Een leger en wat panda's

Over wonderen gesproken, mijn volgende stop is Xi'an, thuisbasis van het achtste wereldwonder: het terracottaleger. Ik kom 's morgens aan na een nacht van bitter weinig slaap op de trein: 11 uur in een stoel die niet achteruit gaat, een kindje van een jaar of twee dat zich om de vijf botten laat horen, de airco vollen bak om zeker te zijn dat we bevriezen en de airco die daarna volledig stilvalt zodat we kunnen puffen. Moe kom ik dus aan. Ok, ik kan dit, Katrijn is jong, vitaal, vol energie, amper een rimpel te bespeuren (ahum), ik ga er dus voor. Het regent en dat is ineens de ideale gelegenheid om naar de terracottaventjes te gaan zien. Inchecken, douche nemen en samen met (ik ben zijn naam kwijt) ben ik weg.

No photo... schitterend LOL

Met veel moeite blijf ik wakker in de bus, maar ik geraak er. Eigenlijk toch ongelooflijk wat de mens toch allemaal kan (en ik heb het dus nu niet meer over mij he LOL). Deze duizende levensgrote soldaten hebben 2 millenia de ziel van Qin Shi Huang bewaakt. De vonds werd toevallig gedaan in 1974 door boeren die een waterput aan het boren waren. Ik ben onder de indruk want geen twee soldaten zijn hetzelfde (of misschien maken ze ons dat gewoon wijs om ons te imponeren en zijn de dubbels verborgen want ik zie er geen duizenden zenne LOL). Op weg naar 'huis' kan ik amper wakker blijven. Nee, ons Katrijn is niet zo jong, vitaal en vol energie meer (heeft nog wel steeds amper rimpels). :)


De volgende dag bestaat uit rondlopen in Xi'an, onder meer in de Moslimwijk (dat is eens iets anders dan naar de Chinese wijk zo altijd he ;) ). En het eten steekt hier mijn ogen uit in Xi'an. Vandaag roep ik officieel uit als 'eet-eens-echt-te-veel-dag'. Eten is heel goedkoop in China en dus probeer je vanalles uit. Wat je niet lekker vindt, dat eet je niet op, het voordeel van volwassen te zijn ;). De meeste menu's zijn hier uiteraard enkel in het Chinees. Ik kijk dus naar wat anderen eten of wat je kan zien liggen van eten in de toog en duid dan aan dat ik dat ook wel wil. Het is toch raar zo volledig 'analfabeet' te zijn. Je verstaat echt de ballen van het Chinees schrift. Ik kan al wel 'inkom' en 'uitgang' herkennen. Tot zover mijn taalkennis. :) Maar dit ligt dus niet aan mij. Ik ben verschillende mensen tegengekomen die hier een jaar zijn geweest om bijvoorbeeld Engels te geven aan kindjes en die kunnen wel wat Chinees verstaan, maar lezen en schrijven dat is een andere zaak.


Twee dagen is eigenlijk genoeg voor Xi'an en dus in de namiddag is het tijd om de trein te nemen richting panda's in Chengdu. En weer zit ik dus een hele tijd op de trein. Ditmaal 17 uur, op een hard sleeper. Even verduidelijken misschien wat voor plaatsen je op de trein vindt en hoe alles te werk gaat. Wanneer je het station binnenkomt, wordt de bagage gecontroleerd en je gaat door een metaaldetector. Dan kan je naar de wachtruimte, ja, om dus even te wachten ;). Je ticket wordt nagekeken vooraleer je naar het perron gaat. Op het perron daar moet je geen romantsiche afscheidsmomenten verwachten want wie geen ticket heeft, komt dat stationsgedeelte zelfs niet binnen, het hele ´trein-nemen-gedeelte´ totaal niet trouwens. Niet moeilijk natuurlijk met al dat volk. Ik ben blij met hun systeem! Wil je een ticket kopen, dan is dat in een ander gedeelte. Per wagon staat er iemand die je ticket nog eens controleert. Dan tijdens de reis ruil je je ticket in voor een soort badge, allee, het lijkt op een betaalkaart. Je ticket krijg je terug wanneer de volgende halte de jouwe is. Bij het buitengaan van het station wordt het ticket nog eens gecontroleerd. Ja, we houden de mensen bezig! En dan de trein zelf: je hebt de harde houtten of de zachte stoelen. En dan kan je ook bedden nemen, de hard sleeper of de soft sleeper. Hard sleeper is niet op hout zoals je misschien zou denken. Het is gewoon zo dat er per compartiment 6 bedden zijn en het 'bed' is wat smaller dan die van de soft sleeper. Het hoogtste bed heeft echt weinig ruimte, je kan er niet echt op zitten. De soft sleeper bestaat uit een compartiment met deur voor 4 bedden. Het is dan ook wel duurder, maar eerlijk gezegd, ik vind het dat wel waard als je heel lang op de trein moet zitten... of liggen ;).

Hard sleeper

Naar Chengdu heb ik een hard sleeper, bovenste bed, en dat valt best mee moet ik zeggen (echt elegant zou ik mezelf wel niet noemen wanneer ik in of uit mijn bed wil). Slapen daar komt niet veel van in huis want meneer op de 'tweede verdieping' is on a mission tonight: het oerwoud helemaal neerzagen. Zot word ik er van. Zelfs de iPod kan er niet tegenop. Ok, dus weer met wallen van hier tot in Tokio. :) Wat een luxe is, is dat iemand me opwacht aan het station. Even op voorhand je bed boeken en daar staan ze met de smile tot achter hun oren. Dat is niet overal zo hoor, maar waar het is, wordt het wel geapprecieerd na een lange treinrit :).

Dat ik niet veel heb geslapen, maakt niet zo veel uit voor Chengdu. Ik ben hier immers enkel om de panda's te gaan zien in het reservaat. Aangezien ik in het land der panda's ben, maak ik er met plezier een omweg voor. Dus na een dagje rondwandelen en niksen, ga ik de volgende ochtend naar de schattigste beertjes ter wereld zien. Zo lief, niet te doen. Je kan er ook een aantal pasgeboren zien. Foto's mag je er niet van trekken, maar neem het van mij aan, ze zijn om te stelen! Een panda weegt bij de geboorte ongeveer een duizendste van het gewicht van een volwassen panda. De kleinste panda die het ooit heeft overleefd, woog amper 51 gram! En net zoals de mens, zijn ze afhankelijk van hun moeder in het begin. Ze zijn blind bij de geboorte en kunnen pas na (was het nu 6?) maanden stappen. Omdat vele panda's blijkbaar een moederinstinct wat missen, worden de pasgeborenen vaak bij de moeder weggehaalt en daarna verzorgd door het personeel. Je kan hier ook een panda knuffelen voor 1000 yuan, goed zot!


En dan is het weer eens tijd om een trein op te stappen. Een soft sleeper moet me 19 uur comfort brengen vooraleer ik in Kunming zal aankomen...