From sunshine to rain, it's just a hop away!

Na Halong Bay vertrekken we naar Hue met de nachtbus. 15 uur bussen en we zijn er. Leuk hotelletje vinden en we gaan aan site seeing doen. Ons eerste en enige stop die dag is de 'citadel'. Het doet me denken aan de Forbidden City in China, alleen veel kleiner. Maar we spenderen er toch drie uur al babbelend en ijsetend. Het is hier snikheet dus een ijsje is een absolute noodzaak om de hersenen koel te houden :). Een andere optie is een hele dag aan het zwembad zitten.... dus wij staan de volgende ochtend om 9 uur paraat om in te checken in een hotel dat 5 keer de prijs vraagt van onze huidige kamer. Van 8 dollar naar 40 dollar, is de overstap van een leuke, propere kamer, naar een superdeluxe kamer met ontbijtbuffet en zwembad. Net wat een mens af en toe eens nodig heeft! Mijn dag bestaat uit niets doen en nog eens niets doen aan het zwembad! ZA-LIG!


Maar we kunnen niet lui blijven, dus na een dagje luxe en een goed gevulde maag checken we terug uit, gaan weer naar de guesthouse 100 meter verder en huren een brommertje om wat rond te rijden in de omgeving.

De volgende dag is het tijd voor wat cultuur met de DMZ-toer: demilitarized zone tour. Alvast een pijnlijk begin wanneer de wekker afgaat voor wat voor mij het midden van de nacht lijkt: 5u20. Na 2 snoozen krijg ik mezelf uit bed en in de douche. Na het ontbijt, vertrekken we. Ik zal hier nu in detail gaan, maar het was een interessante dag, met al dan niet Vietnameesgetinte uitleg over de Vietnamoorlog. Het meest interessante vond ik de Vinh Muc-tunnels waar Vietnamese burgers schuilden voor de bomaanslagen. De tunnel is in totaal 2 kilometer lang en gaat tot 23 meter diep. Er waren onder andere familievertrekken, een ziekenhuis, een moederhuis en een vergaderruimte. De burgers leefden niet constant in de tunnels maar doken onder bij aanslagen. Het langste dat ze er ooit aan een stuk door inzaten was 5 dagen. En geloof me, het is er warm en vochtig en het moet een ware nachtmerrie zijn geweest voor iemand met claustrofobie. Wij lopen heel de tijd voorovergebogen maar de Vietnamezen die konden gelukkig wel rechtop lopen.

Spooky :)

Hoi An is de volgende stad waar we een stop doen. Het is een heel mooi stadje, maar wel zeer toeristisch. Niet dat ik iets tegen toeristen heb, ik ben er immers zelf een, maar de prijzen van de restaurants zijn echt overdreven (naar Vietnamese backpackersnormen uiteraard ;) ). Op een bepaald ogenblik komen we voorbij een restaurant. Even menu checken, maar het is niet ongelooflijk anders dan op andere plekken. Nu, het is zo dat wanneer je even stilstaat om hun menu te zien, de 'aasgieren' al meteen naar je toekomen, als ze je van ver al niet 'hello, please come in' hebben geroepen. Ik kan je verzekeren dat als je dat op 5 minuten 10 keer te horen krijgt, je voor minder mensen begint te negeren. Het is net hetzelfde met de mototaxi's en winkeltjes hier. Honderd keer per dag vragen ze je 'motobike?, of zeggen ze 'You buy flom me? Maybe latel?''. Knettergek word ik er van. Enfin, maar ik was dus bezig over dat restaurantje. ;) Wanneer we weggaan, komen ze ons achterna: we krijgen 40 procent korting. OK, we betalen dan nog te veel maar ik kan je verzekeren dat de pizza me heeft gesmaakt! :) Ge moet u dan ook al niet meer afvragen in welke mate ge normaal gezien teveel betaald... naar Vietnamese normen :)))

Na een uitstapje naar de ruines van My Son nemen we de nachtbus naar Nha Trang. We worden er verwelkomt door de regengoden. Man, man, man, wat is me dat! Van heel de dag kunnen we amper buitenkomen. Kosta, Aiden en ik besluiten dus om de volgende dag alweer door te reizen naar Mui Ne. Het plan was naar Dalat te gaan maar daar regent het al even erg en de straat is er dus 'kapotgeregend'. Helaas, maar dat zullen we moeten overslaan. Dus, rise and shine om 6u30 en off we go. Om 13 uur zijn we weer op de plaats waar we vertrokken waren: Welcome again to Nha Trang. De bus geraakt niet in Mui Ne omdat een brug kapot is door de regenval. Mijn rugzak is kleddernat omdat de bus door overstroomde straten is gereden. Leuk is anders want omdat het zo vochtig is, droogt niets. Heel de dag en de daaropvolgende 24 uur staat de ventilator op de kleren en rugzak gericht maar het is echt hopeloos. Maar bon, het had erger gekund: ik had aan het werken kunnen zijn in Belgie! LOL

Na twee extra nachten in Nha Trang kunnen we eindelijk vertrekken richting Mui Ne, richting ZON!!!!

