Van stad naar stad

Na Jodhpur spring ik op de bus naar Udaipur. Dit zou de meest romantische stad van India moeten zijn. Ik kom in een hostel terecht met een dakterras dat een schitterend zicht heeft over Udaipur. Hier zal ik dan ook een namiddagje genieten van het uitzicht, dit afgewisseld met het lezen van een boek. Zalig gewoon. De guesthouse is weg van de hoofdweg en het is er superrustig. De gastheer is ook een figuur op zich. Hij is klein en mankt, maar is volgens mij zot van vrouwen. ;) Hij wil me absoluut een cadeau geven en brengt me naar een stoffenwinkel. Katrijn hier mag kiezen uit de stoffen om typische kledij te laten maken. Voor mij hoeft het echt niet hoor, ik vind het niet mooi, maar hij heeft er echt plezier in. Nu sleur ik dus extra kledij mee die ik nooit zal dragen.... ik voel me weer een doodnormale vrouw: we hebben toch allemaal iets in onze kast hangen dat we nooit aandoen! ;).

Iemand ogen of nieuwe tanden nodig? LOL


Genieten van traditionel dans

Een paar dagen later brengt de trein van 6u15 me van Udaipur naar Ajmer. Er zouden zogezegd geen treins rijden maar die naar Ajmer wel. Alle treinverkeer naar Delhi wordt momenteel platgelegd door een kaste die meer banen wil van de overheid. Het is een zottekot want de bussen zitten vol, de treinen bougeren niet en Indiers en toeristen stranden her en der rond Delhi. Ik heb dus chance en zit met kleine ogen op de overvolle trein. Second class sitting.... het is geen pretje mensen maar het is maar 6 uur dus we bijten op de tanden. Je kan altijd chance of pech hebben he met de mensen die rondom je zitten. Ik heb in het begin chance maar daarna komt er een welgezette dame met haar welgezette zoon naast mij zitten. Enig voordeel: in de ijskoude trein houdt ze me een beetje warm. LOL

In Ajmer word ik opgehaald door de eigenaar van de guesthouse. En al een chance want ik ben nog maar amper uit het treinstation of ik word belaagd door tientallen rickshaw drivers. Het woord 'nee' is hier heel moeilijk te begrijpen. Na vijf minuten is Josi er en we rijden met de moto naar het stadje Pushjkar. Toeristendorpje eerste klasse maar hier zal ik dus nieuwjaar doorbrengen. Het zal geen spetterend feest worden zoals in Sydney met Sonnie twee jaar geleden, of ambiance zoals op de boot naar Antartica vorig jaar, maar eens vrouw kan niet alles hebben in haar leven ;).


Pushkar is een heilige plaats. Hier komen velen pusha doen, een gebed. Uiteraard moet je daar dan voor betalen. Verschillende toeristen hadden me gewaarschuwd dat ze in Pushkar (uitgesproken push-kar) heel pusherig zijn om je dat pusha te laten doen (is dit nu geen leuke zin om uit te spreken? LOL). Ik heb daar niets van gemerkt. Hoewel ik een kerel leer kennen die als het ware geforceerd werd dit te doen, heb ik geen last van opdringende priesters. Misschien straal ik puur ongeloof uit... ketter ! ;)

Ik blijf een dagje langer dan gedacht in Pushkar omdat de eigenaar van de guesthouse me op de moto wil meenemen rondom het stadje. Ik ben een fan van moto's dus daar zeg ik geen 'nee' op. De volgende namiddag zit ik dus te genieten van de wind in mij haren en de zon op mijn gezicht. We bezoeken ook een opvangcentrum voor dieren die gewond zijn geraakt door bijvoorbeeld wagens of elektriciteitskabels. Het zou grappig zijn moest het niet zo zielig zijn hoe sommige honden hun achterpootjes meesleuren ipv er op te lopen, of hoe een aantal onder hen op een wel heel rare manier stapt. Het wordt een toffe namiddag en een goede afsluiter van mijn bezoek aan Pushkar.


Om in een klein dorpje te geraken, Bundi genoemd, neem ik twee overvolle bussen. De eerste is maar een half uurtje, maar de tweede bus, daar zit ik zeer krapjes (lees: pijnlijk) in gedurende 5 uur. Maar ik kom goed en wel aan en blijf hier twee nachten. Ik spendeer mijn tijd met rondlopen en ik bezoek het paleis. Echt prachtig moet ik zeggen. Spijtig dat ze niet investeren in onderhoud... Paleizen en forten die vind je trouwens zowat overal in Rajastan.

