Cultuurkletsen

Armoede, analfabetisme, bedelaars en daklozen, koeien, honden, varkens en kamelen. Mijn eerste dagen in India...



Delhi verwelkomt me 's avonds om 22.30 uur met ongeveer 15 graden en mist. Op de luchthaven word ik opgehaald door een taxi van het hotel. Het is laat en als blonde vrouw alleen die net geld heeft afgehaald vind ik het beter een iets duurdere taxi te bestellen dan me eventueel druk te moeten maken over weet ik wat. Tegen dat ik in het hotel aankom, is het iets na twaalven. De straat is amper verlicht, maar ik kan niet naast de koe, de straathonden en het afval kijken. Aangekomen in het hotel krijg ik al meteen een warm ontvangst: de kerel aan de receptie schrijft me dit op een briefje: "Your eyes so deep and so bright. Seems like we had past life. I am sorry. Hope you don't angry." Okay....



De eerste nacht slaap ik amper. Ik heb het koud! En wie de volgende dag hoopt op een warme douche die kan inderdaad genieten van warm water, maar dan met de emmer ;). Toegegeven, het is best aangenaam me zo douchen. Omdat ik niet in Delhi wil blijven, ga ik 's morgens meteen naar het station. En in het buitenkomen krijg ik meteen al de eerste cultuurklets te verwerken: zo vuil, dat houd je gewoonweg niet voor mogelijk! Dit is onvoorstelbaar! Enfin, lets get over it en hop naar het station. Daar aangekomen krijg ik uiteraard al meteen met de scams te maken die in Lonely Planet beschreven staan. Ze proberen me wijs te maken dat het officiele toeristenkantoor waar je tickets koopt, verhuisd is. Ja, hallo. Denken die nu echt dat een mens stom is? Waarom zou je de trein nemen in het station maar de tickets moeten kopen twee blokken verder? Ondanks het feit dat twee mensen me zeggen dat het er niet meer is, rarara, heb ik het er toch aangetroffen! :)



Ik boek me meteen een trein naar Bikaner. Om dat te doen moet je hier een papier invullen met de trein die je wilt (die info vraag je aan de dame aan de infobalie), dan schuif je aan om het ticket te krijgen. En je moet je paspoort tonen. Administratie van de bovenste plank! Na een dagje Delhi met twee andere meiden vertrek ik richting Bikaner(cultuurschokkend Delhi is tussen haakjes te beschrijven in volgende woorden: luid, vuiligheid, koeien, straathonden, pollutie van de bovenste plank, armoede waar je niet naast kan kijken en mensen in wiens schoenen je niemand wenst - schrijnende toestanden, ongelooflijk...). De rit duurt 12 uur, en geloof me dat worden er een zeer lange twaalf! Het is ijskoud! De ramen sluiten niet allemaal even goed en het is hier winter. Dat wil dus zeggen overdag goed en warm, 's nachts vriest het aan de billetjes. Ik ben uiteraard niet voorbereid, weet ik veel dat er geen dekens worden uitgedeeld zoals in China LOL. Ik kan je verzekeren, van slapen is zo goed als niets in huis gekomen. Aangekomen in het vuile Bikaner vind ik na een tijdje een hostel, waar ik toffe mensen ontmoet. Ook hier is het 's nachts koud maar in mijn zijde laken (dank u, Caro!) en onder 4 dekens, kom ik de nacht warm door. :)



Na de eerste dag samen met twee anderen een rondrit gedaan te hebben met een tuk tuk, neem ik de volgende ochtend de plaatselijke bus naar de Karni Mata Tempel: een tempel vol heilige ratten die me geen geluk hebben gebracht door over mijn voeten te lopen, en niet-heilige duiven die uiteraard wel mijn jas hebben gezegend LOL. Daarna ga ik terug naar Bikaner om het fort te bezoeken. De gids krijgt een groep van 40 Indiers toegewezen... en 1 Belgische. Ik moet je al niet zeggen dat ik van uitleg zo goed als niets gekregen heb :). Op een bepaald moment zegt de gids me wel dat de groep zo groot is en dat iemand anders me zal begeleiden. De tweede gids gaat nogal snel doorheen het fort, vertelt me oninteressante dingen tot hij aan een gesloten deur komt. Het is nummer 18 voor de audio, maar het is gesloten. Hij doet echter de deur open en zegt me "other nice room". En misschien ben ik gewoon soms te wantrouwig, maar ik vind dat raar. Waarom zou die me een kamer tonen die momenteel gesloten is voor toeristen. Ik zeg hem dat ik niet binnen wil gaan en voor ik het weet is hij verdwenen. Misschien was het niets, maar mijn buikgevoel zei me iets anders. Beter wat te voorzichtig zijn dan je daarna voor de kop slaan omdat je niet naar je instinct geluisterd hebt...



En dan is het helaas tijd voor weer een nachttrein. Aangekomen in het station lopen we tussen de honderde dakloze die er de nacht komen doorbrengen. Niet te doen, er zijn er zovelen! Deze rit is amper zes uurtjes maar voor alle zekerheid heb ik een deken gekocht op de Tibetaanse markt. Het is echter zo koud dat ook deze nacht een vrij slapeloze wordt... Al een geluk staat er iemand van de guesthouse me om 5u30 op te wachten om me meteen naar een warm bed te brengen. En, meer nog, na een paar uren slapen neem ik de eerste echte douche in India: warm en veel water! ZA-LIG! Ik ben aangekomen in Jaisalmer, gouden stad in woestijngebied in het westen van India, om een kameelsafari te doen. In de guesthouse vragen ze me wat ik zo van India vind. Wel, het eerste dat ik zeg is vuil. "Really?", zegt de kerel tegen mij. Ik vind het zo raar dat hij dat raar vindt. En dan bedenk ik me, ik bekijk India door de ogen van een toerist, hij door de ogen der gewoonte...



