Viet njam njam

De grens oversteken naar Vietnam, ja, het is een leuke ervaring. China verlaten: niemand die naar je lacht. Aankomen aan de Vietnamese grens: all smiles van hier tot in Tokio. Ik voel me al meteen welkom! En nog beter: de zon schijnt hier vollen bak. Na een week kan ik eindelijk weer klagen dat het toch potverdekke warm is! :)


We hebben in Yangshou afscheid genomen van onze reisgezelle Danielle want zij gaat met de vlieger naar Hanoi, Kosta en ik gaan met de bus. Na een nachtje in Nanning vertrekken we niet met de typische toeristenbus naar Hanoi, maar gewoon via openbaar vervoer. We willen niet meteen naar de hoofdstad dus geen rechtstreekse bus voor ons.

Een lange dag brengt in ons Lang Son. En eindelijk, eindelijk, geen dorms meer! Leuk hotelleke, 5 euro de man om te slapen op een zachte matras (de Chinesen die weten niet wat een matras is denk ik!) en om te kunnen douchen zonder flopflips aan! Handdoeken liggen klaar, shampoo en zeep. Ja, zo zou het altijd moeten zijn (nee hoor, ik ben geen luxebeest! LOL). De mensen zijn hier supervriendelijk, een en al grote glimlach overal waar we komen. Ik ben helemaal gecharmeerd! Ok, toegegeven, ook het feit dat vrouwen me zeggen dat ik "vely beautiful" ben, draagt bij tot de charme van het land. LOL En het eten mensen, het eten! LEKKER!!!!! Smullen, niet te doen! De pompoen met look is overheerlijk! Ja, Vietnjamnjam, het is geen slecht begin!


Een volgende, bijna gemiste bus, brengt ons nog even naar een kleine tussenstop in Cao Bang. 's Morgens staan we op tijd op want per dag gaat er maar een bus naar daar. We zijn ruim op tijd want de bus passeert tegen 7 uur en het is nog maar net iets na half zeven. Na een vijftal minuten komt de kerel van het hotel naar buiten en zegt ons dat we de bus gemist hebben. Geen probleem hier in Vietnam. Even een telefoontje plegen, met de rugzakken de mototaxi op en de bus inhalen. Ze hebben laten weten dat we eraan komen. Geweldig toch! Daar zitten we dan met ons rugzak op een mototaxi om twintig voor zeven ´s morgens. Opstappen was wat moeilijker wegens evenwichtsverlies (ja, 15 a 16 kilo, het kan me al eens uit balans brengen wanneer ik een been over een moto probeer te zwieren :) ).


Over Coa bang valt niet veel te vertellen, buiten dat we ons daar tegoed hebben gedaan aan veel te veel eten. Er zijn niet veel restaurantjes (tenzij die op straat waar je overal hetzelfde kan krijgen, namelijk noedels... en geloof me, ik kan er geen meer zien!). In een straatje achter de markt vinden we een restaurantje waar we het eten kunnen aanwijzen. Smullen mensen, smullen! Nadere studie van het stadje doet ons concluderen dat er geen andere restaurantjes zijn (of amper andere toeristen) dus gaan we er vier keer terug. En zo gaat dat hier met de prijs: de eerste keer betalen we in totaal 70.000 dong (te delen door 26.000 ;))) ) voor rijst en vier verschillende gerechtjes, de tweede keer voor ongeveer hetzelfde 50.000, de derde keer 42.000 en de vierde keer 45.000, én de kokkin maakt speciaal voor ons die dag extra pompoen klaar. Dit is wat ze noemen prijzen à la tête du client :).

Een 'gelukkig bruidspaar'.

Na Coa Bang vertrekken we met de bus naar Hanoi: weinig plaats, superwarm en het blijft precies maar duren. Het staartbeentje ziet af maar na 7 lange warme uren komen we eindelijk aan. Even 'snel' een hostel zoeken en dan een zalige douche.... oh, ik zie er al naar uit... maar eerst nog in het centrum geraken. Ik was nog zo blij dat we China achter ons hadden kunnen laten voor 1 oktober, de dag van het begin van hun Golden Week. 1,3 miljard Chinesen hebben dan verlof en geloof me vrij, dat wil je niet meemaken! Dus ok, we komen aan in Hanoi, even op de plaatselijk bus springen om naar het oude stadsgedeelte te gaan. Weer een fijne busrit. Ten eerste wil de kerel van de bus ons afzuipen met de prijs. Ik heb echter gezien dat een busrit 3000 dong is, en dus geen 50.000 voor ons twee. Hij wil dan nog dat we betalen voor de rugzakken, maar dat is toch buiten mij gerekend zenne. Ok, ik word zeker dagelijks hier en daar in 't zak gezet, ja, dat hoort erbij. Maar dat wil niet zeggen dat ik dat altijd zomaar moet aanvaarden. Het is waar, het gaat voor ons over weinig geld, maar principe mensen, principe! Dus wij op een overvolle bus, en ja hoor, we betalen 3000 zoals iedereen. Na 20 minuten staan we in de file. 1000 jaar Hanoi wordt hier volop gevierd en we zijn dus precies terug in China LOL. Volk, volk, voleuk! Velen verlaten de bus, een heel groot deel van de anderen zet zich gewoon op de grond. Het is wachten geblazen. Maar dan is het eindelijk tijd om af te stappen... en een slaapplaats te zoeken. Meer dan eens krijgen we te horen dat ze volzet zijn. Een dame zegt me 'Why you not make reselvation? It is 1000 yeals Hanoi. Ah you adventulels'. :) Om 21u00 hebben we eindelijk een plek om onze rugzak te droppen...

Mijn klein 'Chinagroepje'

In het Hoa Lo prison Museum aka Hanoi Hilton

Hanoi is een ongelooflijke drukke stad. Duizenden, maar duizenden mototjes razen hier door de straten, en geloof me, ze weten waar de claxon is! wat een stresserend geluid, ik word er zot van! En hoe steek je een straat over in zo'n drukke stad? Je moet hier gewoon oversteken, blijven doorlopen, ze rijden wel om je heen. Zot, zot, ZOT! En zoals altijd passen we ons aan en voor ik het weet zou elke gezonde Europeaan die me dit ziet doen in Europa me volledig kierewiet verklaren! Maar ik bezie dat zo: ze zijn dat hier zo gewoon, dat ik denk dat het wel relatief safe is. :)


Na een paar dagen van site seeing, waterpoppentheater bijwonen en een kleed zoeken, vertrek ik naar Italie. Tijd om een huwelijk te vieren!