Mijn laatste stop voor ik weer in Delhi ben: Jaipur. Een zotte busrit brengt me er naartoe. Er is enorm veel mist, op sommige plekken zie je amper 25 meter. Lichten aandoen is hier geen prioriteit, laat staan dat ze al van het gebruik van de mistlampen hebben gehoord! Maar laat dat de buschauffeur niet deren om toch proberen voorbij te steken in de bochten! Wanneer steken wij zeker niet voorbij? Wanneer het bergop gaat en je dus niet kan zien wat er aankomt, in bochten en wanneer de visibiliteit zo laag is dat het toch maar eens riskant zou kunnen zijn om de voorligger in te halen. In India niet hoor! En we proberen maar! Meer dan eens moet de chauffeur fameus op de rem gaan staan! Goed zot! Niet alleen moet die koeien ontwijken, maar je ziet ook amper de mensen die op straat lopen. Maar dat is blijkbaar geen reden om de rijstijl aan te passen. Het verkeer hier, dat is toch iets apart zenne! Je hoort constant getoeter wanneer ze elkaar voorbijsteken, en hoe zotter hoe vlotter!

Maar Jaipur dus...Ik verblijf in een en family guesthouse en dat is eens wat anders. 's Avonds zit ik met de ouders en twee volwassen dochters gezellig voor televisie de ene soap naar de andere te kijken. Het is echt drama van de bovenste plank! Je kent ze wel de close-ups om het wat spannend te maken.... Awel, hier heb je die om de twee minuten, met bijhorende muziek uiteraard! Mensen dit is slecht! HIlarisch slecht gewoon! LOL En dit gezin is daar dus aan verslaafd he. Elke dag kijken die daarnaar. Voor zover ik het me herinner zijn dat minstens 4 verschillende soaps (de acteurs en actrices lijken allemaal wat op elkaar dus ik kan me vergissen van aantal LOL). Het is best wel schattig hoe ze me proberen uit te leggen wat er allemaal gebeurd... en ja, het is echt slecht! Tijd dus om verder te gaan! LOL

En de aandachtige lezer heeft misschien gemerkt dat ik toch af en toe vermeld dat het wat frisjes is. Zij die mij goed kennen vragen zich misschien dan ook af waarom ik nog niet in het zuiden ben van India, waar het heerlijk warm zou zijn, zowel overdag als 's avonds. Wel, Kosta komt vanuit Australia aan in New Delhi. Terwijl hij denkt dat ik ergens anders zit, ben ik van plan hem te verrassen aan de luchthaven. We zullen samen nog doorheen India reizen tot het tijd is voor mij om naar huis te gaan en hij terug naar Australie gaat.

Hier heb je geen advertenties om te daten, nee, hier is het ineens serious business he mensen, via advertenties zoeken ze hier een echtgenote!

Merry wedding!

Ik verlaat de gouden stad om naar de blauwe te gaan, Jodphur. Vele huizen zijn hier dus in het blauw geschilderd, wat het wel gezellig maakt (voor zover en stad in India gezellig kan zijn - niet dus LOL, ik probeer gewoon positief te zijn).



Blauwe sokjes in een blauw huisje :)

Samen met twee Fransen zoeken we een hostel. Uiteraard moet ik weer een of andere koe passeren op straat. Ik draai mijn hoofd daar niet meer voor om, maar deze keer had ik het misschien beter gedaan. Voor ik het weet vlieg ik bijna tegen een brommertje dat van de andere kant voorbijkomt: de koe heeft me potverdekke weggeduwd! LOL LOL LOL We vinden een leuke hostel met een aangenaam dakterras. We hebben een prachtig zicht op het fort, zalig! Dat fort wordt uiteraard bezocht ;) en de volgende dag, op kerstdag, besluit ik van te niksen. Buiten lezen, zonnen en op het internet zitten heb ik geen plannen. Ik bel even de famillie op en daarna ga ik terug naar mijn guesthouse om de avond al babbelend met andere backpackers door te brengen.