Na een dagje relaxen ga ik de volgende dag op kameelsafari. En ik zou willen zeggen dat het een hoogtepunt was van de reis totnutoe, maar ik denk dat ik een beetje verwend ben door al dat reizen en vind het ok, maar meer dan dat ook niet. Ik hoor zovelen zeggen dat ze het geweldig vinden, voor mij is het op een kameel zitten en de nacht doorbrengen onder de sterren. :) En ook hier is het uiteraard 's nacht koud. Weeral zo goed als niets geslapen, zit ik de volgende dag met pijnlijke benen op de kameel. Mister Bells (ik noem hem zo omdat hij een bel om zijn nek heeft) beslist trouwens van recht te staan op het ogenblik dat ik er nog maar half opzit. Daar hang ik dan, maar met wat hulp van een andere toerist zit ik zo elegant als mogelijk op het stinkbeest. Ik moet toegeven, ik ben blij dat het achter de rug is. LOL





En terwijl ik op een kameel zat, was mijn spretzelfrientin aan het puffen. Layla, ik heb veel aan je gedacht! Bij deze een dikke proficiat met jullie kleine wonder! Goed gedaan, vrienden!

Een klein gedichtje voor ViKtor:
Welkom kleine Viktor
Ik ben je tante Trijn
We hebben elkaar nog niet ontmoet
Maar weldra zal ik in Belgie zijn

En later gaan we cowboy en indiaantje spelen
Met zachte pijl en boog
Maar 1 ding moet je me beloven
Houd met mij steeds je pamper droog!

Liefs,
je tante Trijn

Wachten op een visum

Mijn eerste dag in Thailand staat uiteraard in het teken van een visum voor India bemachtigen. Dus 's morgens rise and shine, hop naar het visumbureau. Net als in Maleisie wordt de rompslomp van de visas uitgegeven aan een bedrijf. De ambassade doet enkel de 'da- of njet-rubriek'. Ik zou hier normaal gezien een visum moeten krijgen op 5 werkdagen. Mijn vlucht naar India heb ik dus al geboekt voor donderdag. Wanneer twee toeristen me in de bus vertellen dat deze vrijdag een feestdag is voor de Indiers, krijg ik bijna een appelflauwte (ok, nu overdrijf ik wat LOL). Shit, denk ik dan, nu maar hopen dat ze vandaag meetellen als eerste werkdag. Dat blijkt al een chance het geval te zijn. Papieren in orde gebracht, 65 euro opgehoest, fingers crossed en nu maar wachten....







Omdat twee volle dagen van lui zijn in Bangkok voldoende zijn, vertrek ik naar Khorat om de ruines in de buurt te bezoeken. Op het strand gaan zitten daar had ik geen zin in, en wat ik wilde zien in Thailand dat heb ik drie jaar geleden al gedaan. Dus ok, bus op. Onderweg leer ik weer een Duitser kennen (ze achtervolgen me precies in Asie LOL) maar deze spreekt niet goed Engels. En ik, ik ben die dag de nieuwe Jeanne-Marie Pfaff! Ik had beter wat meer mijn best gedaan op school, want amai dit is vermoeiend. Niet alleen begin ik af en toe in het Spaans, maar vooral Engels neemt meer dan eens de bovenhand.




Veel valt er niet te vertellen over mijn 9 dagen in Thailand. Ik ben schandalig lui geweest en heb dus bijgevolg niet al te veel gedaan. Wat ik nog wel even heb geprobeerd is de vismassage. Ja, je leest het goed, vismassage. Na mijn pijnlijk avontuur in Vietnam laat ik de goede doelen voor wat ze zijn en laat mijn voetjes zakken in een bad vol visjes. Deze zouden de dode huid wegeten en zo krijg je een babyvelletje. Ik heb al een babyvelletje maar een mens moet alles eens proberen in het leven. Het is een raar gevoel, de eerste minuut vind ik het zelfs een beetje onaangenaam. Toch maar raar zo huidetende visjes :).



Veder dus geen spannende verhalen. Wat wel is, is dat Bangkok een stad vol interessante mensen is. Zo leer ik een kerel kennen die Filip De Winter heeft getrakteerd op verf, die zich in het Lapperfortsbos (of hoe heet dat alweer) heeft vastgeketend aan een boom, die panden kraakt en die in bepaalde delen van ons land door skinheads wordt gezocht. 't Is eens iets anders. LOL

Een dag voor mijn vlucht kan ik eindelijk mijn paspoort gaan halen. En ja hoor, daar plakt die dan : mijn visum voor India. Gaat vanaf vandaag in, en ik krijg drie maanden.

India here I come!!!!!

Malaise in Maleisie

Na weer meer dan voldoende uren in een bus te hebben gezeten, komen Kosta en ik aan in Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisie. Voor we iets gaan eten, gaan we nog even snel naar het Indische visumbureau. Wanneer we informeren over het visum wordt ons verteld dat we er geen kunnen krijgen! Sinds drie weken wordt er geen visum meer gegeven aan een persoon die zelf toerist is in Maleisie. De Indische ambassade wil dat de aanvraag voor een visum in eigen land gebeurt, om te voorkomen dat iemand die in eigen land geweigerd werd, dan maar via ergens anders probeert. Ok, dit hadden we dus niet voorzien. Geen verwittiging op het net te vinden daarover, niets, noppes, nadda, en dus heb ik net drie weken geleden ongeveer mijn vlucht naar India vastgelegd. Meteen begint de molen dan te draaien he: oplossingen zoeken. We komen er op twee: optie 1 is mijn paspoort naar Belgie sturen met Fedex, via een visumbureau het in orde laten brengen en terugsturen. Als alles goed verloopt ben ik misschien iets later dan voorzien in India. Mijn ticket is niet opzegbaar maar ik kan de datum wel veranderen moest het nodig zijn. Omdat het misschien toch niet altijd een even goed idee is om je paspoort te versturen, zoek ik uit wat het me zou kosten om naar Thailand te gaan. Nadat ik heb kunnen achterhalen dat ze daar nog wel visums geven, is dat zeker geen slecht alternatief. Wat blijkt nu? Het is potverdekke goedkoper om naar Thailand te vliegen, mijn oorspronkleijk ticket te laten voor wat het is, en vanuit Bangkok naar Delhi te gaan dan mijn paspoort te Fedexen en de aanvraag te laten behandelen in Belgie! En het gaat me dan nog niet helemaal om de centen hoor, gewoon al het feit dat er al wel eens iets verloren gaat onderweg he. Als je je paspoort verliest dan kan je een nieuw krijgen als je in een land bent waar er een Belgische ambassade is. Maar dat is niet zo in Maleisie dus als mijn paspoort ribbedebie zou zijn, dan krijg ik waarschijnlijk wel een tijdelijk paspoort te pakken, maar dan is de reis hoogstwaarschijnlijk ook gedaan. De enige weg, is dan nog de weg naar huis want met een tijdelijk paspoort denk ik dat je toegang tot een land geweigerd kan worden. Niet dat ik denk dat het paspoort kwijtgeraakt zou zijn but better safe than very very sorry! En eerlijk gezegd, een weekje Thailand, er zijn ergere dingen dan dat. ;)


