Na relaxen, nog meer ontspanning!

Na een paar dagen van absolute relaxatie, gaan we terug de baan op. Helaas waarschijnlijk naar minder goed weer but a backpacker has got to do what a backpacker has got to do ;). Dus wij de bus op richting Ho Chi Minh City. En inderdaad, onderweg begint het al wat te regenen. Het is net alsof Mui Ne een zonnekesparadijs is tussen de wolken. We willen eigenlijk meteen doorreizen naar Can Tho, maar dat is buiten de file gerekend. 4 uur worden er 6. We komen dus wat laat aan om nog verder te reizen. 19 uur is niet laat zou je zeggen, maar eer we aan het busstation zullen zijn en dan nog eens 4 uur op de bus, ja, dan is het laat. Op zich is dat vaak geen probleem wanneer je reist, maar in Azie sluiten ze de hostel en dus ook de receptie soms - naar onze normen - belachelijk vroeg. Dus een avondje HCMC (en zovelen die we in Vietnam zijn tegengekomen op 2 uur tijd nog eens een laatste keer tegenkomen) en de volgende dag zitten we op de bus richting Mekong Delta. Eerste stop: Can Tho. Om er te geraken nemen we een plaatselijk bus naar het busstation. Dat alleen al is meer dan een uur! Denk dat we op de verkeerde (lees: megaomwegmakende) bus zitten. We komen dan eindelijk aan, het is 10u45. Er zijn enorm veel bussen maar een kerel zegt dat zijn bus meteen gaat vertrekken. Het is een minibusje maar dat is ook goed.... alleen, we zijn de enige in dat busje. En wat wil dat zeggen in Azie? Niet vol, niet vertrekken. We vragen dus om hoe laat die zeker doorgaat. Oh, ten laatste om 11u15. Ok, de volgende bus was pas om 11u30 dus geen probleem, we blijven zitten. Abby, Adam, Kosta en ik zitten wat te babbelen en zo, het busje vult zich al wat. Maar de tijd vliegt en ineens is het al 11u45. Kosta (en niet alleen hij hoor ;) ) is het beu en gaat vragen wanneer we eindelijk vertrekken. Wanneer de dame hem zegt 'binnen 20 minuten' is dat zelfs voor Mister Calm wat teveel van het goede. Kosta eist ons geld terug en we stappen met ons vieren van de bus.

Het is ondertussen net iets voor twaalven, en we zoeken snel een andere bus. Nu, ik reis graag zoals de 'locals'. Niet altijd luxe maar wel leuk en interessant met momenten. Terwijl Kosta staat aan te schuiven voor een duurder ticket ga ik toch eens even neuzen aan de andere kant. Een veiligheidsagent vraagt wat ik zoek 'goedkoop of luxe'. Ikke uiteraard 'cheap' ;). 'Here, here, only 52.000.' Hij wijst me niet richting loket, maar naar een dame doe er staat te wachten. Ik roep naar Kosta dat ik een ticket heb gevonden, en dat de bus onmiddelijk gaat vertrekken. Voor we de dame volgen, zegt de bewakingsagent nog eens '52.000, not pay more. Do you understand?' De goedkopere prijs, het zal wel zijn dat ik understand! :)) Dus wij de dame volgen en de bus op. Wanneer we willen betalen, geef ik 104.000 dong. De dame geeft me 4.000 terug. Hoewel er aan het loket 52.000 stond aangeduid is het blijkbaar enkel 50.000 per persoon. Super vind ik dat. Eerst zit daar een aantal te liegen over het tijdstip (en hoogstwaarschijnlijk de prijs) en nog op geen vijf minuten tonen twee mensen dat niet iedereen ons wil afzuipen. Neem het van mij aan, dat doet deugd. Wanneer je reist en elke dag wel een keer meemaakt dat je weet dat ze staan te liegen of dat ze drie keer de prijs vragen, dan maken zo'n mensen je dag goed! En daar zitten we dan, als enige twee (de andere hebben de duurdere optie genomen) toeristen in een bus met ventilators en tussen de Vietnamezen. Echt, daar kan ik zo van genieten! Er stapt een kerel op de bus die eerst t-shirts verkoopt, daarna tovert hij nog wat horloges en sieraden uit zijn mouw. Dat is toch geweldig om zien, niet?!!

Laatste avond met Ayden, geweldige kerel!