De voorbije dagen was het hier bij de buren trouwens megafeest omdat de zoon gaat trouwen. Twee nachten lang muziek vollen bak alsof de straat de grootste discotheek voor slechthorenden ter wereld was! Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat ik, in tegenstelling tot de andere gasten, wel heb geslapen. Omdat ik sinds ik in India ben aangekomen nog geen fatsoenlijke nacht achter de rug heb, val ik toch voor de eerste keer als een blok in 't slaap. Licht aan, muziek vollen bak en ons Katrijn die haalt slaap in :). Maar dus, het huwelijk. Normaal gezien trouwen de verschillende kasten momenteel niet omdat de sterren niet goed staan. Maar deze Hindufamilie heeft daar geen last van dus de zoon trouwt op Kerstdag. Hij heeft zijn bruid nog niet gezien, vanavond is de eerste keer. De eigenaar van de hostel gaat ook en Marie en ik worden uitgenodigd om mee te gaan. Zo een aanbod dat slaan we uiteraard niet af! De bruidegom wordt te paard naar het feest gebracht, waar de bruid op hem wacht. Onderweg wordt er verschillende keren gestopt en gedanst. Voor ik het weet, sta ik op straat mee te dansen tussen de Indische vrouwen. ;) Ja, een dansje placeren dat heb ik altijd graag gedaan!



Nadat we de bruidegom even hebben gevolgd gaan we met de brommer al naar het feest. Tijd om wat pikant te eten. Daarna krijgen Marie en ik de bruid al te zien. We worden naar achteren gebracht waar ze zit te wachten tot haar toekomstige echtgenoot aankomt. Ze is 21 en uiteraard bloednerveus. Een mens is al zenuwachtig dat die gaat trouwen, laat staan met iemand die je nog nooit hebt gezien. De bruidegom kan mij niet krijgen maar ik stel haar toch gerust dat het allemaal ok is. We hebben hem gezien en goedgekeurd ;).





Zo een huwelijk is trouwens alles behalve 'de dag van je leven'. Wanneer de bruidegom er dan eindelijk is, wordt de bruid gehaald. Maar niet veel mensen besteden daar aandacht aan. Het is echt een rare ervaring... Je bent precies eerder naar een show aan het zien dan dat je een bruiloft bijwoont. Bruid en bruidegom kijken elkaar amper aan, kinderen drummen er rond... allee, gezellig voor hen zou ik het nu echt niet noemen. Maar ik ben wel superblij met deze ervaring! Geweldig hoe een avond kan uitdraaien!

Nog enkele snapshots van het gelukkige paar:

Cultuurkletsen

Armoede, analfabetisme, bedelaars en daklozen, koeien, honden, varkens en kamelen. Mijn eerste dagen in India...



Delhi verwelkomt me 's avonds om 22.30 uur met ongeveer 15 graden en mist. Op de luchthaven word ik opgehaald door een taxi van het hotel. Het is laat en als blonde vrouw alleen die net geld heeft afgehaald vind ik het beter een iets duurdere taxi te bestellen dan me eventueel druk te moeten maken over weet ik wat. Tegen dat ik in het hotel aankom, is het iets na twaalven. De straat is amper verlicht, maar ik kan niet naast de koe, de straathonden en het afval kijken. Aangekomen in het hotel krijg ik al meteen een warm ontvangst: de kerel aan de receptie schrijft me dit op een briefje: "Your eyes so deep and so bright. Seems like we had past life. I am sorry. Hope you don't angry." Okay....



De eerste nacht slaap ik amper. Ik heb het koud! En wie de volgende dag hoopt op een warme douche die kan inderdaad genieten van warm water, maar dan met de emmer ;). Toegegeven, het is best aangenaam me zo douchen. Omdat ik niet in Delhi wil blijven, ga ik 's morgens meteen naar het station. En in het buitenkomen krijg ik meteen al de eerste cultuurklets te verwerken: zo vuil, dat houd je gewoonweg niet voor mogelijk! Dit is onvoorstelbaar! Enfin, lets get over it en hop naar het station. Daar aangekomen krijg ik uiteraard al meteen met de scams te maken die in Lonely Planet beschreven staan. Ze proberen me wijs te maken dat het officiele toeristenkantoor waar je tickets koopt, verhuisd is. Ja, hallo. Denken die nu echt dat een mens stom is? Waarom zou je de trein nemen in het station maar de tickets moeten kopen twee blokken verder? Ondanks het feit dat twee mensen me zeggen dat het er niet meer is, rarara, heb ik het er toch aangetroffen! :)