Onze volgende stop is Tana Ratah in de Cameron Highlands. En het is hier zalig, de temperatuur is wat lager en het doet goed om niet bij elke stap je zet, te zweten. Je kan hier hele mooie 'junglewandelingen' maken dus de volgende dag zijn we op pad. Eerst is het allemaal relax en gemakkelijk, daarna is het over bomen klimmen, megadunne 'paden' bewandelen, en af en toe wat glijden ;). Eens we weer aan een weg aankomen, besluiten we niet via de jungleroutes terug te keren maar via de gewone weg. Hier kunnen we immers binnenspringen bij een theeplantage. Onderweg bezoeken we eveneens een bee and strawberry farm en een orchid farm. Onze laatste halte is echter de theeplantage. Het zicht is schitterend! Ik lust geen thee, maar Kosta kan er wel van genieten (ik moet dan aan mijn vriendin Maja denken, die zou dat pas zalig vinden!). De weg naar Tana Ratah is nog een ander 6 kilometer (en omhoog uiteraard - we zitten niet voor niks in the highlands ;) ) dus zijn we zo vrij om mensen op de parking om een lift te vragen :))).

En wat een paar dagen van wandelen had moeten worden, zijn er een paar van badkamersprint geworden. 48 uur ben ik de guesthouse niet buitengekomen. Ja, ik heb betere dagen gekend. Al een chance dat Kosta een laptop heeft, dat het internet bestaat en dat ons mama Skype heeft om de tijd wat voorbij te doen gaan. :) Nog niet helemaal ok, maar 'as bored as one can be lying in bed all day', ben ik klaar om de volgende dag een tripje van 8 uur te ondernemen naar het eiland Penang. Was het nu het tekort aan slaap van de laatste drie nachten, het gebrek aan energie wegens te weinig eten, het zeeziektepilletje dat straffer was dan verwacht of een combinatie van de drie... maar bibi hier valt als een blok in 't slaap op de bus. Ik hoop stiekem dat het het pilletje is want dat beloofd voor andere bochtrijke busritten!

Over Penang valt niet zoveel te vertellen, buiten dan het feit dat het een lange weg is om vandaar naar Melaka te gaan, terug in het zuiden. Eigenlijk wilde we Melaka als eerste stop doen na Singapore maar omdat we ons visum gingen aanvragen in KL (ole) hadden we deze stad eerste even gepasseerd. Enfin, terug naar ons vertrek uit Penang. Om iets na negenen vertrekken we uit de hostel. Het duurt 2 uur (!!!) vooraleer we aan het busstation zijn vanwaaruit de langeafstandsbussen vertrekken. Omdat die van Melaka uiteraard al vertrokken is, nemen we eerst een bus naar KL. Daar moeten we dan weer een andere bus nemen. In het kort: 5 bussen en 11 uur later zijn we er eindelijk. Ja, ik ben toch een beetje moe LOL.



Melaka is een aangename stad met heel veel, maar dan ook heel veel musea. Kosta wil graag het oude stadshuis binnengaan, en omdat ik niet buiten wil wachten, beslis ik van maar even mee te gaan. Ja wadde, wat is me dat voor een oninteressante boel. En dan de kers op de taart: de uitgang van het ene museum leidt steeds naar de ingang van een ander, dat in de prijs van och arme 1 euro 25 is onbegrepen. Zij die musea geweldig vinden, zouden ervan genieten, ik kan niet wachten tot we een bezienswaardigheid tegenkomen dat niet in de prijs is inbegrepen! LOL LOL

Na een dagje hier gaan we op ons gemakje naar Kuala Lumpur terug. En dan is het tijd om de vlieger op te stappen: Kosta richting Australie en ik richting Bangkok en hopelijk een visum voor India...

Singa-poor

Na een korte vlucht komen we aan in Singapore. En ik die dacht dat het warm was in Vietnam.... ja, hallo Tokio! Het is hier snik-, snikheet! Kosta en ik hebben op voorhand al een hotelleke geboekt. We willen geen tijd verliezen met zoeken naar een slaapplek. Ten eerste is het een grote stad en ten tweede zijn de prijzen van de hostels ronduit belachelijk dus om te gaan beginnen vergelijken terwijl we hier maar een dag willen blijven... Voor de prijs per persoon hadden we een kamer in Vietnam. We komen aan en zien niet alleen het prijsverschil maar vooral ruimteverschil. Eerder dan 'een kamer' zou ik het 'een cel' noemen. Gezelligheid troef! Oh, wat mis ik Vietnam al met de leuke kamertjes, geen hostelstijl maar guesthouses met kamers met eigen badkamer. En kamers mét ramen! Maar elk land heeft zijn eigen charme ;).

