Wachten op een visum

Mijn eerste dag in Thailand staat uiteraard in het teken van een visum voor India bemachtigen. Dus 's morgens rise and shine, hop naar het visumbureau. Net als in Maleisie wordt de rompslomp van de visas uitgegeven aan een bedrijf. De ambassade doet enkel de 'da- of njet-rubriek'. Ik zou hier normaal gezien een visum moeten krijgen op 5 werkdagen. Mijn vlucht naar India heb ik dus al geboekt voor donderdag. Wanneer twee toeristen me in de bus vertellen dat deze vrijdag een feestdag is voor de Indiers, krijg ik bijna een appelflauwte (ok, nu overdrijf ik wat LOL). Shit, denk ik dan, nu maar hopen dat ze vandaag meetellen als eerste werkdag. Dat blijkt al een chance het geval te zijn. Papieren in orde gebracht, 65 euro opgehoest, fingers crossed en nu maar wachten....







Omdat twee volle dagen van lui zijn in Bangkok voldoende zijn, vertrek ik naar Khorat om de ruines in de buurt te bezoeken. Op het strand gaan zitten daar had ik geen zin in, en wat ik wilde zien in Thailand dat heb ik drie jaar geleden al gedaan. Dus ok, bus op. Onderweg leer ik weer een Duitser kennen (ze achtervolgen me precies in Asie LOL) maar deze spreekt niet goed Engels. En ik, ik ben die dag de nieuwe Jeanne-Marie Pfaff! Ik had beter wat meer mijn best gedaan op school, want amai dit is vermoeiend. Niet alleen begin ik af en toe in het Spaans, maar vooral Engels neemt meer dan eens de bovenhand.




Veel valt er niet te vertellen over mijn 9 dagen in Thailand. Ik ben schandalig lui geweest en heb dus bijgevolg niet al te veel gedaan. Wat ik nog wel even heb geprobeerd is de vismassage. Ja, je leest het goed, vismassage. Na mijn pijnlijk avontuur in Vietnam laat ik de goede doelen voor wat ze zijn en laat mijn voetjes zakken in een bad vol visjes. Deze zouden de dode huid wegeten en zo krijg je een babyvelletje. Ik heb al een babyvelletje maar een mens moet alles eens proberen in het leven. Het is een raar gevoel, de eerste minuut vind ik het zelfs een beetje onaangenaam. Toch maar raar zo huidetende visjes :).



Veder dus geen spannende verhalen. Wat wel is, is dat Bangkok een stad vol interessante mensen is. Zo leer ik een kerel kennen die Filip De Winter heeft getrakteerd op verf, die zich in het Lapperfortsbos (of hoe heet dat alweer) heeft vastgeketend aan een boom, die panden kraakt en die in bepaalde delen van ons land door skinheads wordt gezocht. 't Is eens iets anders. LOL

Een dag voor mijn vlucht kan ik eindelijk mijn paspoort gaan halen. En ja hoor, daar plakt die dan : mijn visum voor India. Gaat vanaf vandaag in, en ik krijg drie maanden.

India here I come!!!!!