Ik boek me meteen een trein naar Bikaner. Om dat te doen moet je hier een papier invullen met de trein die je wilt (die info vraag je aan de dame aan de infobalie), dan schuif je aan om het ticket te krijgen. En je moet je paspoort tonen. Administratie van de bovenste plank! Na een dagje Delhi met twee andere meiden vertrek ik richting Bikaner(cultuurschokkend Delhi is tussen haakjes te beschrijven in volgende woorden: luid, vuiligheid, koeien, straathonden, pollutie van de bovenste plank, armoede waar je niet naast kan kijken en mensen in wiens schoenen je niemand wenst - schrijnende toestanden, ongelooflijk...). De rit duurt 12 uur, en geloof me dat worden er een zeer lange twaalf! Het is ijskoud! De ramen sluiten niet allemaal even goed en het is hier winter. Dat wil dus zeggen overdag goed en warm, 's nachts vriest het aan de billetjes. Ik ben uiteraard niet voorbereid, weet ik veel dat er geen dekens worden uitgedeeld zoals in China LOL. Ik kan je verzekeren, van slapen is zo goed als niets in huis gekomen. Aangekomen in het vuile Bikaner vind ik na een tijdje een hostel, waar ik toffe mensen ontmoet. Ook hier is het 's nachts koud maar in mijn zijde laken (dank u, Caro!) en onder 4 dekens, kom ik de nacht warm door. :)



Na de eerste dag samen met twee anderen een rondrit gedaan te hebben met een tuk tuk, neem ik de volgende ochtend de plaatselijke bus naar de Karni Mata Tempel: een tempel vol heilige ratten die me geen geluk hebben gebracht door over mijn voeten te lopen, en niet-heilige duiven die uiteraard wel mijn jas hebben gezegend LOL. Daarna ga ik terug naar Bikaner om het fort te bezoeken. De gids krijgt een groep van 40 Indiers toegewezen... en 1 Belgische. Ik moet je al niet zeggen dat ik van uitleg zo goed als niets gekregen heb :). Op een bepaald moment zegt de gids me wel dat de groep zo groot is en dat iemand anders me zal begeleiden. De tweede gids gaat nogal snel doorheen het fort, vertelt me oninteressante dingen tot hij aan een gesloten deur komt. Het is nummer 18 voor de audio, maar het is gesloten. Hij doet echter de deur open en zegt me "other nice room". En misschien ben ik gewoon soms te wantrouwig, maar ik vind dat raar. Waarom zou die me een kamer tonen die momenteel gesloten is voor toeristen. Ik zeg hem dat ik niet binnen wil gaan en voor ik het weet is hij verdwenen. Misschien was het niets, maar mijn buikgevoel zei me iets anders. Beter wat te voorzichtig zijn dan je daarna voor de kop slaan omdat je niet naar je instinct geluisterd hebt...



En dan is het helaas tijd voor weer een nachttrein. Aangekomen in het station lopen we tussen de honderde dakloze die er de nacht komen doorbrengen. Niet te doen, er zijn er zovelen! Deze rit is amper zes uurtjes maar voor alle zekerheid heb ik een deken gekocht op de Tibetaanse markt. Het is echter zo koud dat ook deze nacht een vrij slapeloze wordt... Al een geluk staat er iemand van de guesthouse me om 5u30 op te wachten om me meteen naar een warm bed te brengen. En, meer nog, na een paar uren slapen neem ik de eerste echte douche in India: warm en veel water! ZA-LIG! Ik ben aangekomen in Jaisalmer, gouden stad in woestijngebied in het westen van India, om een kameelsafari te doen. In de guesthouse vragen ze me wat ik zo van India vind. Wel, het eerste dat ik zeg is vuil. "Really?", zegt de kerel tegen mij. Ik vind het zo raar dat hij dat raar vindt. En dan bedenk ik me, ik bekijk India door de ogen van een toerist, hij door de ogen der gewoonte...



Na een dagje relaxen ga ik de volgende dag op kameelsafari. En ik zou willen zeggen dat het een hoogtepunt was van de reis totnutoe, maar ik denk dat ik een beetje verwend ben door al dat reizen en vind het ok, maar meer dan dat ook niet. Ik hoor zovelen zeggen dat ze het geweldig vinden, voor mij is het op een kameel zitten en de nacht doorbrengen onder de sterren. :) En ook hier is het uiteraard 's nacht koud. Weeral zo goed als niets geslapen, zit ik de volgende dag met pijnlijke benen op de kameel. Mister Bells (ik noem hem zo omdat hij een bel om zijn nek heeft) beslist trouwens van recht te staan op het ogenblik dat ik er nog maar half opzit. Daar hang ik dan, maar met wat hulp van een andere toerist zit ik zo elegant als mogelijk op het stinkbeest. Ik moet toegeven, ik ben blij dat het achter de rug is. LOL





En terwijl ik op een kameel zat, was mijn spretzelfrientin aan het puffen. Layla, ik heb veel aan je gedacht! Bij deze een dikke proficiat met jullie kleine wonder! Goed gedaan, vrienden!