In Can Tho hebben we eigenlijk niet zo veel gedaan, De intentie was er wel, maar Kosta voelt zich niet goed. Wanneer de wekker om 6u30 afgaat, ziet hij het niet zitten om op te staan. En wie ben ik om daar iets aan te (willen) doen. LOL Laat de 'floating markets' maar voor wat ze zijn, ons Katrijn draait zich nog eens om en knort verder. :) Maar ik wil die dag toch iets doen, en zoals jullie weten draag ik graag, op mijn manier dan, mijn steentje bij tot een betere maatschappij. In Can Tho hebben ze een project lopen dat er voor zorgt dat blinde een baan kunnen vinden, namelijk als masseur. Je ziet het dus al aankomen: ons Katrijn boekt een massage bij de blinden :). Ik kom een kamer binnen met drie massagetafels. Hopsa, het bed op, hoofd in dat gaatje zodat de nek ontspannen blijft en genieten maar... ik zie het al helemaal zitten.... hmmmm.... Ja, hola Pola, niks van! Wie denkt dat ik voor mijn 'goede daad' beloond word met een zachte, ontspannende massage, die mag nog eens heel goed nadenken voor die hetzelfde wilt doen. Eerst begint de dame mijn rug goed te kneden. Tot dan alles verdraagbaar. Ik hoor trouwens ineens een mannenstem in de kamer binnenkomen. Allee seg, denk ik dan zo, dat is wel straf. Die trekken de gordijnen niet en dan ineens gaan ze daar een man naast me leggen... of... het is waarschijnlijk de blinde masseur. LOL Daar kan ik nu echt geen aanstoot aan nemen :). Enfin, terug naar mijn 'ontspannende massage'. Ineens springt de masseuse op mij om de rug nog wat extra goed te kunnen bewerken. Ja, hallo, de woorden 'deugd doen', 'zalig' en 'ontspannend' zijn volledig uit mijn, en zeker uit haar, woordenboek verdwenen! LOL Rug, handen, billen, armen, vingers, benen,voeten en tenen moeten er aan geloven. En het klinkt misschien raar he, maar ik ben potverdekke blij dat ze blind is. Terwijl ze mijn een been kneedt, kan ik tenminste mijn andere bewegen om op een of andere manier het ongemak te kunnen verdragen. Maar ik wil niet de 'flauwe buitenlander' zijn en dus komt er geen geluid uit mijn gepijnigd lichaam LOL! En dan, na drie kwartier gaat ze naar buiten. 'Oef', denk ik dan, ben ik blij dat ze dat extra kwartiertje dat je krijgt als je voor 17 uur boekt, niet geeft. Ik kleed me dus terug aan, wil de deur uitgaan maar nee hoor, daar is ze weer. 'No finish', zegt ze. Oh nee, ze is haar handen gaan wassen want ze moet mijn hoofd en nek nog doen! En ik hoop nog (hoe naief kan een mens zijn LOL) dat ik zo een massage ga krijgen zoals bij de kapper, maar het lijkt eerder op een 'goede' krabbeurt dan wat anders. Mensen, ik heb een uur van pijn ondergaan! Geslagen, gekneed en gekrabd kom ik buiten. Wat ik toch allemaal niet doe voor het goede doel! Just call me Theresa!

Vanuit Can Tho brengt een bus, gevolgd door een ferry ons naar het eiland Phu Quoc. Na wat lui te zijn geweest op het strand, huren we een brommertje om het eiland te verkennen. Het is echt zalig zo wat rondrijden, het prachtig zicht wordt gevarieerd met rondslingerend afval en visgeur. :) De wegen zijn niet altijd even fantastisch (laat dit the understatement of the day zijn) en de billen hebben afgezien, maar het was supertof! Zwemmen op een zo goed al verlaten strand, rondrijden waar niet al te veel toeristen komen en dat allemaal met de zon boven ons hoofd. Moet het nog meer zijn?

Veilige, stabiele bruggen

Goed gebruik van veiligheidskledij, past perfect LOL

De volgende ochtend maakt de wekker al om 7 uur een enorm storende geluid: tijd om op te staan want we gaan duiken! Duiken is niet iets dat ik veel doe, maar het is best wel leuk. En in Vietnam niet al te duur. De visibiliteit is momenteel niet goed. Op een bepaald moment zie ik nog de dive master, nog een van de andere twee duikers. Rustig even afwachten en wat rond blijven kijken. Gelukkig zie ik ze na een dertigtal seconden. Niet dat ik zou panikeren, maar als je de andere duikers kwijtbent, dan moet je na een minuut terug naar de oppervlakte gaan, en laat dat nu hetgeen zijn ik niet wil doen ;).

Na nog een dagje strand zijn we klaar om aan onze laatste dagen in Vietnam te beginnen...