Onze cel :)

Onze enige volledige dag hier bestaat uit rondwandelen en schuilen voor de hitte in een van de zovele shopping malls (je houdt het niet voor mogelijk hoeveel er hier zijn). Singapore is trouwens een superpropere stad. En het is al even erg dan als bij ons: het is nog eens niet december of de kerstdecoratie hangt al overal klaar, kerstbomen van zeker 7 meter hoog staan te blinken in de shopping centra alsof de heilige man eender welk moment kan aankomen. Maar allee mensen, de Sint moet nog eerst passeren! ;)


Nu, ik heb in mijn leven al heel wat gedaan: uit een vliegtuig gesprongen vanop 15.000 voet, de hoogste commerciele wild water raftingafdaling gedaan, met een walvishaai gezwommen, een actieve volkaan opgewandeld, een schorpioen en tarantula op mijn arm laten lopen en de blue hole in Belize gedoken (40 meter diep). Wat ik echter nog nooit heb gedaan is gokken in de casino (want toegegeven, ik heb al eens met de Lotto gespeeld ;) ). Dus, hop, wij er naartoe. Mijn uitgetrokken budget is echter klein dus al snel ben ik al mijn centjes kwijt. LOL Kosta die speelt net iets beter en zoals het hoort breng ik hem als knapste dame van de casino (zijn woorden, niet de mijne LOL), zij het weliswaar even, geluk. Ik zet 5 dollar in op nummer 17 en laat dat nu het winnend nummer zijn bij roulette! Laat maar komen, Greetje! Maar zoals het een gokker afgaat, zijn we daarna weer armer! LOL LOL LOL Voor ons niet zo erg, de heren naast ons die spelen echter met grof geld. 1000 dollar hier, 1000 dollar daar. Het kan niet op. Een kerel wint 3500 dollar om daarna dat en meer te verliezen in twee rondes! En geen kik geven die, het is de normaalste zaak van de wereld. Ja, misschien moet ik hier ook maar mijn centen komen verdienen ;).

Good night Vietnam!

Chau Doc is de laatste stop voor we naar Ho Chi Minh gaan, om daar het vliegtuig te nemen richting Singapore. We huren een brommer om naar Ba Chuc te gaan, een dorpje verderop waar de Rode Khmer onder het bewind van Pol Pot, 3157 burgers heeft vermoord. Ba Chuc ligt niet ver van Cambodja en dus staken de Cambodianen de grens over om onschuldige burgers te vermoorden. Slechts twee vrouwen overleefden de aanvallen. Het wordt ons al snel duidelijk dat hier niet veel toeristen komen. Ten eerste zien we er geen andere ;) en ten tweede zijn wij hier overduidelijk de toeristische bezienswaardigheid. Iedereen, maar dan ook echt zo goed als iedereen, staart ons aan. Ik zie regelmatig vingers naar ons wijzen, de mensen komen "Hello" zeggen, brede glimlachen (al dan niet met ontbrekende tanden) komen tevoorschijn. Kosta en ik zijn op zoek naar de Bone Pagoda, een pagoda waar duizende skeletten werden verzameld van de slachtoffers. Ba Chuc, of eerder de Bone Pagoda is een beetje zoals de verzameling van beenderen aan de Killing Fields in Cambodja, alleen ligt de pagoda aan een zeer drukke markt, net als het tentoonstellingslokaaltje met foto's van de slachtingen. Het is een beetje een vreemde ervaring om dit te bezichtigen op een plek vol kraampjes maar dit is Azie, ik verschiet van niets meer.

De weg naar de Bone Pagoda vragen - copyright Kosta :)

Ho Chi Minh is ons eindpunt voor de volgende dag. 9 uur zijn we daarvoor weer onderweg. De stad ooit Saigon genoemd lijkt me het hart van het sekstoerisme in Vietnam. Je kan ze er bijna zo uithalen de mannen die hier meer dan het War Museum willen komen bezoeken. Het is zielig om zien hoe zelfs jonge mannen rond deze vrouwen hangen. Vooral 's avonds kan je er niet naast kijken. Het is overduidelijk dat sommige bars vol westerse mannen zitten die in hun eigen land niks kunnen krijgen zonder er voor te betalen. En dan komen ze maar naar hier: warm weer, ver van huis en goedkope vrouwen, meer hebben die niet nodig... Maar op mijn agenda staat het War Museum dus wel en na twee dagen van site seeing is het dan zo ver: tijd om afscheid te nemen van dit land en richting Singapore te vliegen.


Het was alvast een heel toffe maar vermoeiende ervaring door Vietnam trekken. Elke, maar dan ook elke (en ik wil hier de 'e' benadrukken met een accent maar dat gaat niet met dit klavier LOL) dag, is er wel iets dat je het gevoel geeft dat Vietnamezen je in 't zak willen zetten. Die oude dame die je duidelijk de Vietnamese prijs vraagt, maakt het een beetje goed dat je vijf minuten later weer staat de discussieren over de prijs van een busticket. Velen zijn aasgieren geworden door het toerisme. Kan je het ze kwalijk nemen? Waarschijnlijk niet. Neemt het een deel weg van de charme van dit land? Zeker en vast. Ik ben een vrouw tegengekomen die me vertelde dat ze twaalf jaar geleden ook naar Vietnam was gekomen. Het land had haar compleet gecharmeerd. Nu, zoveel jaren later ziet ze de veranderingen in de mensen: het zijn aasgieren geworden die enkel rondlopende dollars zien en niet vies zijn van een leugen of 400. Ik denk dan aan het land Laos, waar ik drie jaar geleden rondtrok en niet steeds het gevoel had dat ze een dollar zagen aankomen in plaats van een persoon. Ik kan alleen maar hopen dat Laos geen Vietnam wordt.