Een klein gedichtje voor ViKtor:
Welkom kleine Viktor
Ik ben je tante Trijn
We hebben elkaar nog niet ontmoet
Maar weldra zal ik in Belgie zijn

En later gaan we cowboy en indiaantje spelen
Met zachte pijl en boog
Maar 1 ding moet je me beloven
Houd met mij steeds je pamper droog!

Liefs,
je tante Trijn

Wachten op een visum

Mijn eerste dag in Thailand staat uiteraard in het teken van een visum voor India bemachtigen. Dus 's morgens rise and shine, hop naar het visumbureau. Net als in Maleisie wordt de rompslomp van de visas uitgegeven aan een bedrijf. De ambassade doet enkel de 'da- of njet-rubriek'. Ik zou hier normaal gezien een visum moeten krijgen op 5 werkdagen. Mijn vlucht naar India heb ik dus al geboekt voor donderdag. Wanneer twee toeristen me in de bus vertellen dat deze vrijdag een feestdag is voor de Indiers, krijg ik bijna een appelflauwte (ok, nu overdrijf ik wat LOL). Shit, denk ik dan, nu maar hopen dat ze vandaag meetellen als eerste werkdag. Dat blijkt al een chance het geval te zijn. Papieren in orde gebracht, 65 euro opgehoest, fingers crossed en nu maar wachten....







Omdat twee volle dagen van lui zijn in Bangkok voldoende zijn, vertrek ik naar Khorat om de ruines in de buurt te bezoeken. Op het strand gaan zitten daar had ik geen zin in, en wat ik wilde zien in Thailand dat heb ik drie jaar geleden al gedaan. Dus ok, bus op. Onderweg leer ik weer een Duitser kennen (ze achtervolgen me precies in Asie LOL) maar deze spreekt niet goed Engels. En ik, ik ben die dag de nieuwe Jeanne-Marie Pfaff! Ik had beter wat meer mijn best gedaan op school, want amai dit is vermoeiend. Niet alleen begin ik af en toe in het Spaans, maar vooral Engels neemt meer dan eens de bovenhand.




Veel valt er niet te vertellen over mijn 9 dagen in Thailand. Ik ben schandalig lui geweest en heb dus bijgevolg niet al te veel gedaan. Wat ik nog wel even heb geprobeerd is de vismassage. Ja, je leest het goed, vismassage. Na mijn pijnlijk avontuur in Vietnam laat ik de goede doelen voor wat ze zijn en laat mijn voetjes zakken in een bad vol visjes. Deze zouden de dode huid wegeten en zo krijg je een babyvelletje. Ik heb al een babyvelletje maar een mens moet alles eens proberen in het leven. Het is een raar gevoel, de eerste minuut vind ik het zelfs een beetje onaangenaam. Toch maar raar zo huidetende visjes :).



Veder dus geen spannende verhalen. Wat wel is, is dat Bangkok een stad vol interessante mensen is. Zo leer ik een kerel kennen die Filip De Winter heeft getrakteerd op verf, die zich in het Lapperfortsbos (of hoe heet dat alweer) heeft vastgeketend aan een boom, die panden kraakt en die in bepaalde delen van ons land door skinheads wordt gezocht. 't Is eens iets anders. LOL

Een dag voor mijn vlucht kan ik eindelijk mijn paspoort gaan halen. En ja hoor, daar plakt die dan : mijn visum voor India. Gaat vanaf vandaag in, en ik krijg drie maanden.

India here I come!!!!!

