Chier Chier China!

Na een tussenstop in Nanning, is het tijd om een nieuwe stempel te laten zetten in mijn paspoort: Vietnam ik kom nog wat meer rijst eten!

Het is dus inderdaad zover, ik kan terugblikken op China. En hoewel het interessant was, ben ik toch op een of andere manier blij dit land achter mij te kunnen laten.

Mannen hebben minstens 1 lange nagel om te laten zien dat ze niet op de velden werken

China, was het land van verdraagzaamheid. Hoewel ik absoluut had gedacht dat ik me hier vaak aan de mensen ging storen, is dat al bij al nog meegevallen. Misschien hebben al die maanden dat ik al heb rondgetrokken met toch verdraagzamer gemaakt dan dat ik dacht. Of misschien is immuun het juiste woord. Dat mensen hun gassen de vrije loop laten gaan, rochelen op straat en de deur van de toiletten laten openstaan, ik kan me er amper aan storen. Het feit dat iemand een meter van mij rochelt terwijl ik iets zit te eten, doet mijn appetijt niet minderen. Het is nu eenmaal zo in China. Hoogstwaarschijnlijk zou ik thuis niet zo verdraagzaam zijn. Cultuuraanpassing noem ik dat. :) De mensen moeten hier wel verdraagzaam zijn want ze zijn potverdekke met zoveel. Het is hier ieder voor zich op de trein, op de bus en in de metro. Instappen voor de anderen uitstappen, om te snelste de lege zitplaats te pakken krijgen, toch even proberen voor te steken in de rij. Het forceert ons alvast om ons meteen te gedragen zoals de locals: meer dan eens heb ik dat oudje even duidelijk gemaakt dat ik eerst was LOL. Geloof me vrij, er bestaat niet zoiets als onbeleefd zijn in China!


China, was het land van frustratie. Eerlijkheidshalve moet ik toch toegeven dat reizen in China vaak frustrerend was. Ok, ze verstaan geen Engels, daar heb ik (een beetje) begrip voor. Ik kan niet begrijpen dat jongeren dat niet een klein beetje spreken. Probeer eens een vraag te stellen aan het loket speciaal aangeduid voor toeristen. Man, daar heb ik met hand en tand in mijn meest kindse Engels iets proberen uit te leggen. En dan kijken ze naar je alsof ze het horen donderen in Keulen. Meer dan eens heb ik het gewoon opgegeven. En zij die al in Azie hebben gereisd weten dat: typisch is dat Aziaten altijd iets zullen antwoorden, ook al kennen ze niet het juiste antwoord. Ze sturen je nog liever in de verkeerde richting dan te moeten toegeven dat ze het niet weten. It's all about not losing face, people.

China, was het land van lelijke kledij. Je kan het je echt niet inbeelden tot je het met je eigen ogen hebt gezien. De kledij mensen, het woord 'mode' durf ik hier zelfs nog niet in de mond te nemen. Soms had ik spijt dat ik daar niet constant foto's van kon nemen. De jongeren hier willen zich westers kleden maar doen dat dan volledig verkeerd gecombineerd... Allee, het is zo, ze combineren ultralelijke kledij. Ik dacht altijd dat de Britse vrouwen de slechts gekleden waren, maar ik heb nu hun meerdere gevonden :)). Een groot voordeel dat de vrouwen hier wel hebben, velen onder hen hebben echt mooie benen. Wij westerse vrouwen kunnen daar jaloers op zijn.


China, was het land van veel. Veel (te vermijden LOL) openbare toiletten, drukte overal en altijd en supergevaarlijk veel verkeer. Nu ben ik al in veel landen geweest en het gevaarlijkste dat ik al heb gedaan in mijn leven is de straat oversteken, en in China geldt dit eens te meer. Dit is du jamais vu, mensen. Dit houd je gewoonweg niet voor mogelijk. De bus is hier koning, de wagen de prins en de voetgangers de nar. Ik ben hier overgestoken op momenten dat ik in Belgie mijn voet nog niet eens van het voetpad zou hebben gezet. Maar je moet he, of je staat er een uur. Er is niet alleen veel verkeer, en zijn gewoon altijd en overal veel mensen, veel wagons per trein, veel MacDonalds en vele kilometers tussen de plekken die je wil bezoeken. De grote afstanden die leg je per trein af. Treinen die altijd vol zitten, waar je slaap- of zitplaatsen kan reserveren, waar er altijd een warmwaterkraan is om instantnoedels in klaar te maken, waar mannen zich 's morgens staan te scheren en waar mannen vooral snurken 's nachts. Ja, de trein is absoluut een beetje reizen!


China, was het land waar Katrijn 'the next top model' is. Ik mag dan geen maatje 36 hebben, maar mijn foto is hier zoveel keer genomen dat ik volgens mij moet lijken op de plaatstelijk Britney Spears. Blond en blank, ze zien het hier graag. En er zijn verschillende soorten Chinese fotografen: zij die discreet proberen te zijn maar bij wie het van 10 meter duidelijk is dat hun lens op jou gefocust is, de papparazi die niet discreet is en op een meter (of minder) de camera voor je neus houdt en tenslotte de kliekjestrekker die je vraagt of die een foto mag maken, al dan niet samen met de kinderen.

China, is het land waar ik kan blijven over schrijven. Maar aan alles komt een einde, en dus laat ik meer dan 1 miljard mensen achter mij. Blij dat ik hier ben geweest, niet treurig dat ik vertrek :). Ik weet niet hoe een mens het zou schrijven in het Chinees maar 'dank u' klinkt als twee maal 'chier' in het Frans. En ja, aangezien de Chinesen me meer dan eens op de zenuwen (een niet letterlijke betekenis van chier ;) ) hebben gewerkt, kan ik hen maar een ding zeggen: de temps en temps vous m'avez fait chier mais 'chier chier', it was great! ;)))