En dan is de vraag: in welke mate laat je het bedriegen je vakantie kleuren? Ik streef naar een evenwicht tussen begrijpen dat ik als toerist wat meer betaal en me niet laten doen. Het 'principegevoel' krijgt bij mij meestal de overhand. Oneerlijkheid krijgt vaak een antwoord. Toch probeer ik af en toe het gewoon te laten voor wat het is. Het ligt niet in mijn karakter om dat te doen, ik heb een hekel aan liegen, maar telkens in discussie gaan vreet enorm veel energie (hoewel ik eerlijkheidshalve moet zeggen dat niet in discussie gaan ook energie vreet LOL). Soms moet je het gewoon naast je leggen om meer te kunnen genieten. Maar ik maak me geen illusies hoor, India ligt ook nog in het verschiet. Er staan me nog energievretende momenten te wachten! LOL

Nog enkele sfeerbeelden:

Sigaretten smokkelen naar Cambodja

Relaxen langs de kant van de weg in een klein lokaal cafetje

De Vietnamese kindjes zijn zonder twijfel de schattigste ter wereld.

A typical day in a travellers' life

6u30: Wekker gaat af, het is megawarm want de elektriciteit is weer uitgevallen en dus ook de ventilator. Snel douchke nemen en klaar.

6u45: Discussie met de guetshouse-uitbaatster want die vraagt 23 voor de dollar terwijl die 19,5 staat. Betalen in dollars want dat is goedkoper dan in dong. En what goes around, comes around: door de discussie geeft ze 10 dollars teveel terug. Ha!!!

7u15: Pick-up voor de ferry. Er zijn duidelijk afspaken gemaakt op het eiland want overal waar je navraagt voor prijzen, is het 60.000 dong per persoon, AFZUIP (naar Vietnamese normen)! Maar bon, minivan dus in.

7u20: Aankomst ander hotel om nog twee andere gasten op te halen. Meteen afvragen waar ze die gaan zetten want er is geen plaats meer vrij. Ze willen vier mensen op een plaats van drie zetten. Toerist (in dit geval Kosta) weigert uit principe. Als ze mensen willen proppen in een minivan, dan moeten ze maar de Vietnamese prijs vragen en dan schuiven we met plezier op. Vietnamees slecht gezind en moet taxi bellen. Toerist (in dit geval ik) smile tot achter de oren.

8u30: Boot vertrekt. Babbelen met net onmoette backpacker die ook in dezelfde guesthouse was en die na reclamatie van Kosta over de dollar, een beetje geld heeft teruggekregen.

10u30: Aankomst. Voor de laatste keer afscheid nemen van toffe Nederlandse reizigers, verschillende keren tegengekomen. Mototaxichauffeur vraagt 20.000 dong per persoon om globetrotters naar het busstation te brengen. Weigeren en doorlopen. Plots 10.000 per persoon.

10u45: Niet naar het busstation gebracht maar naar minivan. Prijs voor de rit naar volgende stop: 200.000 dong voor twee. Discussie want de taxi wordt niet betaald tenzij toeristen naar het busstation worden gebracht. Prijs daalt ondertussen naar 150.000. 'Behulpzame' kerel staat te liegen terwijl die recht in de ogen kijkt. Taxichauffeurs brengen reizigers dan toch naar busstation.

11uoo: Aankomst busstation. Aasgieren staan paraat 'om te helpen' met een bus. Taxichauffeur reclameert dat hij enkel 10.000 krijgt terwijl hij twee ritten heeft gedaan. Niet het probleem van de backpacker, prijs betalen zoals afgesproken tot aan het busstation.

11u05: Navragen prijs bus. Een jongen die geen Engels spreekt, gaat even weg. Ondertussen zegt andere man dat de prijs 100.000 per persoon is. Ervaren rugzaktoeristen weten dat dat niet kan, dus weer discussie (iemand al moe ondertussen? LOL). Ineens staat onschuldige, behulpzame jonge kerel daar met ticket met de prijs op: 45.000 dong! Ok, backpackers are game!

11u10 - 12u00: Neerploffen op een bank, zoeken naar iets anders dan het eten in het busstation. Typisch gezond 'we-zijn-weer-onderweg-eten' gevonden: chips en Seven Up.

12u15: Kerel in de bus komt de centen ophalen. Betalen met biljet van 100.000. Hij neemt uit zijn stapel geld twee biljetten van 50.000 om aan te geven dat dat de prijs is per persoon. Toerist (in dit geval ik ;) ) kijk naar zijn geld, 'bladert' er wat door en trek er twee biljetten van 5.000 uit. Alles uiteraard met de smile. Hij weet dat hij maar even wilde proberen, dus globetrotter krijgt glimlach terug. :)

15u55: Aankomst Chau Doc. Rugzaktoeristen worden gedropt in het centrum en niet aan het busstation, zeer goed. Uiteraard al mototaxi present 'om te helpen'. Negeren en beginnen te wandelen. Grootte centrum net iets onderschat: lange wandeling, veel zweten. In de tweede hostel, kamer nemen. Heel goedkoop maar op eerste zicht toch ok.

17u00: Eindelijk iets eten in een plaatselijk restaurantje. Eten aanwijzen. Dame zegt 29.000 dong. Betalen bij andere medewerker, blijkt het 20.000 te zijn.

18u00: Turbodutje doen.

20u00: Wat later dan gedacht wakker worden.

21u40: Even snel iets willen gaan halen om te eten. Dorp slaapt. Enige optie: baguette met vieze, in de hitte liggende, paté.

22u10: Hevige regen. Blijkbaar klein lek in het dak. Bed even wat verplaatsen. Film rustig verderzien.

23u00: Slechte film gezien en gaan slapen met knorrende maag :)

Na relaxen, nog meer ontspanning!