Malaise in Maleisie

Na weer meer dan voldoende uren in een bus te hebben gezeten, komen Kosta en ik aan in Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisie. Voor we iets gaan eten, gaan we nog even snel naar het Indische visumbureau. Wanneer we informeren over het visum wordt ons verteld dat we er geen kunnen krijgen! Sinds drie weken wordt er geen visum meer gegeven aan een persoon die zelf toerist is in Maleisie. De Indische ambassade wil dat de aanvraag voor een visum in eigen land gebeurt, om te voorkomen dat iemand die in eigen land geweigerd werd, dan maar via ergens anders probeert. Ok, dit hadden we dus niet voorzien. Geen verwittiging op het net te vinden daarover, niets, noppes, nadda, en dus heb ik net drie weken geleden ongeveer mijn vlucht naar India vastgelegd. Meteen begint de molen dan te draaien he: oplossingen zoeken. We komen er op twee: optie 1 is mijn paspoort naar Belgie sturen met Fedex, via een visumbureau het in orde laten brengen en terugsturen. Als alles goed verloopt ben ik misschien iets later dan voorzien in India. Mijn ticket is niet opzegbaar maar ik kan de datum wel veranderen moest het nodig zijn. Omdat het misschien toch niet altijd een even goed idee is om je paspoort te versturen, zoek ik uit wat het me zou kosten om naar Thailand te gaan. Nadat ik heb kunnen achterhalen dat ze daar nog wel visums geven, is dat zeker geen slecht alternatief. Wat blijkt nu? Het is potverdekke goedkoper om naar Thailand te vliegen, mijn oorspronkleijk ticket te laten voor wat het is, en vanuit Bangkok naar Delhi te gaan dan mijn paspoort te Fedexen en de aanvraag te laten behandelen in Belgie! En het gaat me dan nog niet helemaal om de centen hoor, gewoon al het feit dat er al wel eens iets verloren gaat onderweg he. Als je je paspoort verliest dan kan je een nieuw krijgen als je in een land bent waar er een Belgische ambassade is. Maar dat is niet zo in Maleisie dus als mijn paspoort ribbedebie zou zijn, dan krijg ik waarschijnlijk wel een tijdelijk paspoort te pakken, maar dan is de reis hoogstwaarschijnlijk ook gedaan. De enige weg, is dan nog de weg naar huis want met een tijdelijk paspoort denk ik dat je toegang tot een land geweigerd kan worden. Niet dat ik denk dat het paspoort kwijtgeraakt zou zijn but better safe than very very sorry! En eerlijk gezegd, een weekje Thailand, er zijn ergere dingen dan dat. ;)


Onze volgende stop is Tana Ratah in de Cameron Highlands. En het is hier zalig, de temperatuur is wat lager en het doet goed om niet bij elke stap je zet, te zweten. Je kan hier hele mooie 'junglewandelingen' maken dus de volgende dag zijn we op pad. Eerst is het allemaal relax en gemakkelijk, daarna is het over bomen klimmen, megadunne 'paden' bewandelen, en af en toe wat glijden ;). Eens we weer aan een weg aankomen, besluiten we niet via de jungleroutes terug te keren maar via de gewone weg. Hier kunnen we immers binnenspringen bij een theeplantage. Onderweg bezoeken we eveneens een bee and strawberry farm en een orchid farm. Onze laatste halte is echter de theeplantage. Het zicht is schitterend! Ik lust geen thee, maar Kosta kan er wel van genieten (ik moet dan aan mijn vriendin Maja denken, die zou dat pas zalig vinden!). De weg naar Tana Ratah is nog een ander 6 kilometer (en omhoog uiteraard - we zitten niet voor niks in the highlands ;) ) dus zijn we zo vrij om mensen op de parking om een lift te vragen :))).

En wat een paar dagen van wandelen had moeten worden, zijn er een paar van badkamersprint geworden. 48 uur ben ik de guesthouse niet buitengekomen. Ja, ik heb betere dagen gekend. Al een chance dat Kosta een laptop heeft, dat het internet bestaat en dat ons mama Skype heeft om de tijd wat voorbij te doen gaan. :) Nog niet helemaal ok, maar 'as bored as one can be lying in bed all day', ben ik klaar om de volgende dag een tripje van 8 uur te ondernemen naar het eiland Penang. Was het nu het tekort aan slaap van de laatste drie nachten, het gebrek aan energie wegens te weinig eten, het zeeziektepilletje dat straffer was dan verwacht of een combinatie van de drie... maar bibi hier valt als een blok in 't slaap op de bus. Ik hoop stiekem dat het het pilletje is want dat beloofd voor andere bochtrijke busritten!

Over Penang valt niet zoveel te vertellen, buiten dan het feit dat het een lange weg is om vandaar naar Melaka te gaan, terug in het zuiden. Eigenlijk wilde we Melaka als eerste stop doen na Singapore maar omdat we ons visum gingen aanvragen in KL (ole) hadden we deze stad eerste even gepasseerd. Enfin, terug naar ons vertrek uit Penang. Om iets na negenen vertrekken we uit de hostel. Het duurt 2 uur (!!!) vooraleer we aan het busstation zijn vanwaaruit de langeafstandsbussen vertrekken. Omdat die van Melaka uiteraard al vertrokken is, nemen we eerst een bus naar KL. Daar moeten we dan weer een andere bus nemen. In het kort: 5 bussen en 11 uur later zijn we er eindelijk. Ja, ik ben toch een beetje moe LOL.



