De laatste dagen in China

Kunming staat nu niet meteen op de to do-lijst van elke toerist, maar ik stop hier om mijn visum voor Vietnam in orde te brengen. Op woensdag binnen, op vrijdag komen halen. Buiten dat doe ik hier een paar dagen niet echt veel om over naar huis te schrijven. Naar twee parken gaan, samen met Katrin een soort golfkarretje huren om eens echt lui te doen, marktje bezoeken en totaal in de verkeerde richting lopen terwijl we alledrie een plannetje in handen hebben. Maar dus voor de rest niet veel, zoals ze dat zeggen 'chillaxen' with the other backpackers. :) Ik voel me trouwens ook niet echt goed, dus 'chillaxen' zou de dokter ook aanbevelen.

Mijn visum voor Vietnam op zak, trek ik richting trein. Ik ga naar Guilin, en hoewel dat helemaal niet ver lijkt op de kaart, is het 17 uur treinen.... Man, man, man toch, ne mens zou voor minder moe worden :). In Guilin is het ongveer 35 graden wanneer ik aankom. Nu, ik voelde me al niet goed, maar het is een beetje van slecht naar wat slechter gegaan. Ik ben duizelig en de hitte doet er geen goed aan. Ik heb me moed moeten inspreken om naar de bushalte te stappen. Waar is de taxi wanneer je die nodig hebt!!! Alles doet pijn, ik moet onderweg 2 keer stoppen en de rugzak afgooien vooraleer ik aan de bushalte geraak. Mijn rugzak lijkt nu ineens zoveel zwaarder... 'Komaan Katrijn, YES YOU CAN!' Allee, hop de bus op. Eens de bus afgestapt zie ik dat de hostel echt maar op 50 meter is. Even staren naar de ingang LOL, moed en rugzak oppakken, ander rugzakje vooraan en we zijn vertrokken. Blij dat ik ben wanneer ik de receptie binnenstap! Ik kan meteen naar mijn kamer en je kan dus al raden wat ik voor de rest van de dag heb gedaan. Buiten mijn was ophangen (ik wist niet dat dat zo vermoeiend kon zijn LOL), douchen en drank gaan halen (een Gatorade kan zo'n deugd doen, he Damien ;)) ) ben ik de kamer amper uitgeweest. En je kent dat wel wanneer alles pijn doet en je weet niet hoe te gaan liggen, je hebt het te warm, dan koud... Een dafalgan tegen de pijn slikken. Ik heb ook pijnstillers met codeine bij. Op mijn vorige reis in Bolivie had ik die gekregen van een andere reizigster. Ik denk niet dat ik dat toen op de blog heb gezet. Op een tripje naar de pampas had ik een verkeerde beweging gedaan en mijn nek en schouders zaten vast. Pijn dat ik had. Maar dat mag de pret nooit bedreven en dus kreeg ik van... goh wat is haar naam ook al weer... Sarah denk ik, enfin, krijg ik dus van haar pijnstillers met codeine. De dag dat we terugkomen van de trip, heb ik echt superveel last. Ik had overdag een aantal pijnstillers met codeine genomen en dan nog een voor slapengaan (but who's counting, right LOL). Ik ga het nooit vergeten, het was woensdag 18 november. Ok, tijd om te gaan slapen. Ik zet de iPod op, ik luisterde altijd naar dezelfde liedjes om in slaap te vallen (Sally verklaarde me zowat zot dat ik op muziek van Sylver in slaap viel). De muziek lijkt me nu zo snel... hmmmm, raar. En er zitten precies mieren of zo in mijn bed. Licht aan: niets te zien. Terug bed in. Muziek nog steeds zo snel, en weeral precies beestjes. Licht aan: niets te zien. Derde keer geen muziek meer op want het werkt me op de zenuwen dat het zo snel gaat, maar wel weer beestenboelgevoel. Licht aan: niks te zien... Maar dan zie ik ze blinken, de pillekens met codeine en de dafalgans ernaast. Ik weet niet of dat dat mogelijk is, maar volgens mij had ik een codeineke teveel op en was ik een beetje aan het hallucineren over kriebelende beestjes en werkte mijn hersenen wat trager waardoor de muziek plots zo snel leek. Laat dat een les wezen: tel je pijnstillers LOL.