Na een paar dagen van absolute relaxatie, gaan we terug de baan op. Helaas waarschijnlijk naar minder goed weer but a backpacker has got to do what a backpacker has got to do ;). Dus wij de bus op richting Ho Chi Minh City. En inderdaad, onderweg begint het al wat te regenen. Het is net alsof Mui Ne een zonnekesparadijs is tussen de wolken. We willen eigenlijk meteen doorreizen naar Can Tho, maar dat is buiten de file gerekend. 4 uur worden er 6. We komen dus wat laat aan om nog verder te reizen. 19 uur is niet laat zou je zeggen, maar eer we aan het busstation zullen zijn en dan nog eens 4 uur op de bus, ja, dan is het laat. Op zich is dat vaak geen probleem wanneer je reist, maar in Azie sluiten ze de hostel en dus ook de receptie soms - naar onze normen - belachelijk vroeg. Dus een avondje HCMC (en zovelen die we in Vietnam zijn tegengekomen op 2 uur tijd nog eens een laatste keer tegenkomen) en de volgende dag zitten we op de bus richting Mekong Delta. Eerste stop: Can Tho. Om er te geraken nemen we een plaatselijk bus naar het busstation. Dat alleen al is meer dan een uur! Denk dat we op de verkeerde (lees: megaomwegmakende) bus zitten. We komen dan eindelijk aan, het is 10u45. Er zijn enorm veel bussen maar een kerel zegt dat zijn bus meteen gaat vertrekken. Het is een minibusje maar dat is ook goed.... alleen, we zijn de enige in dat busje. En wat wil dat zeggen in Azie? Niet vol, niet vertrekken. We vragen dus om hoe laat die zeker doorgaat. Oh, ten laatste om 11u15. Ok, de volgende bus was pas om 11u30 dus geen probleem, we blijven zitten. Abby, Adam, Kosta en ik zitten wat te babbelen en zo, het busje vult zich al wat. Maar de tijd vliegt en ineens is het al 11u45. Kosta (en niet alleen hij hoor ;) ) is het beu en gaat vragen wanneer we eindelijk vertrekken. Wanneer de dame hem zegt 'binnen 20 minuten' is dat zelfs voor Mister Calm wat teveel van het goede. Kosta eist ons geld terug en we stappen met ons vieren van de bus.

Het is ondertussen net iets voor twaalven, en we zoeken snel een andere bus. Nu, ik reis graag zoals de 'locals'. Niet altijd luxe maar wel leuk en interessant met momenten. Terwijl Kosta staat aan te schuiven voor een duurder ticket ga ik toch eens even neuzen aan de andere kant. Een veiligheidsagent vraagt wat ik zoek 'goedkoop of luxe'. Ikke uiteraard 'cheap' ;). 'Here, here, only 52.000.' Hij wijst me niet richting loket, maar naar een dame doe er staat te wachten. Ik roep naar Kosta dat ik een ticket heb gevonden, en dat de bus onmiddelijk gaat vertrekken. Voor we de dame volgen, zegt de bewakingsagent nog eens '52.000, not pay more. Do you understand?' De goedkopere prijs, het zal wel zijn dat ik understand! :)) Dus wij de dame volgen en de bus op. Wanneer we willen betalen, geef ik 104.000 dong. De dame geeft me 4.000 terug. Hoewel er aan het loket 52.000 stond aangeduid is het blijkbaar enkel 50.000 per persoon. Super vind ik dat. Eerst zit daar een aantal te liegen over het tijdstip (en hoogstwaarschijnlijk de prijs) en nog op geen vijf minuten tonen twee mensen dat niet iedereen ons wil afzuipen. Neem het van mij aan, dat doet deugd. Wanneer je reist en elke dag wel een keer meemaakt dat je weet dat ze staan te liegen of dat ze drie keer de prijs vragen, dan maken zo'n mensen je dag goed! En daar zitten we dan, als enige twee (de andere hebben de duurdere optie genomen) toeristen in een bus met ventilators en tussen de Vietnamezen. Echt, daar kan ik zo van genieten! Er stapt een kerel op de bus die eerst t-shirts verkoopt, daarna tovert hij nog wat horloges en sieraden uit zijn mouw. Dat is toch geweldig om zien, niet?!!

Laatste avond met Ayden, geweldige kerel!

In Can Tho hebben we eigenlijk niet zo veel gedaan, De intentie was er wel, maar Kosta voelt zich niet goed. Wanneer de wekker om 6u30 afgaat, ziet hij het niet zitten om op te staan. En wie ben ik om daar iets aan te (willen) doen. LOL Laat de 'floating markets' maar voor wat ze zijn, ons Katrijn draait zich nog eens om en knort verder. :) Maar ik wil die dag toch iets doen, en zoals jullie weten draag ik graag, op mijn manier dan, mijn steentje bij tot een betere maatschappij. In Can Tho hebben ze een project lopen dat er voor zorgt dat blinde een baan kunnen vinden, namelijk als masseur. Je ziet het dus al aankomen: ons Katrijn boekt een massage bij de blinden :). Ik kom een kamer binnen met drie massagetafels. Hopsa, het bed op, hoofd in dat gaatje zodat de nek ontspannen blijft en genieten maar... ik zie het al helemaal zitten.... hmmmm.... Ja, hola Pola, niks van! Wie denkt dat ik voor mijn 'goede daad' beloond word met een zachte, ontspannende massage, die mag nog eens heel goed nadenken voor die hetzelfde wilt doen. Eerst begint de dame mijn rug goed te kneden. Tot dan alles verdraagbaar. Ik hoor trouwens ineens een mannenstem in de kamer binnenkomen. Allee seg, denk ik dan zo, dat is wel straf. Die trekken de gordijnen niet en dan ineens gaan ze daar een man naast me leggen... of... het is waarschijnlijk de blinde masseur. LOL Daar kan ik nu echt geen aanstoot aan nemen :). Enfin, terug naar mijn 'ontspannende massage'. Ineens springt de masseuse op mij om de rug nog wat extra goed te kunnen bewerken. Ja, hallo, de woorden 'deugd doen', 'zalig' en 'ontspannend' zijn volledig uit mijn, en zeker uit haar, woordenboek verdwenen! LOL Rug, handen, billen, armen, vingers, benen,voeten en tenen moeten er aan geloven. En het klinkt misschien raar he, maar ik ben potverdekke blij dat ze blind is. Terwijl ze mijn een been kneedt, kan ik tenminste mijn andere bewegen om op een of andere manier het ongemak te kunnen verdragen. Maar ik wil niet de 'flauwe buitenlander' zijn en dus komt er geen geluid uit mijn gepijnigd lichaam LOL! En dan, na drie kwartier gaat ze naar buiten. 'Oef', denk ik dan, ben ik blij dat ze dat extra kwartiertje dat je krijgt als je voor 17 uur boekt, niet geeft. Ik kleed me dus terug aan, wil de deur uitgaan maar nee hoor, daar is ze weer. 'No finish', zegt ze. Oh nee, ze is haar handen gaan wassen want ze moet mijn hoofd en nek nog doen! En ik hoop nog (hoe naief kan een mens zijn LOL) dat ik zo een massage ga krijgen zoals bij de kapper, maar het lijkt eerder op een 'goede' krabbeurt dan wat anders. Mensen, ik heb een uur van pijn ondergaan! Geslagen, gekneed en gekrabd kom ik buiten. Wat ik toch allemaal niet doe voor het goede doel! Just call me Theresa!