Melaka is een aangename stad met heel veel, maar dan ook heel veel musea. Kosta wil graag het oude stadshuis binnengaan, en omdat ik niet buiten wil wachten, beslis ik van maar even mee te gaan. Ja wadde, wat is me dat voor een oninteressante boel. En dan de kers op de taart: de uitgang van het ene museum leidt steeds naar de ingang van een ander, dat in de prijs van och arme 1 euro 25 is onbegrepen. Zij die musea geweldig vinden, zouden ervan genieten, ik kan niet wachten tot we een bezienswaardigheid tegenkomen dat niet in de prijs is inbegrepen! LOL LOL

Na een dagje hier gaan we op ons gemakje naar Kuala Lumpur terug. En dan is het tijd om de vlieger op te stappen: Kosta richting Australie en ik richting Bangkok en hopelijk een visum voor India...

Singa-poor

Na een korte vlucht komen we aan in Singapore. En ik die dacht dat het warm was in Vietnam.... ja, hallo Tokio! Het is hier snik-, snikheet! Kosta en ik hebben op voorhand al een hotelleke geboekt. We willen geen tijd verliezen met zoeken naar een slaapplek. Ten eerste is het een grote stad en ten tweede zijn de prijzen van de hostels ronduit belachelijk dus om te gaan beginnen vergelijken terwijl we hier maar een dag willen blijven... Voor de prijs per persoon hadden we een kamer in Vietnam. We komen aan en zien niet alleen het prijsverschil maar vooral ruimteverschil. Eerder dan 'een kamer' zou ik het 'een cel' noemen. Gezelligheid troef! Oh, wat mis ik Vietnam al met de leuke kamertjes, geen hostelstijl maar guesthouses met kamers met eigen badkamer. En kamers mét ramen! Maar elk land heeft zijn eigen charme ;).

Onze cel :)

Onze enige volledige dag hier bestaat uit rondwandelen en schuilen voor de hitte in een van de zovele shopping malls (je houdt het niet voor mogelijk hoeveel er hier zijn). Singapore is trouwens een superpropere stad. En het is al even erg dan als bij ons: het is nog eens niet december of de kerstdecoratie hangt al overal klaar, kerstbomen van zeker 7 meter hoog staan te blinken in de shopping centra alsof de heilige man eender welk moment kan aankomen. Maar allee mensen, de Sint moet nog eerst passeren! ;)


Nu, ik heb in mijn leven al heel wat gedaan: uit een vliegtuig gesprongen vanop 15.000 voet, de hoogste commerciele wild water raftingafdaling gedaan, met een walvishaai gezwommen, een actieve volkaan opgewandeld, een schorpioen en tarantula op mijn arm laten lopen en de blue hole in Belize gedoken (40 meter diep). Wat ik echter nog nooit heb gedaan is gokken in de casino (want toegegeven, ik heb al eens met de Lotto gespeeld ;) ). Dus, hop, wij er naartoe. Mijn uitgetrokken budget is echter klein dus al snel ben ik al mijn centjes kwijt. LOL Kosta die speelt net iets beter en zoals het hoort breng ik hem als knapste dame van de casino (zijn woorden, niet de mijne LOL), zij het weliswaar even, geluk. Ik zet 5 dollar in op nummer 17 en laat dat nu het winnend nummer zijn bij roulette! Laat maar komen, Greetje! Maar zoals het een gokker afgaat, zijn we daarna weer armer! LOL LOL LOL Voor ons niet zo erg, de heren naast ons die spelen echter met grof geld. 1000 dollar hier, 1000 dollar daar. Het kan niet op. Een kerel wint 3500 dollar om daarna dat en meer te verliezen in twee rondes! En geen kik geven die, het is de normaalste zaak van de wereld. Ja, misschien moet ik hier ook maar mijn centen komen verdienen ;).

Good night Vietnam!