5 minuten later staan we tot boven de knie in het water

Bijgelovige ZOTTE (!!!!) chauffeurs

Mui Ne, ja, het zonnige Mui Ne! Supertoeristisch maar echt gezellig. Leuke hotelleke met airconditioning, maar vooral zon, zee en strand en lekker eten! Toegegeven, ik ben geen strandfanaat maar zo een paar dagen even relaxen en vitamine D opslaan, het kan deugd doen!


Net iets buiten Mui Ne zijn er duinen. Met ons negenen huren we 5 brommertjes en gaan er naartoe. Ik zou ze nu niet meteen voordragen als nieuw wereldwonder, maar het uitstapje op zich is wel leuk. De meeste onder ons huren een soort dik plastiek waar je kan op liggen of zitten en dan zo op de duinen naar beneden kan glijden. Het kost nog geen euro om ze te huren. We zitten op een bepaald ogenblik allemaal boven en er komt een Russische vader met zijn zoon van ongeveer tien jaar voorbij. Hij vraagt Kosta of diens zoon eens naar beneden mag glijden. Uiteraard is dat voor ons geen probleem, maar dat is buiten een van de jonge Vietnamese jongentjes gerekend die de 'glijders' verhuren. Die laat zich duidelijk horen dat er 'no share' is. Hij is echt kwaad, 't is precies of de mens heeft iets geslikt. Hij maakt zich uit de voeten en wij blijven er rustig babbelen en lachen, vergeten het mini-incident vrij snel. Ineens komt die kerel van misschien 14 jaar de duinen opgewandeld met een stok van iets meer dan twee meter. En je denkt dan automatisch dat het toch grappig zou zijn moest die 9 volwassenen komen bedreigen met een stok.... maar dat doet die dus he. Staat die daar recht tegenover Kosta met een stok zoveel groter dan hij. Het zou bijna grappig zijn, moest het niet schrijnend zijn... Die jonge kerel maakt zich druk, of eerder gezegd, moet zoch druk maken over minder dan een euro... ja, dat is het leven voor velen onder hen. Enfin, na wat stoerdoenerij loopt de jongen naar de Russen om hen de les te spellen. Na een paar minuten zien we hem terugkomen, waarschijnlijk om de stok te komen halen en de Russen wat te bedreigen. Hun zoontje is immers de duinen aan het afglijden, en dat dus met een 'geleende' plaat. Kosta stapt ook naar de stok en gooit hem naar beneden. De jonge Vietnamees is helemaal opgefokt maar Kosta kan hem dan toch kalmeren. De wanhoop die je in de jongen zijn stem hoort wanneer hij wijst naar de Russen en zegt 'no pay'... ja, het doet iets met me. We staan er misschien niet bij stil dat wij wel even onze gehuurde plaat willen lenen, terwijl dat dat voor hen hun inkomsten wegnemen is. Respect voor dat jonge kereltje dat zijn inkomsten kwam verdedigen. De dikke, en waarschijnlijke gegoede, Rus die geen 80 cent wil uitgeven maar 's avonds hoogstwaarschijnlijk wel uitgebreid gaat eten om zijn vette maag te spijzen, dat is pas zielig...

Even tanken bij de plaatselijke olieboer

Een uurtje op het brommertje (wel, Kosta en ik 40 minuten, het voordeel van mee te rijden met een motorijder ;) ) en we zijn allen weer 'thuis'. Wanneer Michael zijn brommer wil teruggeven begint 'the scam'. De kerel die het hem verhuurd heeft, zegt dat er krassen op zijn die er voor er niet waren. Na lange discussies en bedreigingen (ikzelf was er niet bij maar er werd bedreigd met nog meer te moeten betalen,...), betaald Michael 350.000 dong. De volgende dag kan onze contactpersoon het geld terughalen, maar blijkbaar is dat vaak de gang van zaken hier.