Lange treinritten en mist

Kosta is goed en wel aangekomen en de volgende ochtend vertrekken we, samen met Mark, naar Agra om te Taj Mahal te bewonderen. Ik heb Mark leren kennen in Mexico 2,5 jaar geleden en hij is een aantal uur later geland. We gaan dus met ons drietjes op stap. Wat een treinrit van drie uur had moeten zijn, wordt er een van twee uur wachten wegens vertraging door mist en vijf uur rijden voor amper 300 kilometer.
Het plan was de volgende dag vroeg op te staan en de massa's voor te zijn maar er is zoveel mist in Agra dat dat geen nut heeft (oef LOL). Tegen dat we op ons gemakje hebben ontbeten is het middag en staat het mooiste gebouw ter wereld nog in volle mist. Het mausoleum werd gebouwd door keizer Shah Jahan ter nagedachtenis van zijn vrouw die stierf tijdens de geboorte van hun 14de (!!!) kind. En het moet gezegd zijn, het is een zeer indrukwekkend gebouw. We blijven er vier uur lang rondhangen, dat zegt al veel ;). Diezelfde avond vertrekken we weer richting New Delhi omdat de treinen die van Agra naar Varanasi gaan, allemaal volzitten. En de rit naar Agra van de dag ervoor is maar een voorsmaakje van wat ons die avond te wachten staat.




Onze trein is afgelast en we moeten een andere nemen. Ok, geen probleem. Jullie denken nu dat we dat even allemaal gaan regelen aan een loket.... Fout! This is India, people! Om het oorspronkelijke ticket terugbetaald te krijgen ga je eerst naar een ander gedeelte van het station. Daar vul je een formulier in en dan krijg je je geld terug. Dan moet je informeren voor een andere trein, en dat is uiteraard aan een ander loket, in een ander gedeelte van het gebouw. Ok, terug. Na te hebben aangeschoven in een rij, niet evident voor India maar hier staat een soort bewaker die er voor zorgt dat er aangeschoven wordt en niet voorbijgestoken wordt, hebben we de info te pakken.

Even een zijsprong naar de aanschuiven en zo. In China hebben ze daar wat problemen mee, maar hier tart dat alle verbeelding. Als je niet een beetje assertief bent, dan kan je nog lang wachten voor het je beurt is. Ik, ik geneer me niet en doe zoals hen of zeg dat ze achter me zijn of duw mijn arm voor hun neus. Nee, ik ben niet onbeleefd, ik integreer me en volg de ongeschreven boerenvoorschriften LOL. En wil je de trein af, dan zal je de massa´s moeten opzijduwen die binnenkomen. Wij wachten tot de mensen de tram of trein uit zijn voor we naar binnen gaan. Hier word je als je niet oppast gewoon opzijgeduwd door zij die het voertuig opwillen. Je houdt het niet voor mogelijk tot je dit hebt meegemaakt!

Enfin, maar dus terug naar ons treinavontuur. Met de info over de trein, ga we naar nog een ander gedeelte van het station. Daar weer aanschuiven en we hebben drie basistickets te pakken. Basistickets zijn tickets zonder stoel- of bednummer. Je kan dan upgraden bij de controleur, als er nog plaats is. Na weer drie uur wachten komt de trein, uiteraard later dan voorzien, aan. Ok, here we go! De controleur heeft ons twee bedden kunnen geven. Kosta en ik krijgen er echter een
toegewezen dat al bezet is door een man die zijn avondeten zit op te peuzelen (het woord 'eten' kan ik hier niet gebruiken, ik weet dat het hun gewoonte is met de handen te eten en veel lawaai te maken, maar dit is er gewoon over). Na vriendelijk vragen wil hij niet wat opschuiven, dus we zetten ons er gewoon maar bij. Wanneer de controleur langskomt, is het duidelijk dat hij ons een
verkeerde plaats heeft gegeven. We verhuizen dus. En er wordt nogal gegapen naar ons, niet te doen. Omdat we maar 2 sleepers hebben gekregen, delen Kosta en ik eentje. Maar in een land waar man en vrouw geen affectie tonen in publiek, kan je je al inbeelden wat het voor hen moet zijn als twee blanken van verschillend geslacht een sleeper delen en naast elkaar gepropt liggen. Het staren is zo vervelend dat ik gewoon mijn sjaal over mijn hoofd doe. 300 kilometer verder en 9,5 uur later (ja, je leest het goed!) en dus om 6u30 zijn we er eindelijk.

Na een paar uren slapen, annuleren we de trein naar Varanasi en boeken we een ticket naar Mumbai. We, lees vooral Katrijn, is de koude beu en deze laatste nachttrip is er teveel aan. Dat het wat kouder is overdag, daar heb ik geen problemen mee, maar na bijna vier weken van constant koud 's nachts, draai ik met alle plezier de plannen om. Er is hier geen verwarming in de guesthousen en van isolatie hebben ze ook geen kaas gegeten. 's Nachts is het dus soms echt niet te doen koud. Voor mij is het genoeg geweest en met een brede glimlach boek ik een zitplaatsje richting zon. :)