Vanuit Can Tho brengt een bus, gevolgd door een ferry ons naar het eiland Phu Quoc. Na wat lui te zijn geweest op het strand, huren we een brommertje om het eiland te verkennen. Het is echt zalig zo wat rondrijden, het prachtig zicht wordt gevarieerd met rondslingerend afval en visgeur. :) De wegen zijn niet altijd even fantastisch (laat dit the understatement of the day zijn) en de billen hebben afgezien, maar het was supertof! Zwemmen op een zo goed al verlaten strand, rondrijden waar niet al te veel toeristen komen en dat allemaal met de zon boven ons hoofd. Moet het nog meer zijn?

Veilige, stabiele bruggen

Goed gebruik van veiligheidskledij, past perfect LOL

De volgende ochtend maakt de wekker al om 7 uur een enorm storende geluid: tijd om op te staan want we gaan duiken! Duiken is niet iets dat ik veel doe, maar het is best wel leuk. En in Vietnam niet al te duur. De visibiliteit is momenteel niet goed. Op een bepaald moment zie ik nog de dive master, nog een van de andere twee duikers. Rustig even afwachten en wat rond blijven kijken. Gelukkig zie ik ze na een dertigtal seconden. Niet dat ik zou panikeren, maar als je de andere duikers kwijtbent, dan moet je na een minuut terug naar de oppervlakte gaan, en laat dat nu hetgeen zijn ik niet wil doen ;).

Na nog een dagje strand zijn we klaar om aan onze laatste dagen in Vietnam te beginnen...

From sunshine to rain, it's just a hop away!

Na Halong Bay vertrekken we naar Hue met de nachtbus. 15 uur bussen en we zijn er. Leuk hotelletje vinden en we gaan aan site seeing doen. Ons eerste en enige stop die dag is de 'citadel'. Het doet me denken aan de Forbidden City in China, alleen veel kleiner. Maar we spenderen er toch drie uur al babbelend en ijsetend. Het is hier snikheet dus een ijsje is een absolute noodzaak om de hersenen koel te houden :). Een andere optie is een hele dag aan het zwembad zitten.... dus wij staan de volgende ochtend om 9 uur paraat om in te checken in een hotel dat 5 keer de prijs vraagt van onze huidige kamer. Van 8 dollar naar 40 dollar, is de overstap van een leuke, propere kamer, naar een superdeluxe kamer met ontbijtbuffet en zwembad. Net wat een mens af en toe eens nodig heeft! Mijn dag bestaat uit niets doen en nog eens niets doen aan het zwembad! ZA-LIG!


Maar we kunnen niet lui blijven, dus na een dagje luxe en een goed gevulde maag checken we terug uit, gaan weer naar de guesthouse 100 meter verder en huren een brommertje om wat rond te rijden in de omgeving.

De volgende dag is het tijd voor wat cultuur met de DMZ-toer: demilitarized zone tour. Alvast een pijnlijk begin wanneer de wekker afgaat voor wat voor mij het midden van de nacht lijkt: 5u20. Na 2 snoozen krijg ik mezelf uit bed en in de douche. Na het ontbijt, vertrekken we. Ik zal hier nu in detail gaan, maar het was een interessante dag, met al dan niet Vietnameesgetinte uitleg over de Vietnamoorlog. Het meest interessante vond ik de Vinh Muc-tunnels waar Vietnamese burgers schuilden voor de bomaanslagen. De tunnel is in totaal 2 kilometer lang en gaat tot 23 meter diep. Er waren onder andere familievertrekken, een ziekenhuis, een moederhuis en een vergaderruimte. De burgers leefden niet constant in de tunnels maar doken onder bij aanslagen. Het langste dat ze er ooit aan een stuk door inzaten was 5 dagen. En geloof me, het is er warm en vochtig en het moet een ware nachtmerrie zijn geweest voor iemand met claustrofobie. Wij lopen heel de tijd voorovergebogen maar de Vietnamezen die konden gelukkig wel rechtop lopen.