Even een scheerbeurt krijgen

De volgende dag lijkt 11 uur me een redelijk uur om de veilige haven van de kamer met airco te verlaten. Het is hier echt snik-, snikheet. Het is precies of ik probeer hier het wereldrecord saunazitten te verbeteren. Geen porie die nog vuil is, geloof me vrij! Elke dag drink ik een sportdrankje om zeker te zijn dat ik wel gehydrateerd genoeg ben. Danielle en ik trekken samen naar 't stad om wat te verkennen. Mij hoor je niet klagen, maar ik voel toch dat het nog niet helemaal gaat. Katrijn moet rusten, en dat is niet mijn sterkste kant. Als je werkt dan moet je je wel forceren om te gaan, maar als je reist dan kan je relaxen en niets doen als je je wat minder voelt. Laat dat nu hetgeen zijn dat ik de volgende dag beslis te doen. Een wandelingetje maken en dan naar de koele shopping mall. Ik loop eens rond om te zien of ik misschien geen kleed vind voor het huwelijk van Wouter en Luydmila. Maar dat is echt tegen beter weten in hoor. Ik begin te geloven dat het woord 'mega' is uitgevonden om te benadrukken hoe vreselijk de Chinese mode is. De kleren zijn hier niet lelijk, niet superlelijk, nee, die zijn hier gewoonweg MEGAlelijk!!! Dat houd je niet voor mogelijk! Ok, never mind, even een deodorant gaan kopen. Na 'pssch, pssch' te hebben gedemonstreerd wat ik wil, toont een van de zovele dames in de winkel waar de deo staat. Hier in China zijn ze trouwens wel echt met teveel volk. Dit is het land van de nutteloze jobs. Hoeveel dames dat daar niet in de supermarkt staan te niksen, dat is niet te doen. Enfin, ik naar de kassa. De deo kan niet worden gescand. Ok, ze gaan even checken. 10 minuten later komt de dame terug en zegt dat ik die niet kan kopen omdat die niet geprijsd is. Raar, maar geen probleem, ik haal wel een ander merk. Dus ik loop terug naar de afdeling. Awel, de dame die me net heeft gezegd dat ik die deo niet kan kopen, heeft hem gewoon weer op zijn plaats gezet. Euh.... Zou het misschien niet logischer zijn de amper drie bussen deo uit de rekken te halen, eerst even de prijs op te zoeken en ze dan terug te zetten? Binnen de 5 minuten kunnen ze weer hetzelfde voorhebben, met tijdverlies als gevolg. Maar ja, personeel genoeg om alles nog eens nutteloos na te gaan ;).


Na een paar dagen rusten, komt ook Kosta aan in Guilin. Samen met Danielle vertrekken we naar de Dragon's backbone rice terraces, de rijstvelden. We gaan er eerst een nachtje slapen en de volgende ochtend zullen we van Dazhai naar Ping'an wandelen. En zoals het de laatste paar dagen is geweest, laat de zon zich ook niet zien. Geen probleem, anders is het toch superheet. Het regent ook een beetje en helaas maakt dat de stenen glad. En dus hoe kan het ook anders, Miss onhandig hier is uiteraard twee keer (elegant ;) ) uitgegleden. Knie een beetje blauw, arm een beetje blauw maar wel een hele toffe dag gehad! De Chinesen die zijn met veel maar van het ogenblik dat je gaat hiken voor een aantal uren, dan mag je er zeker van zijn dat je ze niet meer tegenkomt. Buiten de locals die van het ene gehucht naar het andere gaan, zijn er zo goed als geen andere toeristen. Zalig!



De volgende dag vertrekken we naar Yangshou, een zalige stad. Heel toeristisch maar ik vind het gewoon geweldig. Een hike gedaan van 5 uur langs de rivier, en de volgende dag een boottripje van 2 uur op een bamboo raft. Geen gemotoriseerd bootje zoals op de andere rivier, nee, met de bamboostok worden we vooruitgeduwd. Echt superrelax.



Wat ik ook weet te apprecieren is het westers eten hier. Eerlijk gezegd, het eten in China is best ok, maar het is niet echt om over naar huis te schrijven. Goedkoop, dat wel, maar ik kan geen noedels meer zien! Dus pizzatje hier, veggieburger daar, man dat smaakt! Of het westerse eten al dan niet is klaargemaakt met MSG laat ik in het midden. MSG is een product dat ze hier in alle eten gooien als smaakverstreker. Ik kan me niet inbeelden dat dit gezond is, maar ja, we eten wat de pot schaft niet waar ;).

En wat schaft de pot hier zoals in Yangshuo? Hond! Ik heb het niet gegeten en ben het ook niet meer van plan. Eerst wilde ik dat tot ik per toeval een marktje binnenstapte hier en na de groenten en fruit, de afdeling 'honden en katten' vond. Ik zou nooit hebben gedacht dat het me wat zou aangrijpen, maar levende honden zien staren naar het hoofd van een andere hond die in stukken wordt gehakt, het doet iets met een mens. Het feit dat ik een foto wilde nemen werd niet geapprecieerd, dat kan ik je wel zeggen. Er werd iets naar me geroepen maar ik versta toch geen Chinees, dus heb op het knopje gedrukt. ;) Die van de levende honden is wel niet echt gelukt aangezien de man ervoor ging staan. Ze eten hier trouwens maar 1 soort hond, zowat het enige ras dat je ziet over heel China. Zoals wij koeien kweken, kweken zij honden. Zoals wij weing respect tonen voor de varkens die naar de slachthuizen worden gebracht, zo proppen zij de honden in kleine kooien op hun moto. Echt niet om aan te zien, maar ja, wij proppen camions vol koeien, dat zal dan wel hetzelfde gevoel geven voor Indiers zeker? Cultuurverschillen... who are we to judge....