van hun 14de (!!!) kind. En het moet gezegd zijn, het is een zeer indrukwekkend gebouw. We blijven er vier uur lang rondhangen, dat zegt al veel ;). Diezelfde avond vertrekken we weer richting New Delhi omdat de treinen die van Agra naar Varanasi gaan, allemaal volzitten. En de rit naar Agra van de dag ervoor is maar een voorsmaakje van wat ons die avond te wachten staat.




Onze trein is afgelast en we moeten een andere nemen. Ok, geen probleem. Jullie denken nu dat we dat even allemaal gaan regelen aan een loket.... Fout! This is India, people! Om het oorspronkelijke ticket terugbetaald te krijgen ga je eerst naar een ander gedeelte van het station. Daar vul je een formulier in en dan krijg je je geld terug. Dan moet je informeren voor een andere trein, en dat is uiteraard aan een ander loket, in een ander gedeelte van het gebouw. Ok, terug. Na te hebben aangeschoven in een rij, niet evident voor India maar hier staat een soort bewaker die er voor zorgt dat er aangeschoven wordt en niet voorbijgestoken wordt, hebben we de info te pakken.

Even een zijsprong naar de aanschuiven en zo. In China hebben ze daar wat problemen mee, maar hier tart dat alle verbeelding. Als je niet een beetje assertief bent, dan kan je nog lang wachten voor het je beurt is. Ik, ik geneer me niet en doe zoals hen of zeg dat ze achter me zijn of duw mijn arm voor hun neus. Nee, ik ben niet onbeleefd, ik integreer me en volg de ongeschreven boerenvoorschriften LOL. En wil je de trein af, dan zal je de massa´s moeten opzijduwen die binnenkomen. Wij wachten tot de mensen de tram of trein uit zijn voor we naar binnen gaan. Hier word je als je niet oppast gewoon opzijgeduwd door zij die het voertuig opwillen. Je houdt het niet voor mogelijk tot je dit hebt meegemaakt!

Enfin, maar dus terug naar ons treinavontuur. Met de info over de trein, ga we naar nog een ander gedeelte van het station. Daar weer aanschuiven en we hebben drie basistickets te pakken. Basistickets zijn tickets zonder stoel- of bednummer. Je kan dan upgraden bij de controleur, als er nog plaats is. Na weer drie uur wachten komt de trein, uiteraard later dan voorzien, aan. Ok, here we go! De controleur heeft ons twee bedden kunnen geven. Kosta en ik krijgen er echter een
toegewezen dat al bezet is door een man die zijn avondeten zit op te peuzelen (het woord 'eten' kan ik hier niet gebruiken, ik weet dat het hun gewoonte is met de handen te eten en veel lawaai te maken, maar dit is er gewoon over). Na vriendelijk vragen wil hij niet wat opschuiven, dus we zetten ons er gewoon maar bij. Wanneer de controleur langskomt, is het duidelijk dat hij ons een
verkeerde plaats heeft gegeven. We verhuizen dus. En er wordt nogal gegapen naar ons, niet te doen. Omdat we maar 2 sleepers hebben gekregen, delen Kosta en ik eentje. Maar in een land waar man en vrouw geen affectie tonen in publiek, kan je je al inbeelden wat het voor hen moet zijn als twee blanken van verschillend geslacht een sleeper delen en naast elkaar gepropt liggen. Het staren is zo vervelend dat ik gewoon mijn sjaal over mijn hoofd doe. 300 kilometer verder en 9,5 uur later (ja, je leest het goed!) en dus om 6u30 zijn we er eindelijk.

Na een paar uren slapen, annuleren we de trein naar Varanasi en boeken we een ticket naar Mumbai. We, lees vooral Katrijn, is de koude beu en deze laatste nachttrip is er teveel aan. Dat het wat kouder is overdag, daar heb ik geen problemen mee, maar na bijna vier weken van constant koud 's nachts, draai ik met alle plezier de plannen om. Er is hier geen verwarming in de guesthousen en van isolatie hebben ze ook geen kaas gegeten. 's Nachts is het dus soms echt niet te doen koud. Voor mij is het genoeg geweest en met een brede glimlach boek ik een zitplaatsje richting zon. :)