Spooky :)

Hoi An is de volgende stad waar we een stop doen. Het is een heel mooi stadje, maar wel zeer toeristisch. Niet dat ik iets tegen toeristen heb, ik ben er immers zelf een, maar de prijzen van de restaurants zijn echt overdreven (naar Vietnamese backpackersnormen uiteraard ;) ). Op een bepaald ogenblik komen we voorbij een restaurant. Even menu checken, maar het is niet ongelooflijk anders dan op andere plekken. Nu, het is zo dat wanneer je even stilstaat om hun menu te zien, de 'aasgieren' al meteen naar je toekomen, als ze je van ver al niet 'hello, please come in' hebben geroepen. Ik kan je verzekeren dat als je dat op 5 minuten 10 keer te horen krijgt, je voor minder mensen begint te negeren. Het is net hetzelfde met de mototaxi's en winkeltjes hier. Honderd keer per dag vragen ze je 'motobike?, of zeggen ze 'You buy flom me? Maybe latel?''. Knettergek word ik er van. Enfin, maar ik was dus bezig over dat restaurantje. ;) Wanneer we weggaan, komen ze ons achterna: we krijgen 40 procent korting. OK, we betalen dan nog te veel maar ik kan je verzekeren dat de pizza me heeft gesmaakt! :) Ge moet u dan ook al niet meer afvragen in welke mate ge normaal gezien teveel betaald... naar Vietnamese normen :)))

Na een uitstapje naar de ruines van My Son nemen we de nachtbus naar Nha Trang. We worden er verwelkomt door de regengoden. Man, man, man, wat is me dat! Van heel de dag kunnen we amper buitenkomen. Kosta, Aiden en ik besluiten dus om de volgende dag alweer door te reizen naar Mui Ne. Het plan was naar Dalat te gaan maar daar regent het al even erg en de straat is er dus 'kapotgeregend'. Helaas, maar dat zullen we moeten overslaan. Dus, rise and shine om 6u30 en off we go. Om 13 uur zijn we weer op de plaats waar we vertrokken waren: Welcome again to Nha Trang. De bus geraakt niet in Mui Ne omdat een brug kapot is door de regenval. Mijn rugzak is kleddernat omdat de bus door overstroomde straten is gereden. Leuk is anders want omdat het zo vochtig is, droogt niets. Heel de dag en de daaropvolgende 24 uur staat de ventilator op de kleren en rugzak gericht maar het is echt hopeloos. Maar bon, het had erger gekund: ik had aan het werken kunnen zijn in Belgie! LOL

Na twee extra nachten in Nha Trang kunnen we eindelijk vertrekken richting Mui Ne, richting ZON!!!!

5 minuten later staan we tot boven de knie in het water

Bijgelovige ZOTTE (!!!!) chauffeurs

Mui Ne, ja, het zonnige Mui Ne! Supertoeristisch maar echt gezellig. Leuke hotelleke met airconditioning, maar vooral zon, zee en strand en lekker eten! Toegegeven, ik ben geen strandfanaat maar zo een paar dagen even relaxen en vitamine D opslaan, het kan deugd doen!


Net iets buiten Mui Ne zijn er duinen. Met ons negenen huren we 5 brommertjes en gaan er naartoe. Ik zou ze nu niet meteen voordragen als nieuw wereldwonder, maar het uitstapje op zich is wel leuk. De meeste onder ons huren een soort dik plastiek waar je kan op liggen of zitten en dan zo op de duinen naar beneden kan glijden. Het kost nog geen euro om ze te huren. We zitten op een bepaald ogenblik allemaal boven en er komt een Russische vader met zijn zoon van ongeveer tien jaar voorbij. Hij vraagt Kosta of diens zoon eens naar beneden mag glijden. Uiteraard is dat voor ons geen probleem, maar dat is buiten een van de jonge Vietnamese jongentjes gerekend die de 'glijders' verhuren. Die laat zich duidelijk horen dat er 'no share' is. Hij is echt kwaad, 't is precies of de mens heeft iets geslikt. Hij maakt zich uit de voeten en wij blijven er rustig babbelen en lachen, vergeten het mini-incident vrij snel. Ineens komt die kerel van misschien 14 jaar de duinen opgewandeld met een stok van iets meer dan twee meter. En je denkt dan automatisch dat het toch grappig zou zijn moest die 9 volwassenen komen bedreigen met een stok.... maar dat doet die dus he. Staat die daar recht tegenover Kosta met een stok zoveel groter dan hij. Het zou bijna grappig zijn, moest het niet schrijnend zijn... Die jonge kerel maakt zich druk, of eerder gezegd, moet zoch druk maken over minder dan een euro... ja, dat is het leven voor velen onder hen. Enfin, na wat stoerdoenerij loopt de jongen naar de Russen om hen de les te spellen. Na een paar minuten zien we hem terugkomen, waarschijnlijk om de stok te komen halen en de Russen wat te bedreigen. Hun zoontje is immers de duinen aan het afglijden, en dat dus met een 'geleende' plaat. Kosta stapt ook naar de stok en gooit hem naar beneden. De jonge Vietnamees is helemaal opgefokt maar Kosta kan hem dan toch kalmeren. De wanhoop die je in de jongen zijn stem hoort wanneer hij wijst naar de Russen en zegt 'no pay'... ja, het doet iets met me. We staan er misschien niet bij stil dat wij wel even onze gehuurde plaat willen lenen, terwijl dat dat voor hen hun inkomsten wegnemen is. Respect voor dat jonge kereltje dat zijn inkomsten kwam verdedigen. De dikke, en waarschijnlijke gegoede, Rus die geen 80 cent wil uitgeven maar 's avonds hoogstwaarschijnlijk wel uitgebreid gaat eten om zijn vette maag te spijzen, dat is pas zielig...

Even tanken bij de plaatselijke olieboer

Een uurtje op het brommertje (wel, Kosta en ik 40 minuten, het voordeel van mee te rijden met een motorijder ;) ) en we zijn allen weer 'thuis'. Wanneer Michael zijn brommer wil teruggeven begint 'the scam'. De kerel die het hem verhuurd heeft, zegt dat er krassen op zijn die er voor er niet waren. Na lange discussies en bedreigingen (ikzelf was er niet bij maar er werd bedreigd met nog meer te moeten betalen,...), betaald Michael 350.000 dong. De volgende dag kan onze contactpersoon het geld terughalen, maar blijkbaar is dat vaak de gang van zaken hier.