Chau Doc is de laatste stop voor we naar Ho Chi Minh gaan, om daar het vliegtuig te nemen richting Singapore. We huren een brommer om naar Ba Chuc te gaan, een dorpje verderop waar de Rode Khmer onder het bewind van Pol Pot, 3157 burgers heeft vermoord. Ba Chuc ligt niet ver van Cambodja en dus staken de Cambodianen de grens over om onschuldige burgers te vermoorden. Slechts twee vrouwen overleefden de aanvallen. Het wordt ons al snel duidelijk dat hier niet veel toeristen komen. Ten eerste zien we er geen andere ;) en ten tweede zijn wij hier overduidelijk de toeristische bezienswaardigheid. Iedereen, maar dan ook echt zo goed als iedereen, staart ons aan. Ik zie regelmatig vingers naar ons wijzen, de mensen komen "Hello" zeggen, brede glimlachen (al dan niet met ontbrekende tanden) komen tevoorschijn. Kosta en ik zijn op zoek naar de Bone Pagoda, een pagoda waar duizende skeletten werden verzameld van de slachtoffers. Ba Chuc, of eerder de Bone Pagoda is een beetje zoals de verzameling van beenderen aan de Killing Fields in Cambodja, alleen ligt de pagoda aan een zeer drukke markt, net als het tentoonstellingslokaaltje met foto's van de slachtingen. Het is een beetje een vreemde ervaring om dit te bezichtigen op een plek vol kraampjes maar dit is Azie, ik verschiet van niets meer.

De weg naar de Bone Pagoda vragen - copyright Kosta :)

Ho Chi Minh is ons eindpunt voor de volgende dag. 9 uur zijn we daarvoor weer onderweg. De stad ooit Saigon genoemd lijkt me het hart van het sekstoerisme in Vietnam. Je kan ze er bijna zo uithalen de mannen die hier meer dan het War Museum willen komen bezoeken. Het is zielig om zien hoe zelfs jonge mannen rond deze vrouwen hangen. Vooral 's avonds kan je er niet naast kijken. Het is overduidelijk dat sommige bars vol westerse mannen zitten die in hun eigen land niks kunnen krijgen zonder er voor te betalen. En dan komen ze maar naar hier: warm weer, ver van huis en goedkope vrouwen, meer hebben die niet nodig... Maar op mijn agenda staat het War Museum dus wel en na twee dagen van site seeing is het dan zo ver: tijd om afscheid te nemen van dit land en richting Singapore te vliegen.


Het was alvast een heel toffe maar vermoeiende ervaring door Vietnam trekken. Elke, maar dan ook elke (en ik wil hier de 'e' benadrukken met een accent maar dat gaat niet met dit klavier LOL) dag, is er wel iets dat je het gevoel geeft dat Vietnamezen je in 't zak willen zetten. Die oude dame die je duidelijk de Vietnamese prijs vraagt, maakt het een beetje goed dat je vijf minuten later weer staat de discussieren over de prijs van een busticket. Velen zijn aasgieren geworden door het toerisme. Kan je het ze kwalijk nemen? Waarschijnlijk niet. Neemt het een deel weg van de charme van dit land? Zeker en vast. Ik ben een vrouw tegengekomen die me vertelde dat ze twaalf jaar geleden ook naar Vietnam was gekomen. Het land had haar compleet gecharmeerd. Nu, zoveel jaren later ziet ze de veranderingen in de mensen: het zijn aasgieren geworden die enkel rondlopende dollars zien en niet vies zijn van een leugen of 400. Ik denk dan aan het land Laos, waar ik drie jaar geleden rondtrok en niet steeds het gevoel had dat ze een dollar zagen aankomen in plaats van een persoon. Ik kan alleen maar hopen dat Laos geen Vietnam wordt.

En dan is de vraag: in welke mate laat je het bedriegen je vakantie kleuren? Ik streef naar een evenwicht tussen begrijpen dat ik als toerist wat meer betaal en me niet laten doen. Het 'principegevoel' krijgt bij mij meestal de overhand. Oneerlijkheid krijgt vaak een antwoord. Toch probeer ik af en toe het gewoon te laten voor wat het is. Het ligt niet in mijn karakter om dat te doen, ik heb een hekel aan liegen, maar telkens in discussie gaan vreet enorm veel energie (hoewel ik eerlijkheidshalve moet zeggen dat niet in discussie gaan ook energie vreet LOL). Soms moet je het gewoon naast je leggen om meer te kunnen genieten. Maar ik maak me geen illusies hoor, India ligt ook nog in het verschiet. Er staan me nog energievretende momenten te wachten! LOL

Nog enkele sfeerbeelden:

Sigaretten smokkelen naar Cambodja

Relaxen langs de kant van de weg in een klein lokaal cafetje

De Vietnamese kindjes zijn zonder twijfel de schattigste ter wereld.